Wat zijn de nachten kort, maar op een of andere manier is opstaan niet echt een probleem...
We vertrekken ‘s-morgens richting Palm Springs. Na een tijdje bevinden we ons in droge vlaktes, met amper groen op een paar van die sprietstruikjes na, echt bizar. Maurits beschreef het als een soort maanlandschap. Het landschap veranderde continu van structuur, kleur en begroeiing. Ik heb nog nooit zoiets gezien.
We zouden stoppen bij de Desert Hills Outlet, leuk om te zien. Maar de omgeving was zo indrukwekkend, dat we kennelijk de hele afrit hebben gemist. Nou ja jammer dan.....
Even later veranderde het landschap in een compleet windmolen gebied. Ik denk dat er wel meer dan honderd windmolens stonden. Een meterslange wagontrein die getrokken werd door 3 locomotieven!! Je wist niet waar je moest kijken, echt heel apart.
Voor we het wisten reden we Palm Springs binnen. Is dit het nou? Een winkel/restaurant hoofdweg omringd door prachtige palmbomen, zoals op plaatjes gezien. Maar toch vond ik het iets tegenvallen. Hoe je het stadje binnenrijdt is overigens prachtig. We parkeerden de auto om even iets te gaan drinken en lunchen. We stapten uit en het was alsof we midden in de Sahara stonden zo verschrikkelijk heet. De temperatuur op de IPhone gaf maar liefst 46gr aan!! We lagen dubbel omdat we dit nog nooit hadden meegemaakt en je haren letterlijk spontaan verkleuren als je buiten bent. Dan maar snel een restaurantje in. Ook hier heerlijk geluncht, veel te veel natuurlijk weer. Gauw even een winkel in want Herman en ik wilden op zoek naar een hoed/petje als bescherming voor die hete zon. Herman geslaagd, ik had het veel te warm met zo’n ding op mijn hoofd. Bovendien was de keuze zooo groot dat ik toch niet kon kiezen.
Dan maar gauw de auto instappen, want verder was hier niet veel te zien, en als we nog langer zouden blijven dan waren we geroosterd.
We vervolgden onze reis naar Joshua Tree National Park. De grote droge vlaktes met hier en daar een struikje passeerden ons links en rechts. We reden aan de zuid kant (Cottonwood) het park in en kochten bij de visitor’s centrum ons “American the beatiful” pass, wat je toegang geeft tot alle nationale parken in Amerika.
De Ranger die ons hielp was alleraardigst en gaf uitleg over de route door het park en hoe lang het zou duren, we wilden nl aan de noordkant er weer uit om naar 29 Palms te rijden waar ons hotel was.
Nog bijkomend van het lachen om de iets te enthousiaste Ranger, begonnen we aan onze tocht door het park.
Ik genoot echt van de omgeving, erg mooi al die rare vlaktes, met bergen op de achtergrond bestaande uit losse keien, stenen.... soms lagen hier en daar mega grote keien dat je je afvraagt hoe komen die daar. Na een lesje aardrijkskunde van onze huisbioloog Herman begon het ons toch wel wat duidelijker te worden dat dit landschap miljoenen jaren geleden zo is gevormd. Onze eerste stop was de Cholla Cactus garden, hier stonden allemaal cactussen die vorig jaar geleden hebben onder een brand. Erg jammer en dat was ook duidelijk te zien, gelukkig zag je ook dat ze weer in bloei stonden. De natuur herstelt zichzelf...
Skull Rock was onze tweede stoppunt. Dit is een rots dat als je goed kijkt het een vorm van een doodshoofd heeft. Hier moesten we natuurlijk even foto’s maken. Wat een hitte maar je moet er wat voor over hebben. En wat een aparte rotsformaties overal om je heen waar je ook keek zag je gigantische keien.
We reden nu naar Keys View en merkten dat we al bijna 2 uur kwijt waren in dit park, en nog effe een stukje door moesten rijden. Thomas had het stuur weer overgenomen en Herman relaxed achterin zodat ook hij de omgeving een beetje kon aanschouwen. Mensen wat een uitzicht niet normaal wat mooi. Zover je kon kijken zag je vlaktes, kale vlaktes, ook nog een zoutwater meer, the Salton See wat zich onder zee niveau bevind. Vanaf hier kun je de San Andreas breuk zien, een breuklijn die van het noordelijke eind van de golf van California door westelijk California tot aan San Francisco loopt waar het zo de oceaan in gaat. Het was wel wat heiig dus moeilijk te zien. Maar het uitzicht blijft prachtig.
Hierna zijn we door het laatste gedeelte van het park gereden waar we de Joshua Tree bomen konden bekijken. Wat een aparte bomen met de meest uiteenlopende vormen. Prachtig om te zien en zeer uniek.
Ingecheckt in het hotel, drankje gedaan in het plaatselijke buurtcafé, inmiddels al 19.30 toen we ons realiseerden dat we ook nog wat moesten eten. Thomas had een leuk restaurantje gezien toen we 29 Palms binnen reden: Ribs en Co.
Een man die buiten op een soort van BBQ aan het grillen was verwelkomde ons en we konden al gauw gaan zitten. Ja dit was het echte Amerika hoe we dat kennen uit films. Verlaten stadje bestaande uit een hoofdweg waar bijna niks is en je geen mens op straat ziet lopen, logisch eigenlijk in de hitte van over de 40 graden. Het restaurant bleek een familiebedrijfje waar je zo in de keuken kon kijken en de serveerster je vriendelijk oprecht begroette en uitleg gaf. Hier kwamen de locals eten en we voelden ons echt een toerist. Maar niemand keek je aan en niemand vond het erg dat je daar zat. Ik zag de mannen genieten. Mensen kijken want de ene zwaarlijvige Amerikaan na de ander kwam binnen. Er kwam ook een wat ouder stel binnen die zo uit een film zouden kunnen zijn gestapt.....
Al met al heerlijk homemade ribs, fried chicken en zelf gemaakte frietjes gegeten, wijntje erbij...en de avond was weer compleet.
Gezelligheid ten top vandaag. Het is toch wel jaren geleden dat we met zijn allen al om 21.30 in bed lagen.
Moe maar voldaan en gigantisch veel indrukken verder beginnen we morgen aan het langste stuk van onze reis: rijden over de route 66 richting de Grand Canyon met eerst een overnachting in Williams.
Slaap lekker allemaal en morgen gezond weer op.....

Geschreven door PeggesGo.USA