Gisteren, 1 juli, begon gewoon en eindigde met een zwarte rand. Hoe dat kon, dat lees je wel verder in mijn verhaal.
Op tijd opgestaan, en we konden de tent waarempel nog droog meekrijgen. Net op tijd, want de hemelsluizen stonden alweer op een kier. We gingen met de trein van Lurgan naar Belfast, ivm de boottijden.
De fietsen mochten gratis mee. HEE NS hoor je dat......? Dat kun je bij ons dus wel vergeten.... In de trein troffen wij bij het fietscompartiment ook een fietster aan.
Met haar hebben we tot Belfast gezellig gebabbeld en voor we het wisten waren we er al. Fietsen eruit, tassen er weer op en toen dwars door Belfast. Als het te druk was gingen we over de stoep of via voetgangersoversteken. We gingen nog even kijken bij de St George Market, welke gisteren al gesloten was. Een hele bonte verzameling aan goederen, kunst en vis/vlees/groente enz. enz. enz. zie de foto's maar.
Daarna maar op tijd naar de ferry van Stena Line, want ik wist niet exact de plek en hoe daar te komen. Dan heb ik liever wat tijd over. We kwamen op den duur in het havengebied, en via allerlei hekjes kwamen we op een afgesloten gebied, waar wij wel rond konden fietsen vreemd genoeg. Gelukkig was er niets te doen want het was zaterdag. Onderweg nog gevraagd aan een bootwerker, of we wel goed zaten. Maar ja dat was geen probeem, gewoon de weg vervolgen, en ja hoor, op den duur zagen wij de bekende vlaggen van Stena Line.
We waren dus ruim op tijd en mochten de fietsen alvast binnen zetten in de terminal.
Ik had de tickets online besteld, dus wij konden zo doorlopen. Bij de passage controle kregen we onze toegangsbewijzen voor de boot van een nogal boze en zuur kijkende tante ( tante zuur). Zij beet ons toe om de fietsen op een bepaalde plek neer te zetten en dan door te lopen. Het gekke was dat iedereen werd gefouilleerd maar wij konden zo doorlopen, net of ze zagen, daar is niks te halen. We hadden de fietstassen wel vol met drugs of bommen kunnen hebben. Raar hoor.
De immigratiedienst liep ook rond met indrukwekkende uniformen, met allerlei toeters en bellen, zoals een bomvest, handboeien, peperspray en walkie-talkies.
Op een gegeven moment werd er iets omgeroepen, ik kon niet verstaan wat, en wendde mij tot "tante zuur" . Deze keek mij vernietigingd aan, en zei "you must wait on the signal". Ik zei dat ik iets had gehoord, maar dat had zij niet gehoord. Ze ging gelijk kijken van hoe en wat, maar er zou een employee komen om ons op te halen en te begeleiden op het autodek. Ok, we wachten wel even. Maar warempel, ze ging zelf de deuren voor ons openen en zo konden wij naar het autodek nr 3 rijden. Wat een megaruim waarin we terechtkwamen. Gamma 10.0
Hoera we waren op de boot .... De fietsen werden in een apart hokje gezet, volgens een medewerker van Stena was dat veiliger en wij vonden het prima. Toen naar boven van dek 3 naar dek 7 klimmen. Mooie boot verder, compleet ingericht, leek wel een beetje op de ferry van Hoek van Holland naar Harwich. Daar zijn we ook al een paar keer mee geweest. De boot vertrok op tijd, en wij zagen langzamerhand dat Ierland vervaagde aan de horizon. Middenop zee ging de boot nogal wat te keer, dwz deinen en stampen. Ik had begrepen dat het daar wel eens kan spoken, Ineke werd er een beetje misselijk van, en we besloten om maar even naar buiten te gaan in de frisse lucht. Dat scheelde een beetje. We zagen de kust van Schotland al opdoemen.
Schuin tegenover ons stond een, naar ik dacht, jonge meid met een hoodie op bij de reling. Zij keek nogal mistroostig in de diepte naar het water. Later zei Ineke dat zij haar ook gezien had en bang was dat ze iets raars zou doen. Ze was er ook niet meer, we hadden er verder ook geen aandacht aan besteed. Ik heb nog wat foto's gemaakt van het dek en van de kust, en toen voeren we de baai al in waar de Stena aanlegt, dat was in Carleigh. Net toen de kont van het schip aan het omzwaaien was, kwamen er ineens allerlei stewards van Stena het dek oprennen, overal heen kijken over de zee waar op dat moment dikke draaikolken waren van de schroeven van het schip. We hoorden iets over "a boy" en ze vroegen een mevrouw, die hen waarschijnlijk had gewaarschuwd, hoe lang het geleden was. Zo'n 5 minuten dus. Ze keken maar naar de zee en wezen toen steeds naar een camera die precies boven ons hing. Er kwamen steeds meer stewards het dek op. Wij begrepen al wel dat er iets ergs was gebeurd, maar wat, ja....
Het schip legde aan, en wij naar beneden naar onze fietsen. Beneden aangekomen zat iedereen al klaar in z'n auto en de motoren van de motorrijders ronkten al. Toen werden we weer naar boven gedirigeerd. De scene die toen ontstond deed me denken aan de film van de Titanic waarin alle mensen in de trappen huizen naar boven werden gejaagd. Bij ons ging het wat rustiger gelukkig. We moesten naar dek 7, naar het grote restaurant en daar moest iedereen gaan zitten. Vervolgens werd er een uitleg gegeven dat er hoogst waarschijnlijk iemand mist en er daarom een telling plaats zou vinden. Niemand mocht erin of eruit en blijven zitten. Voor alle uitgangen stond een personeelslid. Iedereen werd ingezet, tot koks en mecaniciens aan toe. Met een klicker werden de koppen geteld, ik denk dat we wel 5 x geteld zijn, ook handmatig nog een keer.
Ik moet zeggen dat de stewards en het verdere personeel zeer adequaat en rustig bleven en reageerden. De kapitein kwam nog binnen om eea uit te leggen. Er werd voor water gezorgd, en later kregen we nog koffie en koekjes, en ondertussen maar wachten. Uiteindelijk mocht iedereen het schip verlaten. We spraken nog met een medewerkster die bevestigde dat het om een jongeman ging. Wij dachten, zou het meisje waar wij beide onafhankelijk van elkaar niet zo'n fijn gevoel bij hadden, dan een jongen zijn geweest??? Misschien toch heel iemand anders hoor. De kustwacht en helicopterreddingsdienst hadden de drenkeling gevonden,maar toen waren we al 2 uur verder.
Wij weer naar beneden, onze fietsen ophalen. Buiten gekomen, stond er nog een politiebus met daarbij een aantal politiemannen die iedereen ondervroegen.
Ook ons werd gevraagd of we iemand misten, maarwe zeiden dat we met z'n tweeën waren. Daarop konden we doorfietsen.
Ondertussen was het windkracht 5-6 met uitschieters naar 7. Wij verder op de fiets naar de camping 10 km verderop.
In striemende regen gauw de camping opgezocht en de tent opgezet achter een bosje, dan hadden we een beetje beschutting. De winkels waren al dicht dus hebben ons noodpakket maar aangebroken, een soort noedelpakket en pancakes na.
Net toen ik het noedelpakket klaar had, ging het weer keihard regenen, wij weer naar binnen in onze tent, op de knieen gezeten hebben we ons eten opgegeten. Wat een toestand weer, gelukkig na een 15 min werd het weer droog en kon ik de pancakes even opwarmen. Deze konden we ternauwernood droog opeten. We lagen vroeg in bed deze avond, want we waren heel wat tijd verloren met de Stena.
Nadenkend over het feit of het misschien toch die jongen was, die we daar wat mistroostig zagen staan, je weet het niet, toch maalde het wel in onze hoofden. Al met al is het triest voor de ouders en verdere familie om iemand zo te moeten verliezen. En dat iemand zo diep zit.
Zo beleef je je vakantie toch liever niet.
Morgen gaan we verder richting New Castle.

Geschreven door Waarnaartoe