Wat stom, wat stom, wat stom. Gisteravond zaten wij gezellig te praten met onze medekampeerder, de man uit Nederland. Veel tips uitgewisseld, maar helemaal vergeten dat onze fietskleren nog op onze fietsen lagen uit te hijgen/dampen. En door de dauw was alles dus lekker drijfnat. Dus gisteravond het spul in de tent zo goed en kwaad opgehangen aan de droogdraad, maar vanmorgen moest ik dus de natte fietsbroek weer aan. Brrr, ik weet nu hoe Abel en Ella zich voelen in een natte luier. Helaas het zat niet anders, Ineke zei "hai dreugt tie wel om t' gat" en dat deed het ook hoor, na een uurtje was hij alweer droog.
Nog even een paar foto's van de keuken gemaakt op de camping, wel hier en daar wat dikke spinnewebben. Ze hadden thermopaneramen in de gemeenschappelijke zitruimte geplaatst, maar als je goed kijkt op de foto dan zie je dat dat weinig nut heeft.....Sowieso kon je amper door de ramen kijken, die waren hard aan een schoonmaakbeurt toe.
Vanmorgen in Kenmare eerst maar even boodschappen gedaan, omdat we vandaag in de bergen verder helemaal geen winkel meer tegen zouden komen.
Toen wij aan kwamen rijden zat er een mevrouw op een bankje ons zo te bekijken, wat schetst onze verbazing, zij praatte Nederlands tegen ons. Dus toen Ineke de winkel inging heb ik gezellig met deze mevrouw zitten te praten. Het bleek dat ze van origine wel Iers was, maar dat ze met een Nederlander was getrouwd, en nu weer in Ierland woonde, omdat ze het in Holland te druk vonden (Hillegom).
Ik vertelde dat we gisteren hier ook al waren en op zoek waren naar de camping vlakbij. Tja, zei ze, 'die camping bestaat al 3 jaar niet meer'. Het bijzondere is wel dat de schoonzoon van de voormalige eigenaar de broer is van Erik van ' tHof oftewel Roberto Jacketti en de Scooters.
Waarin een wereld toch klein kan zijn.
Ze vertelde dat zijn broer regelmatig in Nederland saxofoon speelt , laatst nog met Anita Meijer.
Vandaag 76 km op de teller, zie het plaatje. Vandaag zijn we weer over een pas geklommen/geklauterd/gelopen van 12 %. Het fietsen ging eerst nog wel in het kleinste verzet maar de laatste kilometers was het lopen/duwen geblazen. Het was erg warm en zo steil, het viel ons niet mee.
Gelukkig hadden we veel supporters in de vorm van schapen die ons nakeken, met de gedachte 'gekke Hollanders....'
Zie de plaatjes maar van de fotogenieke schapen.
Onderweg gestopt bij een heel kleine buurtwinkel waar Ineke nog eerste hulp heeft verleend aan een bikepackfietser die verschrikkelijke blaren op zijn handen had. Hij deed mee aan een wedstrijd om 2500 km in zo'n kort mogelijke tijd af te leggen. Hij sliep 2 uur per dag. Niet in een B&B, maar zo'n slaapzak met ingebouwd kussentje voor buiten onder de sterrenhemel. Voor de rest alleen maar fietsen, hij was 13e in de rij. Je kon zien dat hij inmiddels aardig uitgeput was. Onderweg zagen wij nog meer van dit soort fietsers, ook dames. Het is een wedstrijd tussen Derry in Noord-Ierland en Cork in het zuiden van Ierland. The TransAtlantic Way. Ze hebben het minimale aan spullen op de racefiets bij zich. In Nederland is dat soort fietskamperen erg in opkomst. Let er maar eens op: racefiets, tasje voorop, driehoekig tasje tussen de stang, langwerpige tas onder het zadel. Die gaan echt met het minimale op pad om kilometers te maken.
Er was bij die kleine winkel ook een benzine pomp waar ik even getankt heb voor het koken, voor 1 euro en 5 cent kan ik weer een hele week koken.
De pompeigenaar had nog nooit zo'n cookingstove gezien die wij gebruiken dus liet ik deze even zien. Het is een gewone benzine-vergasser, en hij doet het prima.
De camping onderweg die wij tegenkwamen was gesloten omdat het gras nog niet ingezaaid was, dus moesten we nog 22 km verder fietsen. Werkelijk precies toen we aankwamen bij de camping braken de hemelsluizen open en regende het voor het eerst in 7 weken 'cats and dogs' volgens de campingeigenaar.
Wat nu , we stonden voor een Hostel annex camping, dus vroegen we om een kamer om in elk geval droog te kunnen slapen, want onze tent was nog drijfnat van de dauw afgelopen nacht.
Helaas zat het Hostel vol, dus eerst maar wachten tot de bui overging. Ondertussen zag ik dat de keuken van het Hostel wel bereikbaar was, en wij vroegen de eigenaar, of we nu eerst gebruik mochten maken van de keuken. Dat was geen probleem, we hadden pancakes bij ons, even in de magnetron, en klaar. Wij waren in ieder geval weer gered. Gelukkig klaarde het weer op en werd het weer droog.
We hebben nu een plekje hier op de camping en we hebben eerst maar de natte tent opgezet. Dan kon die eerst drogen in het waterige zonnetje. Wij zijn eerst maar onder de douche gegaan, nadien hebben we de tent opgezet, die was nu bijna droog. Morgen maar even verder zien wat we gaan doen, want eigenlijk hadden we allang een rustdag moeten inlassen. We fietsen nu al 11 dagen achtereen, dat is teveel. We voelen het ook aan onze spieren, wat rust is eigenlijk ook nodig.
Ineke begon al voor deze reis met klachten van de rechter lies, was daarvoor bij de fysio, maar gelukkig gaat het been over de stang krijgen inmiddels bijna zonder pijn. En haar luchtbed houdt het nog steeds gelukkig.
Morgen weer verdere verhalen.

Geschreven door Waarnaartoe