Lieve lezers,

We zijn veilig teruggekeerd uit de jungle! Niet opgegeten door krokodillen, jaguars of vogelspinnen, want geen van allen hebben we gezien, haha. Maar wel weer een hoop andere gave dingen gezien en gedaan. Om te beginnen was de tocht naar San Ignacio, nadat dat we van het eiland Caye Caulker kwamen, al heel leuk. In een oude Engelse schoolbus, eentje die in Nederland al tientallen jaren afgekeurd zou zijn geweest omdat er zat meer los dan vast zat aan dat ding, gingen we op pad. Gelukkig zat de bus niet helemaal vol, want in deze bus was er geen bagageruimte dus de backpacks moesten mee de bus in, en nu konden we ze tenminste op het bankje voor ons zetten. Eerst dachten we: Hmmm dit ga je niet menen, want qua bussen waren we in Mexico behoorlijke luxe gewend.. Achteraf was het een van mijn leukste busritjes tot nu toe. De wegen in Belize zijn ook duidelijk slechter, plotseling verschijnen er allerlei gaten in de weg. De bus rammelt hierdoor als een gek. Daar hadden ze wel iets op bedacht: nog harder een soort van kermismuziek hieroverheen aanzetten ;) het was zo slecht dat het juist weer wat leuks had! Doordat er geen autoweg was die buiten de dorpjes om liep, ging de route door allerlei mini dorpjes met gekleurde huisjes. Hierdoor zagen we ook eens het wat primitievere leven, buiten de wat grotere steden om (waar wij doorgaans verblijven). Daarnaast zag je het landschap duidelijk veranderen in jungle/oerwoud. Onderweg zagen we af en toe Amish people: mannen met lange broek, overhemd, bretels en hoge hoed en vrouwen in een lange jurk met een kapje in hun haar. Erg opvallend in het straatbeeld, als blanken en door de klederdracht. Ik ken de Amish people eigenlijk alleen een beetje van het programma op TLC, maar had ze niet hier in Belize verwacht. Uit interesse heb ik even wat achterliggende informatie hierover opgezocht, als jullie ook benieuwd zijn lees dan het volgende stukje (zo niet, scroll dan gewoon door).

DE AMISH: zij zijn oorspronkelijk afkomstig uit Europa, uit Nederland en Duitsland voornamelijk. Maar velen zijn verhuisd naar Rusland en vanaf daar door naar Canada en Amerika. Toen in Amerika in de jaren '50 het Sociaal Veiligheids Programma werd ingevoerd, wilde de Amish daar niet aan mee doen. Zij wilden geen landelijke taxes betalen aan het leger en aan onderwijs, aangezien zij tegen het leger zijn en privé-onderwijs geven in hun eigen gemeenschap. Om deze reden zijn zij meer zuidelijk getrokken, Mexico in. Ook hier waren er enige problemen en zo kwamen de Amish in Belize terecht vanaf 1958. De overheid in Belize stond positief over de Amish gemeenschap, zij maakten een deal. De Amish mochten hier blijven, kregen eigen land met boerderijen, waren niet verplicht om bij te dragen aan het leger en andere taxes, mochten hun overheid zelf inrichten en kregen de vrijheid hun eigen geloof uitoefenen. In ruil daarvoor moeten ze het voedsel dat ze verbouwen 'delen' met de Belizaanse bevolking, ze voorzien namelijk in een groot deel van de agricultuur door het produceren van melk, kaas, aardappelen, fruit, eieren, kip en meer. Om deze reden hebben wij de Amish ook op de zaterdagmarkt gezien in San Ignacio. En een stukje kaas geproefd. Ik heb hier helaas geen foto's van want door mijn research op internet wist ik dat de Amish niet gefotografeerd willen worden (hun motto is: je kan beter de persoon zelf onthouden dan een foto van iemand hebben), dus dat heb ik maar gerespecteerd.

Oké nu weer over ons, waar was ik gebleven? De busrit! Na zo'n 3 uurtjes kwamen we aan in San Ignacio. We checkten in bij het hotel en besloten naar de archeologische opgravingen van de stad te gaan. Dit was een halfuurtje lopen dus meteen een lekker wandelingetje. De tempels waren hier niet gerestaureerd, de natuur was in z'n waarde gelaten. Met als gevolg dat er door sommige bouwwerken ook planten en bomen waren gaan groeien. Zo hoort het in de jungle toch, gewoon puur natuur! Dit zag er weer heel anders uit dan de andere archeologische bezichtigingen. Savonds met het uiteten gaan ontmoetten we Teddy, een local van een plaatsje net buiten San Ignacio, genaamd Bullet Tree Falls. Hij vroeg ons wat de plannen waren voor de komende dagen. Wij zeiden dat we het eigenlijk nog niet echt wisten, er waren best veel activiteiten in de omgeving. Hij stelde voor om met hem op pad te gaan, hij wist allerlei dingen om te gaan doen en dan waren we goedkoper uit dan met de touroperators. Eerst wisten we niet of dit zo'n goed idee was, maar toen hij zijn tourlicensie liet zien meenden we hem wel te kunnen vertrouwen dus we spraken af voor de volgende morgen bij ons hotel. Smorgens bleek er nog een ander, Amerikaanse meisje, mee te gaan dus nu wisten we sowieso dat het wel goed zat. En uiteindelijk was het ook echt een hele geslaagde dag! Wat hebben we gedaan? We begonnen in Bullet Tree Falls waar Teddy is geboren en nog steeds woont, wat een heel leuk dorpje bleek te zijn. Het viel meteen op dat iedereen weer zo vriendelijk was. We maakten een korte wandeling, waarin Teddy al alles uitlegde over bomen, planten en het dorp. Er werd een stop gemaakt bij een junglelodge, waar we tubes moesten ophalen voor ons middagavontuur. Wauw zo gaaf om hier te slapen, te midden van alle natuur in een klein hutje. Gelukkig hebben wij zoiets ook al geboekt staan voor in Guatemala, en na dit te hebben gezien kijk ik er al helemaal naar uit! Daarna zijn we naar "Lucas Bootanical" gegaan. Lucas is de laatste shaman (=medicijnman) in town, hij weet alles over medicinal plants en heeft een prachtige tuin waar deze planten allemaal groeien. Het idee van Teddy was om hier een halfuurtje een kijkje te nemen en dan te gaan tuben op de rivier. Maar Lucas is een slow man (hij drinkt smorgens een drankje van zijn planten gemixt met alcohol) en weet zo veel te vertellen over de natuur, dat we het bij lange na niet in een halfuurtje hebben gered. Maar dat was echt geen probleem wat ons betreft, want het was echt super interessant. Sinds eeuwen geleden maar ook vandaag de dag nog, wordt er gebruik gemaakt van planten en kruiden met een geneeskrachtige werking. Het leek wel alsof er voor elk kwaaltje iets in Lucas zijn tuin stond. Bij een hernia, voor de mannelijke vruchtbaarheid, tegen een zwangerschap en heel bijzonder: "Het kankerplantje", die de ziekte schijnt te kunnen verhelpen. Ik had last van sandbugs (kleine soort van muggenbultjes opgelopen op het strand) en werd aangeraden om er Aloë Vera op te smeren, de jeuk was de hele dag weg.. Ook kreeg ik natuurlijke lippenstift op van een oranje kruid (ben de naam hiervan vergeten, maar zie foto). Lucas zelf smeerde tijdens de rondleiding zo ongeveer alles op z'n gezicht en in z'n haar of stak het, met de aarde er nog aan, in z'n mond. En hij klom voor ons als een aap in de boom om er verse kokosnoten uit te halen, die later in z'n hutje werden opengeslagen met een machette. We hebben zoveel geleerd, en het was heel leuk om dit mee te maken aangezien we zelf nooit zoiets hadden bedacht om te gaan doen, laat staan hadden gevonden ergens achteraf in dit mini dorpje. Daarna zijn we nog gaan tuben op de rivier (je weet wel, in zo'n grote band). De rivier was niet zo ruig dus het was vooral lekker relaxen en afkoelen. Toen we honger hadden gekregen van dit alles nam Teddy ons mee naar een klein buurtrestaurantje met heel chill eten. Al met al dus een geweldige dag op pad met een local, zeker goed dat we dit hebben gedaan. Toen ik zei dat ik ook nog graag de jungle in wilde, bood Teddy aan om de volgende dag daar een tourtje naar te doen met ons. Dit aanbod sloegen we natuurlijk niet af. Nog een ander stel uit Amerika sloot aan en we zijn vrijdags naar El Pilar gegaan. Een nationaal park, middenin de jungle, met Maya ruïnes. Achterin de bak van de jeep reden we 12 kilometer op een onverharde weg, met stukken door de modder, om het park te bereiken. Jerom meende dat de rit behoorlijk onverantwoord was, de Amerikanen waren dit naar eigen zeggen wel gewend en ik was van mening dat we hier de locals wel gekker in een auto hebben zien zitten, maar in Nederland zou het inderdaad niet goedgekeurd zijn... Eenmaal op locatie, ging iedereen nog even naar de wc voor we de tour vervolgden per voet. Laat ik ook maar even gaan was wat ik dacht, maar toen ik de deur van het hokje opendeed zag ik een mega grote dikke zwarte spin dus ik ben meteen weer gillend het hokje uitgerend. Nee helaas, dat is iets wat deze reis nog niet is veranderd: wat spinnen betreft ben ik een schijterd. De rest vond het juist interessant en heeft foto's gemaakt (dus vandaar hier beneden een foto dé spin). Ik heb m'n plasje daarentegen maar opgehouden om het even later in het wild te doen. Een stuk veiliger voor mij! Het duurde niet lang of we zagen de eerste apen. De howlermonkey, ofwel brulapen, hoewel ze zich angstvallig stil hielden. De ruïnes hier waren anders dan normaal, je kon ze namelijk niet zien ;) omdat ze in de jungle staan zijn ze stuk voor stuk bedekt geraakt met lagen sediment. Zonder gids had dit niet zo spectaculair geweest, maar omdat er nu van alles bij werd verteld over de Mayacultuur en hun rituelen door Teddy was het wel leuker. En goed voor m'n fantasie, om te bedenken hoe de stad er in het verleden uit had kunnen zien. Later zagen we ook nog de spidermonkeys. Na een tocht van een paar uur zijn we in de wildernis gaan lunchen. Teddy had op de markt vers fruit gehaald en samen met zijn meegebrachte machette was dit alles wat nodig was om de magen weer te vullen. De eenvoud waarmee het hier gaat, daar geniet ik echt van. En de schillen diende ook nog als een goede compostlaag. Wisten jullie namelijk dat als je de bovenkant/het kroontje van een ananas plant, er hier in de jungle binnen het jaar 1 nieuwe ananas uit is gegroeid? Jammer dat het klimaat dit in Nederland niet toelaat, anders was ik een tuintje begonnen!

De dagen in San Ignacio waren, mede dankzij Teddy, erg geslaagd. Ook hadden we weer met Jeroen de Nederlandse-Canadees gemeet. Hij was namelijk een beetje dezelfde route aan het rijden op z'n motor, dus het was wel leuk om tussendoor weer wat af te spreken. Twee avonden zijn we met hem uiteten geweest en zaterdagsochtend hebben we gezamenlijk een kijkje genomen op de Farmers Market. Dit was tevens de eerste keer dat ik heb ontbeten met kip, op een soort van taco (meer op een pannenkoek lijkend) en zonder pittige saus ;). De jongens raakte nog met een Amish boerinnetje aan de praat over kaas, en we mochten een lekker stukje mozzarella proeven. Het was echt een leuk fotomoment geweest, maar helaas: respect voor hun waarden won het van de drang naar een foto. Daarna was het tijd voor ons om de bus te nemen naar de grens, vanaf daar Guatemala in. De eerste twee dagen zijn we verbleven in Flores, een soort eiland in een meer. Ik zeg bewust een "soort" eiland, aangezien je er via 1 weggetje nog met de auto kan komen en het dus niet geheel afgesloten is van het vaste land. Rondom zie je wel overal water, een mooi gezicht. Eigenlijk was het plaatsje Flores een overbrugging, aangezien we de junglelogde in Tikal pas vanaf 9 januari konden boeken. We hebben ons daar zeker vermaakt, maar aangezien we daar geen echte plannen hadden en het weer een beetje somber was, zijn we vooral van het ene restaurant naar de andere eettent gehopt. Er was toevallig een feestweek bezig in het dorp dus er waren overal pop-up eettentjes, met allerlei lekkernijen in de aanbieding en het kostte geen drol. Ook waren er allerlei mensen in kostuums en werd er elk uur een soort honderd-klapper afgestoken. Heb ik toch nog mijn vuurwerk gehad, haha! Er hing dus een gezellige sfeer in het dorp. Wij hebben deze dagen lekker koffie gedronken met taart, souvenirs gekocht, gesport, weer gegeten, spelletjes gespeeld. Heerlijk was het om ook twee dagen even geen plan hebben en een beetje bij te komen van alle indrukken, voor we de jungle in gingen!

9 januari was het eindelijk tijd om naar Tikal af te reizen, hier hadden we ons erg op verheugd. Maar de rit begon alles behalve leuk. Toen we bij de busterminal van Flores een kaartje wilde kopen, werden we qua prijs behoorlijk afgezet. Tenminste, dat dacht ik te weten aangezien we voor een rit van 1.5 uur meer dan het dubbele moesten betalen van de rit naar Flores, die in totaal 4.5 uur had geduurd. Ze dachten ons als 'blanke toeristen' wel meer te kunnen laten betalen waarschijnlijk, maar ik zag een prijslijst liggen op het bureau en toen ik vroeg of ik die mocht zien in m'n beste Spaans, bleek inderdaad dat de prijs die ons werd verteld niet klopte. En nu gaat het mij niet zozeer om het geld, meer om de manier hoe ze met je omgaan. In Belize en Mexico gebeurde dit ech niet.. En het is nog niet klaar, want toen ik zei dat ik even bij een andere touroperator ging vergelijken, liep de man helemaal met ons mee en hoorde ik hem tegen de volgende te zeggen dat zij het ook voor de hogere prijs moesten doen. Najaaa zo flauw, maar ik bleef netjes in het Spaans zeggen dat ze ons niet voor de gek moesten houden en dat we het voor de normale prijs wilde. Terwijl zij me aan het uitlachen waren en Jerom aan het uitlokken waren door de hele tijd naar m'n kont te kijken, echt raar... Uiteindelijk lukte het me om af te dingen, ik was er wel weer een beetje klaar mee dus ik ging akkoord met de 10 quetzal meer per persoon, die er om de een of andere reden echt moest bij ons (yeah right). Bleek dat die sukkel toch weer een hele andere prijs op ons ticket opgeschreven dan afgesproken. Konden we weer terug en opnieuw in discussie. Ik was blij toen we eindelijk in het busje zaten, weg hier bij die vieze mannetjes.

Eenmaal in het natuurreservaat Tikal, na een super leuke eerste indruk van ons 'hotel', diende het tweede probleem van de dag met kaartjes zich aan. Het kaartje dat wij hadden gekocht om het natuurreservaat in te komen, is ook je dagticket voor het park. Tot 15:00 krijg je hem van de huidige dag, na 15:00 voor de volgende dag. Wij waren net voor 15:00 het reservaat ingereden en hadden dus een ticket voor dezelfde dag. Nergens gehoord gezien of gelezen dat als je ook in het park slaapt, je dan moet kijken voor welke dag je het ticket koopt. Wij dachten dat het gewoon een eenmalige bijdrage was om binnen te komen, totdat de receptionist in ons hotel ons vertelde dat het anders zat. Het was wel mogelijk om bij de informatiebalie van het park de situatie voor te leggen en dan eventueel een nieuw ticket te krijgen voor morgen. Top, doen we dat! We hadden namelijk helemaal niet gepland om vandaag het park te bezoeken, we wilden gewoon naar het hotel. En dit keer ging het ons wel om het geld, aangezien een tweede ticket kopen voor ons allebei erg duur was. Ging ik weer in m'n beste Spaans, de oude man bij de informatiebalie was nog enigszins begripvol en liep mee naar de ticketservice, maar daar begon de tweede negatieve ervaring met de mannetjes van hier. De oude man had mij goed begrepen en deed het woord, maar voordat hij was uitgepraat was het antwoord bij de ticketservice al NEE. Ik legde het daar nog eens uit, dat we niet wisten dat we de entree voor het park voor morgen hadden moeten kopen. En dat we niet van plan waren en nooit van plan waren geweest het park vandaag in te gaan, helemaal niet omdat Jerom zich niet zo lekker voelde. Maar het boeide hem allemaal niks, hij luisterde niet eens en het bleef bij een nee. Oké helaas, dan niet. Waarom het toen echt naar werd, was omdat de man expres voor ons kaartjes ging stempelen voor morgen, met de datum van 10 januari die wij eigenlijk nodig hadden. Pfff ik vond het zo'n flauwe actie, ik had het echt gehad hiermee. Moest er gek genoeg gewoon van huilen, voelde me zo machteloos. Had totaal geen zin om vrolijk het park in te gaan, alleen we moesten wel want we hadden anders enkel onszelf ermee. Dus heb me herpakt en we konden nog voor iets meer dan 3 uur het park in voor het donker werd. Het was het zeker waard! Echt hele mooie tempels zijn het in Tikal, ze staan verspreid over het park en via mooie wandelroutes door de jungle loop je er heen. Omdat het een natuurreservaat is zie je tussendoor veel dieren. Weer allerlei apen gezien, coati's en agouti's (zie fotos), veel vogels en hele bijzondere kalkoenen/fazanten, helaas geen toekan of jaguars. En we hebben aan lianen geslingerd als Tarzan en Jane, het kan dus echt! De overige 3 uur zijn goed benut, maar we hielden het ook echt niet langer uit daar zonder eten. We hadden echt onwijs honger aangezien we door alle hectiek en het gedwongen gehaast sinds het ontbijt om 9 uur niks meer hadden gegeten. Dus om 18u zijn we uitgehongerd bij een restaurant gaan zitten. Het grappige was dat we daar de enige gasten van de hele avond waren. Met de schemering waren namelijk ook alle toeristenbussen uit het reservaat vertrokken en de overige mensen waren verspreid over de slechts 3 'hotels' in het reservaat. Toen was de vraag wat we, nu we zo vroeg hadden gegeten, verder nog konden doen hier. Er was alleen elektriciteit en WiFi op bepaalde tijden dus we zijn een boekje gaan lezen en maar vroeg gaan slapen.

De volgende dag zijn we smorgens zelf een wandelingetje gaan maken in het reservaat (maar niet in het park), naar onder andere de krokodillenvijver. Geen krokodil gezien, en misschien maar beter ook ;) Ik zat wel een beetje spastisch om me heen te kijken elke keer.. Er was een soort van pad uitgestippeld dus Jerom wilde verder en verder de jungle in, maar ik vond toch het een beetje spannend. In het park is het anders, dit was meer afgelegen, we hebben maar 2 andere personen gezien daar. Ik hoorde Mama haar stemmetje in m'n hoofd zeggen (zoals ze die dag daarvoor op de app had verstuurd): "Niet zonder gids de jungle in hè" dus we zijn even later maar omgekeerd.
Na de lunch kwamen we er achter dat er hier behalve 'het park' weinig te doen was, we hadden gedacht dat er nog wel wat andere activiteiten zouden zijn. Jullie denken nu misschien: ze zijn niet echt ingelezen in waar ze naartoe gaan. En dat klopt helemaal, want Guatemala stond natuurlijk niet op onze planning, dus we hebben geen reisgids of iets. We kijken even snel op internet en doen hier verder maar gewoon wat! Anyway, we wilde dus eigenlijk nog een keer het park in, maar dan zonder te betalen omdat we het hun simpelweg niet gunden. Dus wat hebben we gedaan? We zijn het park stiekem ingeslopen. Hahaha achteraf super grappig, op dat moment ook wel een beetje eng om gesnapt te worden. Maar het was goed te doen want ons hotel stond echt tegen het park aan, wij moesten voor ons hotel als het ware al langs de entree. Alleen tussendoor nog een strookje jungle en dan kwam je op het pad na de entree terecht (wisten we van de dag ervoor). We zijn dus achter onze logde de bosjes in gegaan, hebben wat gezigzagd door de bomen en 10 minuten later kwamen we op het pad. Het had sneller gekund, maar we liepen eerst fout en alles lijkt in de jungle op elkaar dus het duurde even voor we door hadden waar we heen moesten. Al met al was het prima verantwoord, behalve dat het natuurlijk tegen de regels is en ook niet zo netjes. Maar dat waren zij ook niet tegen ons. Nu hebben we alle tempels nog een keer op ons gemakje kunnen bekijken, ideaal! Om 18u onze tijd was Jerom al jarig in Nederland, leuk dat we toen bij het hostel net even WiFi hadden. Wij hebben het die avond op een etentje na nog niet echt gevierd, hier was hij immers ook nog niet jarig en we hielden het ook echt niet uit tot 12 uur.. Morgen dan!

Helaas voor Jerom maar de 11de werd een rare dag. We verlieten Tikal en het plan was weer terug naar Mexico te keren. We hadden wel verwacht dat dit even zou duren, maar we hadden ons zwaar vergist in de reistijd. Het probleem was namelijk dat er geen tourbussen, die we normaal nemen, we grens overgingen. Alles moest middels kleine busjes, ook wel collectivo's genoemd, worden gedaan en hier stappen andere mensen continu in en uit dus dat duurde veeeeeeel langer dan we gewend waren. Hoewel we vroeg waren vertrokken, kwamen we rond 15:00 op de grensovergang aan. Dit neemt altijd veel tijd in beslag, want je moet uitchecken in het ene land en weer inchecken andere land en de backpacks werden 2 keer overhoop gehaald. Toen dit eenmaal achter de rug was ging de eerstvolgende bus vanaf de grens nog lang niet en die ging naar 1 vaste bestemming. Om een lang verhaal kort te maken: de bus vertrok om 17u eindelijk, 1.5 uur later kwamen we aan in een dorpje, vanaf daar haalden we de laatste collectivo naar Palenque nog van 19:00, die duurde nog ruim 2 uur maar om iets na 21:00 uur waren we eindelijk in de plaats van bestemming. Nog niet de plek, want we hadden nog geen hostel kunnen boeken wegens de slechte WiFi in de jungle. Dit losten we op om naar de busterminal te gaan, want daar is altijd goede WiFi, meteen een chill hostel gevonden en een kwartier later waren we ook op de plek van bestemming. Wat ik al eerder zei: hier komt alles altijd wel goed, maar het was niet echt goed voorbereid dus daar hebben we weer van geleerd. Alleen we hadden geen puf meer om na ongeveer 12 uur te hebben gereisd Jerom zijn verjaardag te vieren, dus dat hebben we een dagje verschoven. Mensen vieren hun verjaardag wel vaker op een dag dat ze niet meer echt jarig zijn toch? Dat kan gewoon!

En Palenque was en een erg leuke plek dus daar is het helemaal goed gekomen. Lekker uitgebreid ontbeten, toen naar de ruïnes van Palenque gegaan. De ruïnes hier zijn niet alleen tempels, maar was hier echt een hele stad. En een mooi onderhouden terrein met tuintjes gigantische bomen en watervallen. Hier hebben we ons lang kunnen vermaken. We wilden namelijk ook nog een verjaardagsfilmpje opnemen voor Marijke en er waren mooie souvenirs. Terug in ons hostel zijn we biertjes gaan drinken, nachos met guacamole eten, potjes pool spelen en ofcourse uiteten. Een veel betere verjaardag dus!

Dit was het weer voor nu,

xx liefs vanuit Mexico

Geschreven door Winniescherp