Goedendag! Hier is hij dan, mijn laatste blog van deze reis. Ga nu naa het vliegtuig en morgenochtend ben ik weer in het koude Holland. Maar eerst natuurlijk nog over mijn maand in de Filipijnen vertellen! Na dus een hele tijd op dezelfde plek te zijn geweest met dezelfde mensen en mijn vriendin gezien te hebben was het tijd om weer alleen verder te gaan. Even gek maar ook gaaf; weer alleen het avontuur aan! Achterop de scooter en in 40 minuten door het chaotische verkeer van Ho chi minh naar het vliegveld. Wat een stad zeg! Heerlijk om achterop te zitten en alles te bekijken. Naar Singapore, naar Manila en toen gelijk door naar Cebu: lang dagje. Erg grappige taxirit gehad, wat een figuur. Het is soms grappig om te merken hoe weinig ze weten van Nederland en ze geen idee hebben hoe het bij ons is. "Hebben jullie ook zon in Nederland? Hoeveel rijst eten jullie per dag? Verbouwt je vader rijst? Hoe blijven jullie warm dan als het zo koud is? Waarom zijn je ouders niet bij je? Waarom heb je maar 1 zusje? Niemand moet alleen zijn, zal ik een Filipijnse man voor je zoeken?" Even een aantal voorbeelden haha.
Een nachtje in Cebu City gebleven in een erg leuk guesthouse waar we met de gasten en de Duitse eigenaar en zijn Filipijnse vrouw zelf hebben gekookt en een gezellige avond hebben gehad. Volgende ochtend door naar Malapascua, eilandje in het uiterste noorden van Cebu. Een duikparadijs wat bekend staat om het duiken met voshaaien (tresher sharks), de enige plek in de wereld waar je bijna gegarandeerd bent om ze te zien. Er waren twee bussen die je kon nemen en ik nam natuurlijk de verkeerde: degene die om de 10 minuten stopte om mensen in en uit te laten. En dat zo'n vijf uur lang. En koudddd in die bus, airco op standje vriezer. Wel hard gelachen, ze zonden een soort Filipijnse Bananasplit uit waar ze mensen voor de gek houden. Heel de bus lag krom van het lachen en het was inderdaad erg grappig. Goede afleiding in weeer een busreis waar je niks anders kan doen dan naar buiten staren. Bij een stop haalde iedereen maïskolven en kip op een stokje en ging dat luid smakkend in de bus opeten, ik ook lekker meegedaan, lekker kluiven op een maïskolf en lachen om stomme filmpjes, wat de Filipino's maar wat grappig vonden. Eenmaal aangekomen in Maya (het opstap punt van de boot naar Malapascua) bleek dat de boten niet gingen door een aankomende typhoon. Lekker dan. Er is werkelijk helemaal niks in dat dorp, heb nog nooit zo'n uitgestorven 'haven' gezien. De bus chauffeur was erg aardig en heeft me afgezet bij het enige guesthouse in het dorpje vlakbij de haven, waar ik met open armen werd ontvangen door Gilberto en zijn vrouw. Ook zag ik tot mijn opluchting meer mensen die overduidelijk gestrand waren, niet leuk voor hen maar was ik tenminste niet alleen haha. Klein probleempje, Gilberto's guesthouse was al vol maar ik kon wel bij zijn schoonzus slapen, voor een paar euro kon ik wel in haar dochters bed slapen die dan bij haar in bed zou slapen. Was de enige optie dus prima haha. Gilberto mij erheen gereden, tas gedropt en weer terug gereden want 'oh my child you need wifi to tell your parents youre okay'. 'Here my child take tea, water, cookies anything you want'. Kennis gemaakt met de anderen, die ook allemaal hierheen waren gekomen om te duiken. We hadden al snel een groepje: ik, Ignacio (Spaans), Mike (Israël), Ivar (Nederland) en een stel uit Chili. Wat begon als een baal situatie (lees dag verspild) werd uiteindelijk een avond uit duizenden. S'avonds met elkaar gaan eten in het enige restaurantje in de buurt, een lokaal Filipijnse. Bakken met eten staan klaar en dan kan je opscheppen, verrassend lekker ook. Ook een Filipijns gerecht geprobeerd met jawel, kippenvoeten. Lijkt net of je een babyhandje aan het eten bent haha, zie foto. Super vriendelijke mensen ook en gezellig gegeten. Toen we terug liepen kwamen we langs een klein winkeltje waar locals vol overtuiging karaoke aan het doen waren en ze nodigden om ons uit mee te doen. Nadat we eerst nog wat verlegen waren kwam dat na een paar rum cola wel goed. Want rum, daar zijn de Filipino's gek op. Een fles cola is duurder dan een fles rum, een dubbele rum cola is dan ook goedkoper dan een enkele. Een glas cola is net zo duur (goedkoop dus) als een glas rum cola. Een glas rum cola met uitgaan is zo'n 80/100 cent, een fles rum in de winkel (1 liter) zo'n 2 euro. En lekkere rum ook nog! Heel zacht. Cola, rum, ijs, limoen erin: lekkerrrr. Aardig wat liters van op afgelopen maand :p. Maar goed, de karaoke. Na dus een aantal rum en cola's ging het dak eraf. ABBA, Michael Jackson, Backstreet Boys, Spice girls, alles wat je je maar kon bedenken. En oohh wat hadden we een lol. Jaja, er zijn filmpjes! Gilberto kwam ook nog even meedoen en het halve dorp kwam uitlopen om die gringo's (blanken) karaoke te zien doen. Ondertussen kwam een staartje van de typhoon over, heb het nog nooit zo hard zien waaien. Hebben we dat ook is meegemaakt. Zo kan een baaldag toch nog uitlopen op een onverwacht gouden avondje met mensen waar het gelijk zo goed mee klikte dat ik wist dat Malapascua sowieso een succes zou worden. Volgende dag ondanks de kater vroeg opgestaan om de boot te pakken. Die nog steeds niet ging. Na uren met elkaar wachten gaf de kustwacht dan toch eindelijk groen licht! Na een boottocht waarin iedereen zeiknat werd gingen we met zijn zessen naar een hostel waar ze gelukkig nog plek hadden voor ons allemaal. Stel uit Chili ging hun duikcursus hier doen en ik, Ivar, Mike en Ignacio naar een duikschool gegaan waar ze vertelde dat er morgen nog niet gedoken werd naar de voshaaien door het weer, maar de dag erna wel. Prima, gelijk ingeschreven. De jongens ook voor twee andere duiken naar Gato island, ik nog niet want kwam erachter dat ik nog erg weinig geld over had haha. Wat we heel slim bedachten was dat als we overmorgen zouden duiken we dus morgen niet konden drinken. Dus daar moesten we dan nu maar gelijk mee beginnen! Oftewel fles rum en fles cola kopen en gaan met die banaan! Aan de Filipijnse eigenaren van t hostel gevraagd of er iets bestond als leuk uitgaan op dit piepkleine eiland en jahoor; er was een lokale disco. Nja als je dan om 5:00 in je bed ligt weet je dat het leuk was! Wat een avond.. Een echt Filipijnse avond met wat de Filipinos het liefste doen: rum drinken, hanen gevechten, gokken, gefrituurde kip eten, basketballen en karaoke zingen. En dansen! Genoten met z'n vieren. Volgende dag was ietsjes minder maar we hoefden niks te doen en het regende toch de hele dag, goed excuus om in bed te blijven en beetje te chillen. Die avond vroeg naar bed want de volgende dag was het zover: duiken met de voshaaien! Normaal zitten deze haaien te diep om gezien te worden, zo'n 60 meter. Maar op een bepaald punt bij Malapascua komen deze haaien s'ochtends vroeg tot 30 meter diepte om zich te laten schoonmaken door parasieten. De enige plek op de wereld waar je een 80% kans hebt om ze te zien. Om 4:30 aanwezig, 5:00 op de boot en halfuurtje later lagen we al oog in oog met de voshaaien! Om daar op 30 meter diepte geknield te zitten wachten en er dan zes van ze voorbij zien komen was echt heel gaaf! Wat een prachtige, mysterieuze beesten zeg (voor de beeldvorming zal ik er even een Google foto bij doen). Heel schattig bekkie hebben ze eigenlijk. Heerlijk om weer te duiken ook, was al eventjes geleden. Het jammere was dat de duik erg kort was omdat het zo diep was. 15 meter kan je zo 50/60 minuten onder blijven maar 30 meter maar zo'n 30 door de vele lucht die je gebruikt. Weer terug gegaan naar land en me ook maar ingeschreven voor de twee volgende duiken naar Gato island, was weer zo enthousiast en zo gezellig nu met de mannen dat ik de geldkwestie maar even achter me liet. En wat was ik er achteraf blij mee! Wat de naam al verraad is het een piepklein eilandje in zee waar je dus soort van onder/doorheen duikt. Want ja, wat ik niet wist, was dat Gato island bekend staat om het grot duiken, oftewelll in een kleine ruimte in het donker duiken. En ik heb juist bij mijn advanced brevet ervoor gekozen om geeen nachtduik te doen omdat ik een pussy ben in het donker, laat staan 20 meter onder water. Fuck, ja en toen zaten we al op de boot en kregen we zaklampen uitgedeeld. Nou toen plaste ik wel bijna in mijn wetsuit hoor. Maar ik vertrouwde mijn duikbuddy Ignacio en wat is het leven zonder een beetje uitdaging en je grenzen verleggen, dus hoppatee dat water in. En wat was het gaaaaaf. Ja die tunnel was absoluut eng dat zal ik niet ontkennen. 10 minuten zwemmen in het pikdonker door een aantal meters hoogte en alleen het licht van je zaklamp en van de anderen zien. Maar aan het einde van de tunnel, daar ging het allemaal om. Rifhaaien, vijf stuks die voor het einde van de tunnel rondzwommen. Had wel eerder rifhaaien gezien maar nog niet eerder zulke grote! Om daar in die tunnel te liggen, met uitzicht op haaien die rustig rondzwommen en ontzettend dichtbij kwamen, verlicht door stralen van de zon die eindelijk door was gekomen, magisch. Toen miste ik mijn camera wel even maar ach, het zit voor altijd in mijn hoofd! Toen langs de haaien weer naar buiten gezwommen en nog een mooie duik gehad. Met als ander hoogtepunt een zeepaardje!! Die wilde ik zo graag zien en daar was hij! Zulke schattige, elegante en natuurlijk piepkleine wezens, die divemasters zien ook alles. Iedereen weer helemaal enthousiast op de boot. Geluncht in het zonnetje op de boot, even gerust en klaar voor de derde duik. Slapende haaien in een grot, grote school inktvissen, barracuda's, enorme krab en natuurlijk nog veel meer. Wat een geslaagde duik dag weer!! De volgende dag een wandeling gemaakt naar de andere kant van het eiland, wat maar een paar km is. Wat een leuk, klein, lokaal eilandje is Malapascua. Op een paar duikcentrums, restaurants en een paar accomodaties na is het vooral het lokale leven wat zich er afspeelt. En wat is de bevolking hier toch vriendelijk, kinderen die altijd zwaaien als ze je zien en Hello Mem Hello Mister roepen. Waar je door een lokaal dorpje loopt en uitgenodigd wordt voor een glas rum op plastic krukjes. Waar de mannen trots met hun hanen rond paraderen en de vrouwen laten zien hoe ze visnetten sorteren en opbergen. Die avond voor het laatst lekker gegeten met zijn vieren en getuige geweest van misschien wel de mooiste zonsondergang die ik heb gezien heb, wat kan dat toch prachtig en adembenemend mooi zijn, de kleuren die de lucht aan kan nemen, ongelofelijk. Daarna met zijn allen in het hostel een gezellige avond gehad met films, popcorn en uiteraard rum en cola. De volgende dag scheidden onze wegen en wat vond ik dat jammer, had graag nog meer tijd willen doorbrengen met deze mannen, wat een leuk groepje vormde we met zijn vieren. En dus ging ik alleen door naar Bohol, eerst vier uur met de bus en daarna nog twee uur met de boot waarin het leek alsof je op de Noordpool was beland door de airco. Deze plek was me aangeraden door de eigenaar van het hostel in Cebu city waar ik mijn eerste nacht doorbracht, het was zijn favoriete plek om tot rust te komen, midden in de natuur. Zonder ook maar iets te weten ging ik erheen en het was inderdaad prachtig en heerlijk rustgevend, midden in de jungle, aan de rivier met een prachtig uitzicht en lekker eten. Lekker gechillt, boek gelezen in de hangmat en volgende dag een dagje over het eiland met de bus om de hoogtepunten te zien: de Chocolate hills (heuvels die bruin zijn komt het op neer) en de tarsier sanctuary, een opvang voor het kleinste aapje ter wereld en die zijn kleinnn. En te schattig. Nog een ochtend gerelaxt en toen naar het schiereiland Panglao. Had ook geen dag langer moeten zijn want had in Bohol geen wifi in de accommodatie wat ik van te voren niet wist dus na twee avonden offline had ik tien gemiste oproepen van mijn vader haha. Panglao dus, Alona beach om precies te zijn. En jahoor, na een week regen en wolken was daar eindelijk de zon! Canadees in het hostel ontmoet waar het gelijk goed mee klikte (Carl) en daar die dagen mee opgetrokken. Toen we de volgende dag wakker werden was het helaas opnieuw regen regen regen. En niet zoals meestal in azie een stortbui van een halfuur. Nee de hele, fucking, dag. En de dag erna ook. En de dag erna. Ik kon wel ergens anders heengaan maar in dat hele gebied was het slecht weer en de boten gingen niet eens dus je zat een soort van vast op de plek waar je zat. Ik en Carl probeerden er het beste van te maken, massage nemen, wat rondlopen (ja ook door de regen), veel lekker eten en op weer een slechte dag maar besloten aan de zuip te gaan, tsja wat kan je anders doen. Het was gewoon ontzettend balen en ik werd er behoorlijk chagrijnig van. Wetende dat ik bijna naar huis zou gaan maakte het niet beter, laat me nu maar gewoon naar huis gaan ook dan. Ik had geen zin om nog iets te doen of om mensen te ontmoeten en was het zat. Toen ik probeerde een ticket naar Palawan, de zon, te boeken lukte dat niet en god god wat was dat een stress. Ouders lukte t ook niet en uiteindelijk Caroline en Walter die geboekt hebben, nogmaals bedankt daarvoor ;). Dus na bijna twee weken in de zeikregen, op naar Palawan! Eerste bestemming Port Barton, een schattig klein dorpje aan het strand waar het toerisme nog niet de boventoon voert. Na een middag op het strand werd ik die avond wakker met zon 100 bulten op mijn lijf, zandvliegen. Mijn hemel zeg dat jeuktttt niet te geloven, draaide me bijna door. En dat blijft zo voor ongeveer vijf dagen. Ja het was geweldig en zag er natuurlijk niet uit. Happy days. Heel gezellig hostel en met een paar verder naar het noorden gegaan naar El Nido, wat een paradijs moest zijn. En dat was het zeker!! Drukker en toeristischer dan Port Barton maar zoooo mooi, wauw. Leuk groepje met ik, Arthur (Engels), Guy (Israël), Tania (Spanje) en Karla&Monte uit Zuid Afrika. Ben er een week gebleven, had het wel naar mijn zin! Drie dagen besteed aan verschillende stranden in de omgeving te bezoeken, kijk hier was ik nou aan toe. Goed weer, leuke mensen en mooie stranden voor mijn laatste weken. Op de terug weg van Nacpan beach reden we met de zonsondergang, wauw wat was dat een mooi kippenvel momentje, ik was er stil van daar achter op de scooter. El Nido gaat ook om het eilandhoppen tussen de kalkstenen rotseilanden, met een boot verschillende eilanden, lagoons en stranden aandoen. Een andere groep ontmoet waarmee we een prive boot huurden, 15 man op een boot, dolle boel natuurlijk. Kratten rum mee, flessen rum, cola, ijs en gaan! Paar prachtige lagoons bezocht waar we hebben gezwommen en gekajakt. Ik, Arthur en Guy samen op een kajak, dat gaat natuurlijk nooit goed haha wat een lol hadden we. Op prachtige verlaten stranden met de groep chillen en rum en cola drinken was een echt Robinson gevoel! De dag maar even goed doorgetrokken en savonds met zijn alle gaan stappen. Volgende dag een lui en regel dagje en de volgende dag op naar het nog noordelijkere Coron met twee Deense jongens uit hostel El nido met de slowboat. 8 uur op een gammele boot die in NL never nooit door de keuring zou komen haha. Leek net twee uur doordat ik bijna hele tijd heb liggen pitten op de grond dus dat was prima. Met de Denen een kamer gedeeld met twee grote bedden (oftewel 1 voor mezelf hehe), eigen badkamer, airco en goede wifi. Wat een luxe en kost niks haha. En die eigen badkamer was erg fijn omdat een van de jongens en ik ziek werden de volgende dag, moest wel van het tentje zijn waar we de vorige dag hadden gegeten. Ik heb serieus nog nooit zoveel poep gezien, om de 10 minuten, spuitend gewoon. Kon niet verder dan 20 meter van de wc zijn. Geen lekker praatje maar goed dat hoort er ook bij haha sorry. Ik wilde toch echt de volgende dag duiken en dat ging net, na elke duik gelijk na de wc haha niet ideaal maar goed. Daarna voelde ik me slecht pfoe. Duiken waren wel super, Coron staat bekend om het wrakduiken met Japanse schepen uit de Tweede Wereldoorlog. Is heel anders dan 'gewone' duiken, minder maritiem leven, mindere zichtbaarheid en natuurlijk door het wrak heen is aardig spannend haha, je moet niet claustrofobisch zijn. Twee wrakken bezocht en nog een koraalrif, goed om te zien dat het hier nog gezond is! Gave laatste echte dag in de Filipijnen en sterker nog, mijn hele reis! Want ja, de volgende dag begon toch echt mijn reis terug naar Nederland, wat begon met een 15 uur (!) durende nachtboot van Coron naar Manila. Klinkt als horror, was eigenlijk best chill. Was met een hele groep van Coron, je krijgt een bed, eten en er is een karaokebar op het dek onder de sterren. Even gezellig gedaan en toen lekker op bed liggen lezen en slapen, was nog niet helemaal lekker. Aardig wat uur geslapen en toen waren we s'ochtends vroeg in Manila. Met de groep naar een hostel gegaan en lekker gechillt bij het zwembad met uitzicht over Manila.
En toen was het alweer de dag dat ik Azie ga verlaten. Vandaag dus. Morgen ben ik weer thuis. Ik kan het nog niet helemaal bevatten. Zo'n ongelofelijk en onwerkelijk idee dat ik morgen in Sliedrecht op de bank zit. Hele dubbele gevoelens komen er bij me op. Verdrietig, blij, enthousiast, angstig. De afgelopen zeven maanden zijn een enorm avontuur geweest waarin ik zoveel heb beleefd, gezien en gedaan. Van die keer dat ik oog in oog stond met een grote mannetjesolifant in Thailand, een vulkaan beklom in Indonesië, dook met voshaaien in de Filipijnen, dronken werd met mijn nieuwe Indiase familie in Singapore, het grootste religieuze complex ter wereld bezocht in Cambodja, een van mijn beste vriendinnetjes zag in Vietnam, mijn eigen vis ving ergens in het midden van de jungle in Borneo en ik rondslenterde door de straatjes van Georgetown in Maleisië.
Wat een herinneringen, wat een reis. Duizenden foto's als eeuwige herinnering. Maar toch, soms wilde ik dat mijn ogen een camera waren, om jullie te laten zien hoe het echt er aan toe gaat. Dat je mij in de achterbak van een truck door Thailand ziet gaan, de oerang oetans zag slingeren door de bomen zoals ik dat zag, de mantaroggen net boven mijn hoofd kon zien langsgaan zoals ik dat zag, de enorme uitgestrektheid van Angkor Wat, de duizenden kilometers die ik heb afgelegd met bussen, treinen, vliegtuigen en boten. Als ik helemaal los ging op een strandfeestje met de blote voeten in het zand of in een club in Kuala Lumpur. Het is moeilijk uit te leggen in wat voor vrijheid ik de afgelopen maanden heb geleefd. Alleen een enkeltje naar en de eerste nachten in een hostel in Bangkok. Niet weten waar ik de volgende dag zou zijn, laat staan volgende week. Per dag kijken wat je wilt doen. Vind je het leuk, blijf je langer. Zo niet, gaan we ergens anders heen. Eten wanneer je honger hebt, slapen wanneer je slaap hebt. Pizza als ontbijt, ijs als lunch en chips als diner. Hoe ik het wil, met wie ik het wil, wanneer en waar, allemaal mijn keuze. Maanden geen schoenen aanhebben, kan me niet herinneren wanneer dat geweest is. Denk de keer op de boottrip naar Flores toen we een Hike gingen maken, dat is dus al meer dan drie maanden geleden. Geen idee hebben welke dag, datum of zelfs maand het is. Een dinsdag is hetzelfde als een vrijdag. Zaterdagen om 22:00 op bed liggen en op woensdagen om 05:00. Het alleen reizen is me weer zo goed bevallen, had het met niemand anders willen meemaken dan met mezelf. Het was ook een reis in mezelf. Ik wist heel goed wie ik was, ik was mezelf alleen even kwijtgeraakt. Voor ik wegging had ik mezelf voor het grootste deel al terug gevonden en tijdens de reis is dat voltooid en pff, wat ben ik trots op haar zeg. Trots op mezelf om wie ik ben en dat ik dit maar mooi geflikt hebt. En dat ik mezelf weer in een stuk naar huis heb weten te krijgen haha. Het geld is op dus ik moet naar huis. Ik had jaren weg kunnen blijven, werken in Australië, nieuw zeeland, weer reizen. Maar het ging mij nooit om het langst wegzijn. Geld op is naar huis. Waar ik ook weer heel erg naar uitkijk. Als eerste natuurlijk om mijn familie en vriendinnen weer te zien. Pfoe wat heb ik die gemist zeg! Soms is het ook anders dan missen, dan had ik graag gewild dat ze erbij waren geweest. Shoppen in Singapore met Anouk, organisch lunchen in de rijstvelden van Bali met mijn moeder, het snorkelen met de mantas met mijn vader, een strandfeestje pakken en dansen tot we erbij neervallen met Sabine en Lotte. En ga zo maar door. Maar nu ga ik iedereen gewoon weer lekker zien! Eindelijk mijn nichtje Lize ontmoeten, en de baby van mijn vriendin Joyce zien die net is bevallen. Mijn oma's 90ste verjaardag vieren. Sushi eten en heel veel tijd doorbrengen met Sabine, die door een moeilijke tijd is gegaan precies toen ik er niet was. Mijn beste vriendin sinds 20 jaar en er dan precies nu niet voor haar geweest te kunnen zijn zoals ik had gewild, was ook voor mij erg moeilijk. Lekker leuke dingen doen met zijn drieën, wat kijk ik daar naar uit. In bed liggen met mijn 'kleine' zusje en haar alles vertellen. Aziatische gerechten koken voor ons vieren en lekker kletsen aan tafel. Wijn drinken met Wendy. Gekke avonden beleven met Chiara en Floor, die ik na ons avontuur in Kenia vier jaar geleden nog regelmatig zie. Mijn vriendinnen Lorena en Gwen zien die allebei zwanger zijn en ik dus in een halfjaar drie keer tante wordt van een baby van vriendinnen! Mijn hele familie zien want wat heb ik toch een lieve en leuke familie. Je kunt zoveel mensen ontmoeten op reis, niets is hetzelfde als je familie en de vrienden die je al jaren kennen.
Maar ik zie er niet alleen maar naar uit om terug te komen, ik kijk er ook tegenop. De kou, de structuur en vooral: het werk zoeken. Daar kijk ik echt wel tegenop hoor. Hoop dat ik snel iets vind. Dus mocht iemand iets weten ;) let me know! Ik ben natuurlijk eerder lang weg geweest en toen had ik niet voorzien dat ik in een enorm gat zou vallen als ik terug zou komen. Ik weet nu dat dat gaat komen en dus kan ik me erop voorbereiden, scheelt toch wel. Ja ik ga het moeilijk hebben, ja ik ga na twee weken weer terug willen, ja ik ga dagen in mijn bed liggen verdrietig te zijn. Maar daar kom ik ook wel weer doorheen, sterk als ik ben. In Nederland is ook nog veel te ontdekken, zo ben ik nog nooit in Groningen geweest, Volendaam, Zaanse schans. Je gaat je eigen land toch met andere ogen bekijken. Het heeft wel veel bij me losgemaakt dat ik heb gezien hoe makkelijk het kan zijn om te reizen met weinig geld en hoe je geld kan verdienen terwijl je reist. Als ik het echt zat ben in NL kan ik altijd weer gaan. Twee keer in een hostel werken heeft ook wel wat losgemaakt, wat vond ik dat leuk. Ik zie mezelf wel een hostel of guesthouse runnen hoor, ergens aan het strand! Zeker een mogelijkheid voor over een aantal jaar. Maar nu nog niet. Eerst genieten van alles wat Nederland te bieden heeft. Kroketten, frikandellen, kaassoufles, kaas, bruine boterhammen, melk, fristi, groentesoep, gewoon de hele Albert Heijn. Zachte handdoeken van de Hema in plaats van die irritante sneldrogende dingen waarmee het lijkt alsof je je afdroogt met een vaatdoek. Warme douche! Schone wc! Want bijna altijd koud water en je wilt niet eens weten in wat voor rattenhollen ik mijn behoeftes heb gedaan. Mijn eigen bed en kamer. Al mijn kleren weer zien en aankunnen. Heeeerlijk. Maar nu eerst naar het vliegveld, naar huis. Bedankt voor jullie aandacht, de reacties en de vele berichten. Reageer vooral nu ook, heb ik nog wat te lezen de komende uren! Zie jullie in Holland!!! Salamat! Een hele dikke knuffel van mij en tot snel xxxx

Geschreven door Pattys.avonturen