Vanmorgen vroeg opgestaan om de zonsopkomst over de Valley te zien. Ook dit was weer adembenemend om te zien. Zo blij dat ik ze allebei heb kunnen meemaken. We hadden een tour geboekt met Navajo SpiritTours om met een Navajo door Monument Valley te rijden in een Jeep.
Wat was dit gaaf!!!!!
We moesten een bandana voor onze mond tegen de stof onderweg, want hobbel de bobbel en stofvangend gingen we op pad.
We kwamen heel dicht bij alle Buttes van Monument Valley en kregen uitleg over hoe de indianen vroeger hebben geleefd op dit stuk land. Er wonen vandaag de dag nog 11 families. We kregen ook uitleg over een traditioneel indianenhuisje, een Hogan. Larson, onze guide, vertelde met zoveel passie over zijn voorouders en tradities dat je je letterlijk en figuurlijk in het Wilde Westen waande hoe het toen was. Respect voor hoe die mensen leven vandaag de dag. Met weinig komen ze rond. Onze gids doet 2x per dag zo’n tour, 7 dagen in de week. Het is een familiebedrijf, hij is een schoonzoon van de eigenaar. Echt leuk om dit allemaal mee te krijgen. We zaten met zijn vieren en nog een ander Amerikaans stel in een jeep, dus zowat een privé tour.
Hij liet ons de mooiste plekjes zien: de John Ford Point, de drie zusters, de liggende draak, het indianenhoofd, sun's eye, the wind's ear. Je moet bij sommige rotsen je verbeelding de vrije loop laten maar als je het eenmaal kunt zien dan val je van de ene verbazing in de andere.
Wat een apart en mooi landschap. In de films zie je eigenlijk alleen de bekende 3 Buttes, maar Monument Valley is zoveel meer dan dat. De rust die het uistraalt, de mystiek bijna magisch. Zoveel films zijn hier opgenomen. Hij vertelde over “Raiders of the lost Ark” en liet ons zien in welk slangenkuil Harrison Ford viel. Gaaf!
Na 3 uur genieten, en stoffig van al het rode zand, schudden we Larsen de hand en bedankten hem voor de geweldige tour.
“Hágoónee”, tot ziens in Navajo taal.
Op naar Page, inchecken, wasje doen (ja ook dat moet gebeuren) en naar de Horseshoe Bend.
Ik wist dat we om bij de Horseshoe Bend te komen veel moesten lopen maar dat het zoveel was hebben we geweten. Je moet er wat voor over hebben om dit prachtige natuurwonder te zien. Tsjonge jonge wat een klim. Het was 41 graden en 17.30 niet normaal. Ik kan me voorstellen dat als je hier rond het middaguur naar toe gaat om de mooie kleuren op de rots te zien dat je dan wegsmelt. Ze waarschuwen zelfs bij de ingang dat je veel water moet meenemen, je hoofd goed moet bedekken en niet op slippers moet lopen. En toch zie je mensen rondlopen zonder dit alles.
Na ongeveer 15 minuten klimmen, dalen door zandgrond vergeet je al snel wat je hebt moeten doorstaan om hier te komen.
Wat een mooi uitzicht, wat een wonder.... de Colorado rivier buigt hier in de vorm van een hoefijzer om de berg heen wat een prachtig effect geeft van bovenaf. En wat een mensen en ja weer heel Azië die er kennelijk alles voor over hebben om de meest unieke foto te maken, ook al vallen ze bijna naar beneden.
Foto’s gemaakt en begonnen aan de lange weg terug. Thomas zei “mam we kunnen dit het best in ons eigen tempo gaan lopen” Zo gezegd zo gedaan: de jongens voorop en de 2 oudjes erachter aan. Althans zo gemakkelijk ging dat niet hoor, proestend, zwetend en bekaf kwamen we bij de auto aan, waar Maurits en Thomas al heerlijk in de airco zaten. Maurits heeft het in 8 minuten teruggelopen en Thomas in 13 minuten. Hoe lang wij erover gedaan hebben, laten we zeggen dat we er aardig boven zaten.
Nog even doorgereden naar de Glen Canyon Dam. Wat een immens ding.
De avond afgesloten in een Texaans restaurant waar het eten buiten aan lange tafels geserveerd werd met live muziek.
Morgenochtend gaan we, weer met een Navajo naar de Antelope Canyon X, die bekend staat om mooie kleurschakeringen waardoor de X te zien is. Ben benieuwd.....
Morgen fris en fruitig gezond weer op.

Geschreven door PeggesGo.USA