Vannacht niet al te best geslapen. Om 5.30 had Thomas de wekker gezet, jawel Feyenoorder in hart en nieren, dus ja de wedstrijd moest gevolgd worden en ach we moesten er toch vroeg uit. Maar ja erg veel slaap heb ik niet gehad. De jongens waren wakker en ik kon ook niet meer slapen, gelukkig was er eentje die gewoon duursnurkte, hihihi
Op naar de walvissen! Om 09.30 stonden we klaar in Moss Landing waar de naar mijn mening nogal kleine boot op ons stond te wachten. Het was niet zo’n massale tocht, zoals de meesten in Monterey, er konden max ong. 30 man aan boord. Ik had alle voorbereidingen genomen tegen zeeziekte dus eigenlijk kon er niks meer misgaan. Was best wel zenuwachtig toen ik de boot zag omdat ik dacht dat we gigantisch heen en weer zouden gaan op zee. Het was heel erg bewolkt weer, maar de zee was heel rustig gelukkig. Na een uitleg over alle veiligheidsmaatregelen en wat je beslist niet moet doen als je gauw zeeziek wordt, vertrokken we stipt om 10.30 de haven uit naar open zee. Spannend.
Al gauw zagen we walvissen, wowwwww wat een sensatie, nog nooit zoiets groots gezien. Wist dat walvissen (humpback of te wel bultrugwalvissen) groot waren, maar zooo groot. Al ze voor je liggen is het toch wel anders. En een lawaai als ze water omhoog spuiten heel apart. De zeehonden zwommen met ze mee en de vogels vlogen eromheen. Ik wist soms niet waar ik moest kijken. Dan werd er weer geroepen links, rechts, voor en aangezien ik mij niet zo makkelijk durfde te verplaatsen miste ik snel weer wat. Ik had het drukker met kijken dan met foto’s maken want als ik er weer een zag was het eerst een ahhhh en ohhhhhh toen ik mijn camera focuste was ie alweer koppie onder. Maar al met al toch nog aardig wat foto’s gemaakt, niet hoe ik het wilde maar die beesten zijn razend snel. Wat we heel spectaculair vonden was dat zo’n mega beest een aanloop nam onder water en dan met een hele vaart hup de lucht in sprong en met een mega knal weer in het water viel. Een mega bommetje.....tsjonge jonge wat hebben we, vooral Herman ook, genoten van dit spektakel.
Het was koud, ik had voor het eerst een jas aan op vakantie, het was bewolkt, maar je kon alles heel goed zien.
Doordat we het zo druk hadden met het kijken naar de walvissen hadden we geen kans gekregen om ook maar te denken aan het misselijk worden. Je concentreerde je gewoon op het zoeken van walvissen en je vergat alles. Ben zo blij dat het allemaal goed ging en dat we echt hebben kunnen genieten. Een ervaring voor het leven. Onvergetelijk dit!

“Country road take me home, to the place I belong...” John Denver. Openingsdans op onze bruiloft 9 juli 1993;
25 jaar later staan we bij de memorial van John Denver hier in Pacific Grove. Bijzonder; voor mij heeft dit nummer een mooie herinnering.
Waar we gisteren gebleven zijn gaan we nu afmaken. De 17-Miles drive. Het is een prachtige route langs de kust tot aan Carmel (waar we gisteren al zijn geweest) maar wij besluiten het te eindigen bij de Lone Cypress en dan door te rijden naar Monterey om wat te gaan eten. Je komt langs allemaal mooie uitzichtpunten langs de kust, waaronder ook een eiland vol met zeeleeuwen, geweldig. En wat een japanners weer pff, haantje de voorste allemaal en ze halen de meest rare kapriolen uit voor een foto. jammer dat het zo bewolkt is dat geeft het geheel toch een hele andere sfeer. Maar dat mag de pret niet drukken. Uiteindelijk bij de Lone Cypress uitgekomen waar het nog drukker was. Door het natuur gebied doorgereden naar Monterey. Het is zondag dus eigenlijk allemaal een beetje uitgestorven en al met al was er in de binnenstad en fishermens’ wharf niets te doen. Uiteindelijk doorgereden naar Cannery Row, modern Monterey, zoals dat wordt genoemd, en hier heerlijk een visrestaurant ingegaan. Heerlijk gegeten.
Nu gauw mijn bed opzoeken. Voldaan en nog nagenietend van deze dag zeg ik welterusten, wat is het leven toch mooi!
CARPE DIEM!!!!

Geschreven door PeggesGo.USA