Vier weken na onze vorige training staat de volgende training alweer voor de deur. Wat gaan die weken snel zeg!
We zijn de zadelpijn van de vorige training nog maar net te boven en nu moeten we alweer die fiets op.
Eigenlijk zouden Mirjam en Iris deze dag weer samen fietsen, zonder Henk, omdat hij op vakantie zou zijn samen met Lydia.
Maar verdrietig genoeg moesten zij hun vakantie afblazen, omdat Lydia daar ziek werd.
Omdat het op deze zaterdag gelukkig weer een stuk beter gaat met Lydia, kan Henk toch met ons mee fietsen. Ieder nadeel heb z'n voordeel, zullen we maar zeggen.
Er staat een korte rit voor vandaag op het programma, omdat we pas om 12 uur weg kunnen en we weer op tijd terug willen zijn voor de dodenherdenking van vanavond.
Henk heeft daarom een rit bedacht van ongeveer 50 kilometer. Nou weten we inmiddels dat 'ongeveer 50 kilometer' van Henk ook zomaar 60 kilometer kan betekenen, dus we maken ons snel op om te vertrekken.

Het 1e deel van de rit lijkt erg op de rit die Mirjam en Iris samen hebben gefietst vorig jaar juli.
We vertrekken namelijk opnieuw vanuit Nieuwerkerk aan den IJssel in de richting van Gouda.
Al na 5 minuten fietsen weten we wat de grootste uitdaging van deze dag gaat worden: wind! Heel veel koude wind!
De thermometer geeft slechts 8 graden aan en de windkracht wordt geschat op zeker windkracht 5. We zijn voorbereid op de kou, maar die wind valt wel erg tegen.
We beginnen met flinke tegenwind, waardoor Iris al snel last van hoofdpijn krijgt, die te vergelijken is met een brain freeze na het eten van 5 ijsjes achter elkaar.
De pet die ze bij zich heeft, waait continu van haar hoofd af, dus dan toch de capuchon van de winterjas maar op. Dat helpt.
Naast Mirjam met pet en regencape zien we er uit alsof we op expeditie naar de Noordpool gaan (zie foto's), maar op deze manier kunnen we de wind trotseren en daar gaat het om.
Bij Moordrecht stappen we op het pontje naar Gouderak, waar we onze eerste stop hebben.
Door de tegenwind hebben we het gevoel dat we toch al zeker 20 kilometer hebben gefietst, maar een blik op de teller laat ons een teleurstellende, schamele 8 kilometer zien...
Nou ja, eerst maar eens lunchen.
Mirjam heeft in al haar wijsheid bedacht dat we deze keer zelf onze lunch meenemen en dit ergens op een bankje opeten, in plaats van een restaurantje opzoeken.
Ze heeft hier zeer goed onderbouwde redenen voor, want:
a) Het is goedkoper,
b) Het kost minder tijd en
c) ...…… deze ben ik even vergeten....

Ondanks licht protest van Henk en Iris, die een heerlijk bereid broodje met bijbehorende cappuccino toch een niet te onderschatten, zeer belangrijk onderdeel van de training vinden, heeft iedereen braaf een lunchpakketje mee. Nu nog een bankje.
Deze vinden we al snel, waarmee Mirjam meteen gelijk lijkt te krijgen. Een geschikt restaurantje zoeken had ons meer tijd gekost.
We settelen ons op het bankje, wat ook nog eens heerlijk in de zon staat en beginnen aan de lunch.
Na 2 happen van ons broodje wordt onze rust echter ruw verstoord door een kraai, die besluit om zijn behoefte te doen vanuit de boom, waar wij onder zitten, midden op de jas van Iris.
Net niet op het broodje waar ze van zat te eten, maar dit bederft de eetlust toch ook behoorlijk...
Al scheldend (Iris) verhuizen we naar een bankje aan de overkant, waar geen boom met vogels op ons zit te wachten.
Altijd handige Henk heeft gelukkig een doekje bij zich, waarmee we de jas van Iris kunnen schoonmaken en zo kunnen we toch nog onze lunch verder nuttigen.
Ik vrees dat dit het goed bedoelde plan van Mirjam meteen onderuit heeft gehaald en dat we voortaan weer 'gewoon' een restaurantje opzoeken..
In stilte bedanken Henk en Iris de vervelende kraai hierom...

Na deze enerverende ervaring vervolgen we onze rit. Henk deelt ons mee dat ons volgende doel de plaats 'Beetje krom' is.
Mirjam en Iris kijken elkaar verdwaasd aan. Van deze plaats hebben ze nog nooit gehoord.
Is hij dan nu echt zijn verstand aan het verliezen?
Maar het bijkomende lachje van Henk kennen we maar al te goed. Het is een doordenker. Na enig gissen, snappen we het. Hij bedoelt de plaats Haastrecht....
Lekker flauw! Het vervolg van de rit naar Haastrecht verloopt niet zonder obstakels.
We fietsen 2 keer verkeerd, waardoor we weer een stukje terug moeten.
Mirjam en Iris beseffen zich dat dit nu nog niet zo'n groot probleem is, maar als we straks 210 kilometer moeten fietsen, willen we eigenlijk geen meter verkeerd rijden. Ter plekke bedenken ze daarom het ultieme Vaderdag cadeau voor dit jaar: een fiets tom-tom!
Daar hebben we straks allemaal profijt van en scheelt ook heel wat boze blikken en ingehouden scheldwoorden...

Eindelijk in Haastrecht aangekomen, ploffen we neer in een heerlijk restaurantje voor een kop koffie en thee.
De accu van Iris kan hier ook even opladen, want dat is wel weer nodig. De accu is gelukkig weer gemaakt, nadat hij het 2 weken hiervoor ineens begaf, maar gaat niet meer zo lang mee als eerst.
Op zich niet erg, want dat betekent dat we ook echt regelmatig moeten stoppen en wij zelf ook iedere keer kunnen opladen.
Na een iets te lange stop, stappen we weer goed ingepakt op de fiets.
We moeten nu echt even een flink stuk fietsen, want we hebben wat vertraging opgelopen.
We komen langs schattige dorpjes als Vlist, Stolwijk en Achterhoek en kijken onze ogen uit naar het mooie landschap en de rust en ruimte om ons heen.
Het leuke aan fietsen in deze tijd van het jaar is, dat je overal kleine dieren ziet. Lammetjes, kalfjes, kleine eendjes, allemaal even schattig! En dat verveelt eigenlijk nooit. Wat wel gaat vervelen, is die rotwind! Het lijkt wel alsof we de wind alleen maar tegen hebben vandaag.
Mirjam krijgt het langzaam aan steeds zwaarder hierdoor.
Door de sterke wind moeten we de fiets continu bijsturen en dat is voor Mirjam met haar hand nog moeilijker dan voor Henk en Iris. Zij voelen het ook in handen en polsen, maar ervaren niet de pijn waar Mirjam mee te maken heeft.
We fietsen op een laag tempo en proberen Mirjam zoveel mogelijk uit de wind te houden door voor haar te blijven fietsen.
We werken goed samen, maar anders dan de andere fietsdagen die we tot nu toe hebben gehad, merken we dat dit een stuk minder gezellig is..
We hebben allemaal weinig puf over om te praten en hebben genoeg aan ons zelf.
Maar goed, we doen dit natuurlijk ook niet alleen voor de gezelligheid. Het is hard werken en zware momenten horen daar ook bij.

Na dit lange, zware stuk met volle tegenwind komen we aan in het ienie mienie dorpje IJssellaan.
We zoeken het pontje van Ouderkerk aan den IJssel, wat hier vlakbij moet zijn.
We fietsen een dijk op, waar de zon prachtig op het water schijnt en krijgen weer een beetje energie, nu we weten dat we weer steeds dichter bij huis komen.
Maar de moed zakt ons al snel weer in de schoenen als blijkt dat we weer verkeerd zijn gefietst...
We moeten dat hele stuk over de dijk weer terug...
Mirjam en Iris spreken af dat die fiets tom-tom er heel snel komt, al kost dat ding €300,-!
Het enige voordeel is dat we nu eindelijk een stuk met de wind in de rug kunnen fietsen, wat een verademing is. En dan is gelukkig al heel snel het pontje in zicht.
We maken de oversteek van Ouderkerk aan den IJssel naar Nieuwerkerk aan den IJssel.
Aan de overkant besluiten we dat we toch nog een korte stop maken, voordat we de laatste kilometers naar huis fietsen. We zijn allemaal moe, moeten plassen en hebben ernstig behoefte aan zout!
Bij Leefgoed de Olifant kunnen we voor al deze behoeftes terecht, dus daar stallen we de fietsen nog even.
Nadat we een heerlijk verfrissend drankje en een bakje nootjes in record tijd weg hebben gewerkt, kunnen we aan de laatste kilometers naar huis beginnen.
Die voeren ons dwars door het Hitland bos, langs de Golfbaan van Hitland, over de 's Gravenweg zo naar het huis van Iris.
Hier zitten Jan en Bas al op ons te wachten. Wat zijn we blij dat we er zijn! Het was echt zwaar vandaag!
De 50 kilometer van Henk zijn er 57 geworden. Valt nog mee dus, maar door die felle wind lijken het er wel 157 te zijn geweest...
Mirjam hoeft gelukkig niet meer naar huis te fietsen, omdat Bas het fietsenrek op de auto heeft.
We kunnen dus lekker met de benen omhoog op de bank genieten van een kop soep met brood. Dat is meer dan welkom!

Notitie van Mirjam:
"Dit was mogelijkerwijs de zwaarste dag tot nu toe. Ik kreeg de wielen gewoon niet rondgedraaid. Dankzij de fantastische hulp van mijn beide medereizigers heb ik het gehaald. Mijn conclusie: Naast drie dagen regen alsjeblieft geen drie dagen harde wind!"

Geschreven door Tour.de.alice