Lieve lezers,

Daar is hij dan: mijn 14de en allerlaatste blog van deze reis! Hopelijk lezen jullie hem nog met plezier, met hetzelfde plezier als ik deze en al mijn blogs hiervoor heb geschreven! Want naast dat ik wilde bloggen omdat ik dan voor mijzelf een leuke herinnering zou hebben, vond ik het onwijs leuk om iedereen via dit middel al op de hoogte te kunnen houden van mijn belevenissen. Nu hoef ik voor jullie iedergeval niet een onbeschrijvelijke 4 maanden samen te vatten in een kort en bondig gesprekje, want zoals jullie misschien wel hebben gemerkt ben ik daar niet zo goed in. Liever lekker uitgebreid, heb ik van mijn vader geërfd! Dus daar komt hij nog een laatste keer:

Van het strand op naar Oaxaca. We hadden nog niet echt gepland hoe, maar dachten dat als we vroeg weggingen het wel goed zou komen. Om half 9 smorgens pakten we de taxi. De chauffeur wist wel waar hij ons moest brengen. Vanaf het volgende, ietwat grotere dorp ging er een rechtstreekse collectivo naar Oaxaca. Helaas dus geen ADO touringcar, maar "oké meneer, graag daarheen dan". Vanaf daar vertrok de eerst volgende collectivo een halfuurtje later, so far so good. De route begon niet slecht, maar als snel kwamen we er achter dat deze tocht via de bergen liep en we er langer over gingen doen dan in eerste instantie hadden verwacht. Het was maar 150 kilometer hemelsbreed, alleen vergissen we ons hier telkens zo in. Dit was weer een gevalletje slingerdeslinger door de bergen. Geloof me, normaal is dat niet zo'n probleem, maar hier maak je het liever niet al te vaak mee. Met wat een rotvaart pakken ze die bochten, afremmen doen ze niet aan, ondertussen lekker bellen, drinken en eten. Naast je zie je de afgrond, zonder tussenkomst van een vangrail. Zit je dan, wetend dat het nog wel een paar uur gaat duren. Het nadeel van vroeg in de ochtend vertrekken is dan ook dat je niet in slaap valt. Elke keer met zo'n rit bedacht ik me dat de chauffeur zelf vast ook niet dood wilt, dus vroeg of laat komen we er wel. En inderdaad, wat uurtjes later waren we de bergen uit en kwamen in een dorpje in de vallei. Uit het niets vertelde de chauffeur dat de collectivo niet meer verder ging vanaf hier, er waren 3 blokkades op de weg dus we moesten een ander vervoersmiddel zoeken. Hij gaf ons een deel van het geld terug en groette ons. Tjah, wat nu? We hadden geen idee waar we waren of naar welk 'ander vervoersmiddel' we op zoek moesten. Gelukkig was er nog een ouder Mexicaans stel dat ook het busje uit moest. Ze boden aan dat we met ze mee konden lopen, erg aardig! Niet veel verder stond er een Jeep klaar die langs de eerste blokkade kon, daar moesten we dan overstappen werd ons verteld. Hoewel we al niet meer echt in de achterbak Jeep paste naar ons idee (er zaten al 5 mensen en een lading aan spullen), hielpen de mannen ons vriendelijk met het inladen van onze tassen en propten we onszelf er daarna ook maar bij. Het zou maar 20 minuutjes duren had ik gevraagd, dus dat was nog wel te doen. De Jeep met 5 mensen voorin en 7 mensen achterin kon vertrekken! Meteen raakten we met de mannen aan de praat, ze waren geïnteresseerd in waar we vandaan kwamen, hoe we Mexico vonden, of we al Mezcal hadden geproefd en waar ik Spaans had geleerd. Wij waren op onze beurt wel benieuwd waarom er 3 blokkades op de weg waren en of dit vaker gebeurde. Het grappige was dat niemand wist wat er precies aan de hand was, het was blijkbaar wel normaal. Altijd leuk die praatjes met de locals, het doodde ook goed de tijd! Op het moment dat ik dacht dat we er ongeveer wel zouden zijn, verlieten we de verharde weg om de heuvels in te rijden. Oké wat is dit nou? Ja hoor, daar gingen we weer. Alleen was het nu nog veel erger: op een onverharde weg, in een Jeep, met 5 inzittenden voorin en inmiddels 9 mensen al zittend en hangend in de achterbak, maakten we nu bochten door de bergen. Het was op sommige stukken echt eng! Ik had een kijkgat gecreëerd zodat ik de weg nog een beetje kon volgen en dan door zou hebben als er iets fout zou gaan. De mannen bleven tussendoor maar vragen stellen, of we de omgeving mooi vonden, of we in Holañda ook 'woestijn' hadden met schapen en koeien. Waarop ik vroeg of ze wisten waar Holañda ongeveer ligt. Nou niet dus, verre van! Ook bij de naam Europa ging geen lampje branden. Eén zei: "Ik ken Californië, ligt het daarbij?" "Uhmmmm nee, dat ligt in Amerika. Europa, waar Nederland in ligt, is een heel ander continent, aan de andere kant van de oceaan". Onvoorstelbaar hè, dat deze mensen daar nog nooit van gehoord hebben.. Terug naar de helse tocht. Op maar 1 punt verloor het voertuig de grip onder de banden en moesten we met wat mensen snel uitstappen zodat het lichter was en werd er een steen onder de wielen gelegd waarna we weer door konden. Op dat moment vroeg ik me af hoe ver het nog zou zijn als we vanaf nu gingen lopen. Beter dat we dat niet hebben gedaan, want in totaal duurde het maar liefst 2.5 uur! Ik was blij dat we eindelijk mochten uitstappen en dat alles was goed gegaan. We hoefden toen nog maar 1 uur met de taxi met 5 mensen -waaronder een Jerom plus nog de chauffeur - toen we Oaxaca eindelijk bereikte. Wat een lange ellendige reis weer, dat ga ik zooo niet missen! Het was goed dat we echt al om half 9 smorgens waren vertrokken dus, want hier weet je het nooit. Nu was het ook alweer donker toen we in het hostel aankwamen. Normaal met de ADO bussen gaat het wel voorspoedig, maar helaas rijden die dus niet door de bergachtige gebieden.

Oaxaca is de naam van de stad en tevens de naam van de provincie waar het in ligt. De provincie staat bekend om het produceren van goede kaas en Mezcal. Nou beiden vinden wij natuurlijk niet vervelend! Kaas is dus niet eens meer het eerste dat ik ga eten als ik thuiskom denk ik, aangezien ik het hier met lunchen en ook in de diners de afgelopen dagen al op heb. Lekker! Wat hebben we nog meer gedaan in de stad de 3 dagen dat we er zijn verbleven? Een dag zijn we naar een Botanische tuin vol met cactussen gegaan, echt iets voor Jerom! De tuin was helaas alleen te betreden onder toezicht van een gids (die slecht engels sprak) en de groep waarmee we gingen had een hoog grijsgehalte, maar Jerom heeft veeeel foto's gemaakt en daarna zijn we weer redelijk snel weggegaan. Ook konden we het niet over onze hart verkrijgen een keer niet naar de mercado te gaan, dus ook hier in Oaxaca een kijkje genomen op de markt. De volgende dag was ik niet zo lekker, dus hebben we maar rustig aan gedaan. Zal je net zien, heb ik ruim 3 maanden eigenlijk niks en dan net voor het naar huis word je opeens ziek? De pillen en veel slaap deed wonderen, dus het zette niet echt door en de volgende dag konden we de tour die we hadden geboekt gewoon door laten gaan. Tijdens de tour hebben we allerlei verschillende dingen bezocht. Allereerst zijn we naar de aller dikste boom ter wereld gereden. De boom heeft een omtrek van 58 meter. Het is dus niet de langste of de grootste boom ter wereld, maar enkel de dikste! Daarna vervolgd naar Hierve El Agua, ofwel: Boiling Water. Het zijn als het ware allerlei terrassen van limestone gesteente, die van onder door middel van allerlei kleine geisers worden gevoed met water. Op sommige plekken was het water groen, op andere plekken meer rood. Er waren ook een soort watervallen van limestone gesteente ontstaan. Al met al een mooie bezienswaardigheid. Toen was het tijd voor een lunch. We gingen naar een restaurant met een buffet, hoewel de meeste mensen voornamelijk het vlees wilde eten, hebben wij het daar na bijna 2 maanden Mexico wel mee gehad. En vulde we netjes onze bordjes met salade, haha. Na de lunch stonden er nog drie stops op het programma. Allereerst een archeologische vindplaats met een paleis en graftombes. En daarna nog twee regionale must-sees: de Mezcal fabriek, waar we uitleg hebben gekregen over de verschillende Agave planten waar de Mezcal van wordt gemaakt, het proces van bereiden en natuurlijk hebben we tot slot allerlei verschillende soorten mogen proeven. Oude Mezcal van 5 of 8 jaar, de jongere traditionele Mezcal van 6 maanden of likeurtjes met bijvoorbeeld pistache en koffiesmaak: allemaal best sterk maar wel lekker! Bij één van de soorten zit er een worm in de fles. De man was net aan het uitleggen dat het een eer is als jij die worm ingeschonken krijgt, omdat als je daarop bijt tijdens het drinken er nog meer smaak vrij komt.. Toen, je raadt het al: de worm in Jerom zijn glaasje viel! Hoewel hij normaal altijd in is voor deze gekkigheden (neem bijvoorbeeld het sprinkhanen eten hier), stond hij hem nu gewoon af! Meneer pussy. En Pap, Mam, Daan, Doris (jammer genoeg dit jaar geen Wil en Gerard): bereid jullie maar alvast voor, want we konden het niet laten om z'n flesje te kopen om mee te nemen voor op wintersport. En degene bij wie de worm in het glaasje valt moet hem opeten hoor! De laatste stop was bij een Weeffabriek, waar ze allerlei spullen maken in prachtige vrolijke kleuren. Vooral kleden. Wat zijn die prachtig zeg, als het had gekund had ik er graag 1 meegenomen, zo'n mega grote! Er werd ons verteld dat voor het weven van een kleed met een afbeelding (net iets groter dan een badkamermatje) 75 werkdagen nodig zijn van zo'n 9 á 10 uur per dag. De maker van het kleed na een de hele werkdag gemiddeld 3 centimeter opgeschoten. Voor een kleed met een zich azteeks patroon, is 'nog maar' de helft van de tijd nodig. Phoe wat een klus, want alles moet staand en te bedenken dat er ook al een heel proces van het garen kammen, spinnen en kleuren aan vooraf is gegaan. Dit hebben ze ons ook voor gedaan (ik had het al gezien in Peru, maar blijft interessant). Alle kleur die wordt toegevoegd is namelijk afkomstig van planten en dieren. Ze kunnen wel meer dan 150 verschillende kleuren maken. Voor de kleur rood wordt bijvoorbeeld een bug die op cactussen leeft geplet en voor geel wordt een bloem gebruikt. Simpel maar je moet het maar weten.. Echt bijzonder dat ze het hier nog op zo'n authentieke manier doen en de kennis van familie op familie blijven doorgeven. Onze gids vermeldde namelijk nog dat het weeftrapstoel afkomstig is uit Europa, maar we vertelden hem dat zulke apparaten bij ons al heel veel jaren niet meer worden gebruikt. Het was een geslaagde dag, weer erg veel leuke dingen geleerd. Maar was ook bekaf toen we om 19u terugkwamen, toch nog niet 100% fit dus weer op tijd gaan slapen.

Zondag was onze allerlaatste reisdag, terug naar waar het anderhalve maand geleden begon. Terug naar Mexico City! Fijn dat we deze rit weer gewoon een ADO bus hadden. Maar zoals ik al had gezegd, ben nu wel klaar met die lange ritten. Even vijf weken niet (want ja daarna mogen we weer naar Frankrijk, wat een luxe leven hé!!!!). In Mexico City hebben we nog een dagje de hoogtepunten van de stad herhaald: lekker cappuccino drinken op de negende verdieping van Sears met uitzicht op Bella Artes, de San Juan Mercado en zelfs ons favoriete restaurantje. Zonder kerstboom en schaatsbaan en met duidelijk veel minder winkelend publiek is de stad toch net even anders. Maar het voelt niet alsof het alweer bijna twee maanden geleden is dat we hier waren.

Toch is mijn reis ook niet voorbij gevlogen, ik/we heb/hebben zoveeeeeeeel dingen gezien en gedaan. Ik weet niet of het komt doordat ik er op was ingesteld, maar ik vond 4 maanden echt een mooie periode om te reizen. Niet te lang, niet te kort. Ik ben er ieder geval achtergekomen dat ik geen persoon ben die een hele wereldreis zou kunnen maken in 1 keer. Elke dag zoveel nieuwe indrukken, elke bestemming is weer zo compleet anders. Maar het reisleventje is me wel onwijs bevallen, dus ik durf wel met zekerheid te zeggen dat ik nog lang niet uitgereisd ben. Ik ben blij dat alles zo goed is gegaan. Het ergste wat me is overkomen de vertraagde bagage inclusief gestolen spullen en de verloren pasjes door mijn eigen stommiteit. En natuurlijk was de voedselvergiftiging van Jerom schrikken, maar dat kan ook gebeuren op een vakantie in Griekenland. Geen moment heb ik me hier, in een continent dat vaak als "onveilig" wordt aangestipt, onveilig gevoeld. Oké dan, in de auto's en busjes soms wel een beetje, maar dat is op een andere manier onveilig ;) Ik heb vooral genoten. Genoten van elk land, van de prachtige natuur, van de nieuwe culturen, van de mensen en de dieren hier, van het vreemde eten en drinken, de Spaanse taal, de coole activiteiten als het hiken en surfen en van mijn geweldige gezelschap (mijn lieve vriendin Anne en liefste vriend Jerom). En niet te vergeten: genoten van jullie interesse in mijn reis en alle lieve en berichtjes die ik heb ontvangen!!!! Heel leuk om te zien dat iedereen zo meeleefde met mijn/onze reis. Heel erg bedankt daarvoor, waardeer ik echt.

Zo, en nu is het tijd om naar huis te gaan. Daar waar ik weer water uit de kraan kan drinken, waar ik het WC papier weer door het toilet mag spoelen, waar ik weer groenten kan eten (het heerlijke fruit van hier ga ik wel missen), waar ik weer een kast heb om mijn kleren in uit te stallen ipv uit een backpack leef, waar ik weer meer kledingkeuze heb aangezien ik amper dingen over had zonder gaten, waar ik na 109 dagen weer in mijn eigen bedje kan slapenslapen en daar waar de zon misschien helaas niet altijd schijnt maar waar wel alle lieve mensen zijn!

Ik hoop iedereen snel weer te zien!

Dikke kus, Winnie

Geschreven door Winniescherp