Allereerst bedanken wij jullie voor alle leuke reacties die jullie ons sturen. Zij zijn de brandstof voor ons om door te fietsen.
We zijn nu in het uiterste Zuid-Westen van Ierland beland, en nu gaat de route naar het Noorden.
Vanmorgen was onze tent door de dauw kletsnat, dus slaaptent er maar weer uit.
Tijdens het inpakken kwam Ineke aan de praat met een medefietster, die gistermiddag laat ook nog aankwam met een teringbende aan spullen op haar fiets. Wij konden toen niet goed zien of het nou een vrouw of een man was, zo kerelachtig als ze liep. Een grof vrouwspersoon bleek het te zijn met een grof Engels accent. Maar wat bleek, ze kon ook Nederlands. Ze had een Britse vader en een Nederlandse moeder en ze woonde nu in Londen. Ze had vroeger nog in Vlissingen gewoond, maar ze sprak bijna nooit meer Nederlands. Ze was wat bijzonder, sprak wat dubbeltongs (en nee, we roken geen whisky), ze sprak veel in zichzelf.
De route tot aan Bantry was weer stijgen en dalen . Halverwege de route kwamen we bij een soort van memorial gedenkteken van Chief Francis O' Neill, een heel bijzondere man, die wel 400 oud Ierse liedjes/melodieën heeft nagelaten. Hier was een soort amfitheater
gemaakt , zie de foto's, en kijk vooral eens op wikipedia over deze bijzondere man. Echt een heel interessant heerschap.
Onderweg natuurlijk weer mooie kiekjes gemaakt, we hadden het geluk dat het redelijk tot behoorlijk zonnig was. Heel wat anders dan de mist van eergisteren.
In Bantry, een hele mooie stad, waren we een broodje aan het eten op een plein. Komt er een groep mensen ons voorbij kuieren, ze zien het vlaggetje op Ineke's fiets , en gelijk "nou dapper hoor, er gaat niets boven Groningen" . Dus gelijk dikke praat met een paar heren. Ze waren van een ANWB reisgezelschap en waren in Cork geland en deden een bustour door Zuid-Ierland en gingen richting Dublin. We waren net uitgepraat, kwamen de volgende Hollanders er alweer aan, ook met een praatje, we konden ons middagmaal haast niet opeten.
Vandaag hebben we niet zoveel kilometers gemaakt, je merkt de kilometers inmiddels wel.
We zitten nu op een heel klein campinkje met een prachtig onderhouden veld met fraaie bomen en struiken helemaal voor ons alleen. Het wordt bestierd door een oude man , lopend met stok. Hij woont bij de camping in een klein huisje. Zijn keuken is de receptie. Je komt eerst in een halletje/serre met tientallen kleurrijke en florissante geraniums (hé, waar kennen we die van?). Betalen moest contact en er werd uitgebreid een reçu geschreven. En dan kom je bij het toiletgebouw, smerig, de helft werkt niet, in geen 100 jaar gekeken of er misschien eens iets schoongemaakt moet worden. Hoe kan het hè. Maar we zijn wat gewend dus we overleven dit ook wel weer.
Morgen gaan we een route doen met een pas erin, dat betekent dat er flink geklommen moet worden. Het gaat tot 9 a 10 % dus ik denk dat we ook wel een stukje gaan lopen. Wij mogen dat wel doen, maar wielrenners mogen niet lopen, die moeten doorfietsen..... is mij verteld.
De laatste foto zie je ons in mosqito netjes, we hebben namelijk last van midges, rotspul is dat. Dit zijn hele, hele kleine klierige mugjes, kleiner dan onweersbeestjes. Die, als het windstil is, in grote getale komen opzetten en in alle openingen die je maar hebt gaan zitten, het kriebelt verschrikkelijk.
We hadden deze netjes ooit tijdens een eerdere fietsvakantie in Schotland gekocht. We lijken wel Ninja's......
Het eten en drinken gaat wel een beetje moeilijk zo, maar het is niet anders.
Morgen meer.

Geschreven door Waarnaartoe