Williams achter ons latend zijn we doorgereden naar de Grand Canyon. We zaten er gelukkig maar een klein uurtje vandaan. Toen we Tusayan voorbij waren, een klein hotel/restaurantstadje vlak voor de Grand Canyon, stonden we al stil. Aansluiten in rijen van 10 pfff wat een drukte, dat beloofde wat bij de Canyon. Aangezien het pas 11 uur was konden we dus nog niet inchecken, maar eigenwijs als Herman is toch maar even proberen je weet maar nooit. Ja hoor de reservering was gevonden maar we konden mooi pas na 3 uur inchecken, of beter zelfs om 16.30 want dan was de drukte voorbij.
Dan maar door naar de Canyon en die maar eerst eens gaan verkennen. We stopten bij Yavapai point en al snel viel onze mond compleet open. Wat een adembenemend gezicht, een compleet spektakel aan kleuren, hoogtes, zover je kon kijken zag je de Grand Canyon. Zelfs de Colorado rivier kon je goed zien. Ik had me er een voorstelling van gemaakt hoe groot het zou zijn, maar dit verwacht je gewoon niet. Je moet het echt met eigen ogen hebben gezien om de magie mee te maken.
We hadden nog tijd genoeg en zijn toen met de shuttlebus, het enige vervoersmiddel naar het uiterst westelijke puntje van de South Rim, Hermits Rest. Onderweg een stop gemaakt bij Hopi Point, waar je naar zeggen de Condor kon zien vliegen. Helaas hebben wij die niet gezien, wel een mega grote raaf.
Weer terug met de bus en hopen dat we nu wel konden inchecken, het was inmiddels 16.15. Mijn hemel wat een gekkenhuis zeg, die man van de receptie heeft kennelijk tegen iedereen gezegd dat ze om 16.30 terug moesten komen. Pffffff na ongeveer een half uur kregen we eindelijk de sleutels en konden we naar onze lodge. Best leuk we hadden een lodge midden in het bos, de herten voor de deur die gewoon rondlopen, en de rand van de Grand Canyon op 800 meter afstand.
Aangezien ik graag de zonsondergang wilde zien, wat hier heel bijzonder is, heb ik iedereen weer opgetrommeld, behalve Thomas want die was in dromenland, en zijn we met statief onder de arm naar de rand gegaan.
Heel Amerika, Europa (lees Nederland) en Azië hadden hetzelfde idee en ik kon nergens een plekje vinden. Dan maar statief aan de kant en brutaal overal tussen kruipen zoals alle Japanners hier doen!!!!!! Maar Maurits zou Maurits niet zijn als hij geen plekje kon vinden op een kei met de ondergaande zon tegenover hem. Het is hem wel gelukt om een timelapse te maken. Ok hij de ondergaande zon, ik de kleuren van de Canyon aan de andere kant. Man o man wat was dat fantastisch, onvergetelijk, prachtig en eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik het moet omschrijven. De Canyon veranderd van zacht geel, grijs, naar roze, oranje, bruin...... dit is echt een wereldwonder. Blij dat ik dit heb kunnen zien.
Op zoek naar een leuke eettent in Tusayan bleek al gauw dat de paar restaurants die er waren vol zaten en zelfs wachttijden hadden. Ok dan maar voor een keer naar de grote M. En heerlijk dat het was.
Gauw ons bedje opzoeken, morgen niet zo’n lang stuk, maar wel een droom die voor mij uitkomt: Monument Valley!
The End.........

Geschreven door PeggesGo.USA