Toen wij vanmorgen wakker werden
moesten we onze natte fietskleren weer aan. Dan voelt zo'n fietsbroek als een 2e hands incontinentiebroek, brrr. 'Hai dreugt die wel om 't gat' was Ineke's commentaar, en dat bleek ook zo te zijn.
Gelukkig scheen de zon en konden we de Aran eilanden mooi zien liggen vanaf de camping. Gisteravond zag ik de vuurtoren van een van de eilanden branden.
We konden de tent gelukkig redelijk droog meekrijgen, dat scheelde weer.
Doolin staat bekend om de bakermat van de Ierse muziek. Toen wij gisteravond aankwamen in de stromende regen, hoorde ik allerlei soorten muziek uit verschillende pub's komen waar we langs reden. Helaas geen tijd of nog zin gehad om daarnaartoe te gaan omdat we best al laat waren, en de tent nog op moesten zetten, douchen, blog maken, etc. Vanmorgen waren de pub's natuurlijk nog gesloten toen wij daar langsreden. Doolin bestaat eigenlijk uit 3 kleine dorpjes vlakbij elkaar.
De etappe van vandaag ging door het nationaal park The Burren, een soort maanlandschap met bijzondere planten, zoals wilde orchideeën .
Het was helaas wel weer klimmen geblazen, ja, anders kom je ook niet verder. Als je voor zo'n bult staat, dan schakel je terug naar de 1e versnelling, en dan na een 100 meter slaat de verzuring toe van de benen. Ze noemen dat pap in de benen, bij mij is het meer verlopen zoepenbrij....
Je moet er even doorheen en dan gaat het wel weer, maar bij iedere helling is het weer van hetzelfde laken een pak.
Gelukkig zijn de uitzichten wel weer mooi.
De lucht werd in de loop van de middag steeds dreigender (net als de afgelopen 2 dagen). We hadden ons brood bij een uitzichtpunt op de Slieve Aughty Mountains (330-450 miljoen jaar oud) opgegeten toen Ineke een grote losse steen op de grond zag liggen die van zo'n steenmuur afkwam. Ze pakte die op met de bedoeling deze weer op die muur te leggen. Lag er mega drabbige poep onder. Vlug teruggelegd, om te kotsen, zo vies. Er kwamen andere toeristen met kinderen, en wij maar hopen dat ze die steen niet op zouden pakken en denken dat wij zoiets goors hadden gedaan. Gelukkig taalden ze er niet naar. Pffff.
Omdat de lucht steeds donkerder werd besloten we snel verder te gaan, maar een kwartiertje later kwamen ons 2 vakantiefietsers tegemoet. In de verte kon je al zien dat het Hollanders waren. We zijn even gestopt en hebben een praatje gemaakt. Wat bleek, zij fietsen met elektrische ondersteuning, dus was het beklimmen van de heuvels veel gemakkelijker geworden. Ik heb er gelijk een paar foto's van gemaakt. Het waren Piet en Petra uit Brabant, zij fietsten in Ierland van Belfast naar Dublin, wij dus net andersom, zie foto's. Zij zijn helemaal vanuit huis via Engeland gefietst en gaan ook via Engeland terug naar huis. Helaas begon het tijdens ons gesprek keihard te regenen. Dus allemaal de regenpakken maar aan. We namen afscheid en gingen weer op weg.
De regen vergezelde ons nog uren, op de fiets is het net of je in een soort van saunapak rijdt.
Na 88 km hebben we Galway bereikt, waar we boodschappen hebben gedaan bij de Tesco. Daar werden we aangesproken door een Ier die net terug was uit Groningen. Hij had in Australië Groningers ontmoet en was bij ze op bezoek geweest. Hij herkende het vlaggetje aan Ineke's stuurtas. Hij had hezelfde vlaggetje zei hij. Een leuke spontane ontmoeting.
Vervolgens zijn we foor het drukke Galway verder gefietst langs een lange promenade naar de camping die een paar km verderop was.
Met het oog op opnieuw een dreigende bui hebben we de tent vlug opgezet en vervolgens eten gemaakt op de benzine brander.
Op de camping was een Amerikaan aangekomen die morgen op de fiets ook een tour wou maken. Hij vroeg ons nog om tips, maar wij wilden eerst even ons eten opeten, want anders werd dat koud. Tot op heden heb ik hem nog niet gezien, maar dat komt misschien morgen wel.
Morgen door naar Clifden, op de kaart te zien een redelijk vlak parcours.

Geschreven door Waarnaartoe