Daar is hij dan, mijn blog over de Salakantay trek!

Na wat gezellige dagen in Cusco was het vrijdag 11 november tijd voor het echte werk: de Salkantay trek! Voor degene die er niet bekend mee zijn: er zijn 3 mogelijke trekkingen waarmee je de Machu Picchu kunt bereiken. De bekendste is de Inca Trail, je loopt dan in 4 dagen zo'n 45 kilometer, precies de route die de vroegere Inca's ook hebben afgelegd. Dit is ook de enige route die direct bij de Machu Picchu uitkomt en daarom verreweg het meest populair. Een nadeel: je moet het al ruim een halfjaar van te voren boeken.. Om deze reden was het niet echt geschikt voor ons. De tweede mogelijkheid was de Inca Jungle, hier zou je naast het hiken verschillende activiteiten ondernemen gedurende 4 dagen, zoals mountainbiken, raften, ziplinen etc. Dit had ook niet onze voorkeur aangezien we al een aantal keer hebben gemountainbiked, dus kozen we voor de Salkantay: 5 dagen en 4 nachten hiken richting de Machu Picchu!

Dag 1: De wekker ging zoals gewoonlijk weer eens vroeg, om 04:00 stonden we klaar bij het hostel om opgehaald te worden en met de bus de eerste uurtjes te rijden naar Mollepata. Daar was een ontbijt voor ons geregeld en hebben we ons klaar gemaakt. Iedereen had de mogelijkheid om 5 kilo aan bagage af te geven aan de horseman, die ons tot dag 3 zou vergezellen met wat ezeltjes. Zodat wij wat minder kilo's op onze rug mee hoefde te sjouwen. Jammer genoeg was het noodzakelijk om een slaapzak te huren die al zowat deze gehele hoeveelheid kilo's in beslag nam, er konden nog net wat extra kleren bij. De groep werden ingedeeld in tweeën en wij kregen gids André die ons vanaf dat moment de Sexy Lama's noemde. Niet veel later gingen we van start. Meteen flink klimmen, phoe ik zweette me gelijk rot. Gelukkig weten Anne en ik inmiddels dat je niet te hard van start moet gaan, je lichaam weer even moet laten wennen aan de inspanning op hoogte. Niet iedereen was zich hiervan bewust, want sommige van de groep waren niet veel later aan het overgeven of hadden last van hun spieren. Gelukkig laste gids André zo nu en dan een stop in om bij te komen. Rond het middaguur kwamen we aan bij het eerste kamp, waar onze tenten al waren opgezet en de warme lunch al klaar stond. Het was namelijk zo dat naast de horseman ook 2 koks en 2 assistent-koks met ons meereizen, om tot dag 4 het ontbijt, de lunch, happy hour, het avondeten en de tenten voor ons te verzorgen. En wauw respect voor hen! Het eten was elke keer lekker, uitgebreid, weer anders en veel, dus we zijn niets tekort gekomen! En het is ondanks dat ze het gewend zullen zijn, behoorlijk hard werken aangezien zij overdag ook gewoon dezelfde tocht lopen als wij, met veel meer bepakking. En in plaats van dat zij bij aankomst kunnen relaxen en eten voorgeschoteld krijgen, moeten ze aan de bak om voor de 30 man van onze 2 groepen eten en slaapplek te verzorgen. Ik moest er aan het begin wel even aan wennen dat anderen zo hard voor mij aan het werk waren, maar ze wilden geen hulp en leken het stuk voor stuk met plezier te doen. Het enige wat wij dus konden doen was het eten met grote dank opeten. Na de eerste lunch hebben we een hazenslaapje gedaan in de tent en vervolgens door gegaan met deel 2 van het dagprogramma: een steile klim van een uur naar een laguna te midden van de bergen. Het was niet verplicht, aangezien we weer terug zouden komen bij hetzelfde kamp, maar wel aan te raden omdat het 1) heel mooi scheen te zijn en 2) door de steile klim een goede oefening was voor dag 2, die de langste en zwaarste dag zou worden. Voor ons geen twijfel mogelijk. We zijn gegaan en het was prachtig: het blauwe water afgezet tegen de besneeuwde bergtop. Alleen durfde we het niet aan om een duik in het water te nemen, zoals sommige anderen wel deden. Gelijk met de schemering kwamen we weer beneden aan in het kamp, het was gelijk behoorlijk afgekoeld. Warm aangekleed en met onze hoofdlamp naar de eetzaal gegaan voor happy hour! Nee geen alcohol op hoogte dit keer, maar wel een heerlijke kop cocathee, chocolademelk en popcorn! Ja en daarna? Niemand wilde eigenlijk weer de kou in en wat moet je doen in je donkere tent? Gelukkig hadden een erg leuke groep dus bleven we lekker kletsen met elkaar. Onze gids André trok zich even terug om met de bergen te gaan 'praten', om ze te vragen voor goed weer morgen. Niet veel later stond de tafel vol met allerlei schalen eten, echt smullen! Met een gevulde maag meteen door naar bed gegaan, prima want ik was ook echt moe: we hadden in totaal 21 KM gelopen. Door de slaapzak zijn we de koude nacht goed doorgekomen en om 04:30 werden we alweer gewekt door een van de koks, met een warme kop cocathee die tot in de tent werd gebracht. Zo schattig!!! Met vaart de spullen opgeruimd, ontbeten met pancakes en ready to go dag 2!

Dag 2: hoewel we vanuit het kamp op zo'n 3800m al oog op hadden op de berg Salkantay (6271m), wisten we dat ons een zware tocht te wachten stond. We zouden ruim 3 uur moeten klimmen om het hoogste punt te bereiken. In de kou en halve schermering begonnen we te lopen. Andrè stopte elke keer na zo'n 150 hoogtemeters en dan moesten we wat water drinken en op adem komen, want je merkte al goed dat we hoger op kwamen. We zouden tot 4600m stijgen. Voordat we zo'n op was gekomen vroeg André ons iets de natuur op te pakken en mee te nemen, dit zouden we op berg Salkantay gaan offeren. Ik heb een mooie, niet te zware, steen gepakt en die in m'n jas bewaard. Tijdens de klim raakte iedereen wat meer verspreid, maar kwamen we elkaar met de tussenstops weer tegen. Het einde was zwaar, conditioneel gezien wil je wel doorlopen, maar moet echt rustig aan doen want het ademhalen gaat gewoon erg lastig. Daar stonden de borden: Salkantay 4630 meter, we did it, we zijn er! Bezweet en warm, maar door de hoogte snel m'n jas aangedaan. Nadat iedereen foto's had gemaakt riep André ons bijeen. Hij vertelde onderandere over de kracht van de bergen. Salkantay betekent tussen vader en moeder in, een goed moment om tot jezelf te komen en te vragen wat je hebt verdiend. Zo begon ons offer. We moesten ieder 3 coca blaadjes vastpakken in onze rechterhand, en richten naar de eerste berg. In het Quechua (officiële taal in Peru ten tijden van Inca's)' spraken we André zijn spreuk na over Apu (de berg) en kusten we de blaadjes en bliezen vervolgens de lucht richting de berg. Dit herhaalde we bij Apu moeder, Apu vader en nog 2 bergen. Het was aan het begin een beetje gek omdat je geen idee hebt wet je eigenlijk aan het doen bent, maar ook heel mooi: we volgden André en hadden respect voor wat hij ons wilde leren.Toen was het nog niet klaar, want we moesten de 3 cocabladeren hierna met iets van jezelf erbij onder de meegebrachte steen bij de offersteen leggen, voor de berg. Eerst had ik een walnoot klaargelegd (eten mocht, dat deed juist bijna iedereen), maar toen bedacht ik me dat ik ook een gelukspoppetje bij me had (van jou Wil) en dat vond ik toepasselijker dus heb deze nog ingeruild. Het was een super grappig gezicht, de offersteen vol met etensresten: een klokhuis van een appel, een stukje brood en een oreokoekje. Maar op het moment dat ik in mezelf hierover een beetje begon te gniffelen, moesten we met z'n alle in een cirkel staan, handen vast om de laatste spreuk op te zeggen. Het was een bijzonder en bijna emotioneel moment. Hierna lieten we de Salkantay achter ons en moesten we nog zo'n 3 uur lopen tot de lunch. Gelukkig was dit dalend. Behoorlijk futloos kwamen we daar aan, maar er was weer genoeg te eten! Helaas zat de dag er daarna nog niet op, nog 2 á 3 uur te gaan tot het avondkamp. Het landschap om ons heen veranderde, opeens liepen we in de jungle en was het enorm heet. Halverwege deze laatste etappe hadden we het wel echt gehad, dalen met overal grote stenen is ook niet chill. We liepen ver achteraan door vele WC, muggenspray en zonnebrand-insmeer stopmomenten, maar hadden wel schik samen. We vonden namelijk dat we moesten genieten van het landschap, maar het lukte even niet meer. Dus maakten we een filmpje voor 'onze kijkers thuis', om hun te laten zien hoe mooi het was waar we liepen en hoe stuk wij waren. Een grappig aandenken, helaas kan ik hem hier niet uploaden! Eind goed al goed, een uurtje later waren wij ook in het kamp. Helaas was de douche alleen te gebruiken tegen betaling, en omdat we de volgende dag naar de hotsprings zouden gaan waren we tevreden met het wassen in de beek. We aten onder andere Alpaca (het is nog niet zo ver gekomen dat we Cuy, ofwel cavia hebben gegeten, maar dit konden we tenminste weer afstrepen). En hadden een warme nacht: het voordeel van de jungle. Zo dat was de zwaarste dag, de kilometerteller stond in totaal op 42.3 KM!

Op dag 3 herhaalde het ochtendritueel zich: een warme kop thee in de tent! Hebt enige dat het dagelijkse 'midden in de nacht' opstaan wat dragelijker maakte. Vandaag was een wat relaxtere dag, we hikten een omhoog en omlaag, over rivieren en smalle bruggetjes, met een aangenaam warme temperatuur. Na 14 kilometers hielden we het voor gezien. We werden na de lunch met een busje naar het dorp Santa Teresa gebracht, waar we na 3 dagen niet gedoucht te hebben heerlijk hebben genoten in de hotsprings. Wat voelde ik me schoon daarna, wauw! 'Savonds werd het laatste avondmaal van de koks genuttigd, pizzaaaaaa en een toetje met chocolade! Ook was er een kampvuur en hebben we met allebei de groepen gedanst, bier en Inca-tequila gedronken. Dit keer lagen we niet om 20u op bed, want met wat drankjes op werd het alsmaar gezelliger. Ondanks het feestje moesten we de volgende dag alsnog om 05:30 opstaan, maar niet om te hiken voor mij!! Er was een mogelijkheid om te ziplinen. Na even getwijfeld te hebben omdat het in eerste instantie prijzig leek en An ivm haar hoogtevrees het niet ging doen, besloot ik toch te gaan omdat het me gewoon gaaf leek en je hiermee 3 uur hiken zou ontlopen. En wie wilt nou niet op zijn kop in een ravijn hangen of vliegen als een Condor? Ook bij de wiebelbrug bracht ik het er zonder kledingscheuren van af. Gaaf was het dus was een goede keuze geweest het te doen. M'n telefoon kon ik helaas nergens in m'n kleding laten, dus geen foto van mij hangend op m'n kop... Met de lunch kwamen we weer bijeen met de andere lopers van de groep en vanaf daar begonnen we met lopen richting Aguas Calientes, ook wel het 'Machu Picchu dorp' genoemd. Het was 3 uur lopen langs de treinrails, met onderweg al zicht op de Machu Picchu mountain. Leuk om eindelijk te kunnen zien waar de tocht je uiteindelijk brengt, maar dat was morgen pas.. Aangekomen in Aguas Calientes zie je meteen dat het erg toeristisch is, om deze reden is het ook duur. Gelukkig was er voor ons al een hostel (met weer fijn een douche) geregeld en was het avondeten inclusief. Ook nog iets leuks om te vermelden: tijdens het avondeten voelde een Nederlandse jongen uit onze groep zich niet lekker, hij wilde z'n soep niet eten en zei dat hij naar het hostel zou gaan om te slapen. Na 10 minuten was hij opeens weer terug: André had hem aan een kruidenpoeder laten ruiken en nog wat spreuken in Quechua gezegd, en Wouter voelde zich weer een stuk beter en de witheid was uit z'n gezicht weggetrokken. Inca magie noemde André het. Noem het raar maar waar.

Na een te korte nacht, waarin het toppunt van vroeg opstaan (namelijk 03:00) was bereikt, begonnen we om half 4, in het pikke donker met lopen richting het checkpoint. André wilde vroeg op Machu Picchu zijn, voor de zonsopgang. We moesten helaas nog tot 05:00 wachten tot de poort openging. Lagen we daar een beetje te liggen op de grond, had liever nog een uur in bed gelegen. Maar goed, toen kwam het verlossende gebaar: we mochten gaan lopen. Ruim 2000 traptreden to go! Gids André zijn record staat op 13 minuten, maar of dat menselijk is vraag ik me af. Ondanks dat het nog vroeg in de morgen was, was het meteen goed warm. Na een halfuur ploeteren dacht ik dat ik op de helft was, aangezien André had gezegd dat 'wij als normale mensen' er ongeveer een uur over zouden doen. Toen bleek ik na nog een stuk of wat bochten extra er opeens al te zijn. Je hoorde opluchting, geklap en gejuich. 45 minuutjes trap lopen: achteraf goed te doen. Bovenaan Anne opgewacht, want die was niet topfit die dag en even later liepen de entree door. Dan ben je er opeens, het moment waar we toch wel een beetje van hadden gedroomd, zo gek. André heeft de groep nog twee uur rondgeleid en nog meer weetjes over de Machu Picchu en de Inca's verteld. Machu betekent oud en Picchu betekent berg. De berg is 2430m hoog. Opvallend was dat de traptreden overal best hoog waren, terwijl de Peruanen allemaal vrij klein zijn. Dit heeft te maken met het feit dat de treden zijn bedoeld om over te rennen. De boodschappers in de Inca-tijd deden dit al, om zo in 5 dagen 3000 km verder te kunnen zijn om een bericht over te brengen. Tegenwoordig schijnen er nog marathons over te worden gehouden, niet te geloven.. De Machu Picchu is gebouwd in 1438, of tenminste het begin ervan, want het is wegens de Spaanse verovering nooit afgekomen. De families die er woonden trokken weg, de stad werd verlaten. Dit omdat de Inca's niet wildendat de stad werd ontdekt, zodat hun bouwkunst en waarden behouden zouden blijven. Hun belangrijkste waarden waren: love, work en honestly of wel: dont hate, dont be lazy and dont lie. Daarbij respect voor wind, fire, water and earth. Iets wat je naar mijn mening vandaag de dag nog steeds opmerkt in de Peruaanse cultuur. De natuur en ook de dieren worden zo gerespecteerd, er is een vredig samenleven tussen hen en de mens. Als sociaal wetenschapper interesseert en intrigeert mij dit natuurlijk ;) Afijn, na André zijn verhaal zijn An en ik samen nog door de stad gaan lopen en hebben natuurlijk de bekende Facebook foto gemaakt. Om half 11 moesten we al beginnen aan onze terugtocht op de trappen, aangezien er een probleem was in Aguas Calientes: er was een staking van het volk tegen Peru-rail, de treinmaatschappij. Het gewone volk moet namelijk dezelfde prijs betalen als de toeristen voor een ticket richting Cusco. Dit is duur voor hen, helemaal omdat zij genoodzaakt zijn deze trein regelmatig te nemen aangezien het dorp verder geïsoleerd ligt. Begrijpelijk en terecht, maar voor ons dikke pech want de trein terug reed dus de hele dag niet. Er zat niks anders op dan 3 uur terug langs het spoor te lopen en vervolgens nog 6 uur terug in een busje. We hebben wel ons geld van de treintickets terug gehad. Terug in het hostel had ik niet eens de puf om nog te douchen. We zijn als een blok in slaap gevallen tot de volgende morgen. We verheugden ons er zo op om weer lekker schoon te zijn!! Dus nu wel heerlijk lang gedoucht, onze kleding naar de wasserette gebracht (ja die waren echt vies, hoop dat het niet teveel is opgevallen op de foto's) en hadden onszelf een massage en taart beloofd. Dat alles hadden we even nodig :) Ook donderdag hebben we nog een rustdag genomen, we zijn voor 2 nachtjes nog naar een ander hostel gegaan (veel bleek vol te zitten door de staking in Aguas Calientes dus we zijn in een rock/metal/weetikhet hostel terecht gekomen met totaal niet onze doelgroep, maar was ook wel weer grappig voor 2 nachtjes haha) en hebben An haar huisgenootje die ook op reis is door Zuid-Amerika gemeet.

Vrijdag, onze laatste gehele dag in Cusco zijn we voor de laatste keer voorlopig om 03:00 opgestaan om naar de Rainbow Mountain te gaan. Na bijna 90km te hebben gelopen in de Salkantay trek besloten we om dit op een paardje te doen, ook omdat we hadden gehoord dat het erg leuk is. Smorgens regende het dus we hielden ons hart vast. De tocht begon in een dorpje waarvan ik de naam niet meer weet, maar de eerste indruk wel: een schaap werd levend achterop een scooter gebonden, in elkaar gepropt en wel. Hmm niet best. We moesten een klein stukje lopen en daar zouden de paarden klaarstaan. Eenmaal daar was het complete chaos, er waren te veel mensen voor de hoeveelheid paarden. Onze gids zei dat het niet ging lukken. Daar gingen wij natuurlijk niet mee akkoord, aangezien we hier al voor hadden betaald en ook niet op hadden gerekend te gaan lopen. Uiteindelijk zaten we allebei op een paard, ik op Inti (Quechua voor zon) bij señor Marco. Wat een schatje was het, met z'n traditionele kleding aan en blind aan 1 oog. We begonnen een beetje te kletsen in het Spaans en ik kwam erachter dat er in het dorp in totaal 100 mensen wonen die nu ongeveer allemaal in de weer waren met de toeristen richting de Rainbow Mountain, man vrouw jong oud: iedereen liep mee. En hij vertelde dat hij de tocht 7 dagen in de week deed, alleen paard Inti had 1 dag per week rust. Ik voelde me best een verwende westerling, zo op dat paard zittend terwijl ik de van beste uitrusting genoot, terwijl Marco voor me liep met z'n open sandaaltjes. Toen ik merkte dat hij geen water meehad, heb ik hem mijn fles gegeven en ook koekjes en coca-snoepjes met hem gedeeld. Sommige stukjes tussendoor en ook het einde moesten we wel lopen. We stopten op 5200m, mijn nieuwe hoogterecord haha!!! Helaas was het behoorlijk mistig en konden we de Rainbow mountain niet goed zien. We hielden hoop en hebben wel 3 kwartier in de kou gewacht, maar toen het ook begon te hagelen en te sneeuwen hielden we het voor gezien. Helaas dus geen foto van de echte Rainbow mountain kunnen maken (btw de berg wordt ook wel Vini cunca genoemd. Vini, is mijn naam zoals alle Zuid-Amerikanen het zeggen en schrijven, dus vond ik wel grappig). Gelukkig heb ik onderweg wel andere mooie foto's kunnen maken van de kleurrijke bergen. De terugweg begon het ook nog te onweren, dus toen moesten we een beetje vaart maken. Beter eigenlijk, want ik vond het niet fijn om langer aan te zien dat Marco daar liep met z'n voeten vol in de modder en paardenpoep, schaars gekleed ondanks de behoorlijke kou, maar nog steeds vrolijk vragend of alles goed met me ging. Ik had het met hem en alle andere horsemen te doen. De volgende keer ga ik toch liever gewoon zelf lopen. Nat en koud kwamen we terug bij de bus, maar reden door naar een warme lunch en daarna terug naar Cusco. Om het weekend te vieren en omdat we Peru de dag erna zouden verlaten, hebben we voor de laatste keer traditioneel Pisco Sour gedronken. Ik vond Peru een geweldig land, met zulke mooie en varieerde natuur en schatten van mensen. Raad het echt iedereen die de kans ooit heeft, daar naar toe te gaan. De reis wordt vervolgd in Ecuador!

Hasta luego amigos!

Geschreven door Winniescherp