Daar zijn we weer, op het moment van schrijven in.. Borneo! Een bestemming waar ik al heel lang heen wil om een van mijn favoriete dieren in het wild te zien: de oerang oetang! Maar eerst natuurlijk mijn avonturen op de Perhentians... 5 en een halve week heb ik hier vertoefd en oh wat heb ik het daar ontzettend naar mijn zin gehad, niet normaal. Een plek die als thuis aanvoelde, mijn tentje als mijn huis en alle mensen om me heen als familie. Ik vertelde al eerder dat er geen wegen zijn, geen atms, beperkt wifi en ook beperkt elektriciteit. Wat een rust, wat een paradijsje. Alles wordt hier gedaan met een bootje: boodschappen doen, naar de dokter, naar een andere plek op het eiland. Er is wel een soort paadje rond het eiland zodat je wel stukken kunt lopen maar dat is wel survivallen haha! Over en onder bomen, over rotsen, omhoog, omlaag pfoe lekker zweten. Naar het drukke strand (Long Beach) was dit ruim een halfuur lopen. Op Long Beach verblijven de meeste mensen maar ik was blij dat ik daar ver vandaan zat. Het was super om daar een paar avonden uit te gaan (en later een paar dagen te verblijven met allemaal duikers) maar ik was erg blij met mijn stekkie in de jungle en naast een bijna verlaten strand.
Ja ook naar de dokter met de boot dus want Patty werd natuurlijk weer ziek. En hoe. Had al aantal dagen last met plassen en dacht gewoon blaasontsteking dus ik naar de dokter op het eiland. Daar aangekomen voelde ik me opeens helemaal niet goed en jahoor, daar ging ik weer, van mn stokkie. Iedereen helemaal bezorgd want ik was lijkbleek en mijn urine was echt niet goed dus ik moest naar het ziekenhuis op het vasteland om ook mijn bloed te laten onderzoeken. Na eerst echt niet te willen me toch maar laten overhalen om te gaan en daar ging ik dan, halfdood in een rolstoel over een zandpaadje geduwd op de ambulance boot naar het vasteland. Ja je leest het goed, ambulance boot haha. Nu kan ik er om lachen maar toen.. Met mijn infuusje in mijn arm en de zak opgehangen in die boot en half van het bed daarin afvallen door de golven. Er was nog een vrouw die naar het ziekenhuis moest en die was heel lief voor me. Ze sprak drie woorden engels maar meer was ook niet nodig. Toen met 'gewone' auto ambulance naar het ziekenhuis en daar schrok ik wel een beetje. Ik dacht Maleisie is een ontwikkeld land dus het ziekenhuis zal wel redelijk westerse kwaliteit zijn. Euh nee. Op een zaaltje met 15 anderen die me allemaal aanstaarden lag ik daar dan. Alles chaotisch, mensen die schreeuwend werden binnengebracht, dokters die me amper aan durfden te kijken en slecht engels spraken. Toen ik naar de wc moest en met mijn infuus zak onder mijn arm de deur opendeed werd mijn verbazing nog groter. De wc in het ziekenhuis was gewoon een gat in de grond.... Hallo hoe ga ik dat doen met mijn infuuszak onder mn arm en pijn en pfff... Toen voelde ik me wel even staan hoor allemachies. Toen ik weer op bed lag voelde ik me best wel heel zielig, helemaal alleen in een ziekenhuis waar de wc een gat in de grond is. En ik wist dat ik die avond niet 'thuis' zou slapen. Maar gelukkig had ik het vrouwtje die ik nog steeds dankbaar ben. Die eten voor me haalde, dekentjes, kwam vragen hoe het ging, me liefkozend steeds over mn haar wreef. " You eat." "You drink". " You come me". " Me you island". Die voor me heeft gezorgd alsof ik haar eigen dochter was tot het moment dat ik de volgende dag weer veilig in mijn tentje lag. Wat een engel. En dan maakt het niks uit dat ik in mijn korte broekje en topje daar lag en zij geheel gesluierd was. Ik wist niet eens in welke stad ik was en zij heeft mij mee terug genomen naar het eiland toen haar zoon haar kwam halen, alles geregeld en mij letterlijk weer in bed heeft gelegd. Wat een slechte mensen toch die moslims...
(Na een paar dagen antibiotica en pijnstilling ging het overigens weer prima hoor, problemen met nieren en paar infecties).
Ik werkte op mijn plek met een Italiaan, Canadees en een Australier en het voelde samen met Erica en Atord (de eigenaren) en de hond Cookie echt als een familie aan. Naast Crocodile Rock was de camping waar 6 meiden vrijwillig werkten en met ons erbij hadden we zo een leuke groep bij elkaar, voor vijf weken met elkaar werken op een tropisch eiland werken schept zo een band! Hoe zag een normale dag er voor mij uit vraag je? Ik stond op om ongeveer 9:00, hang de was van dag ervoor weer op, zet een nieuwe was aan en ga dan ontbijten. Daarna de was, chalets en/of tenten schoonmaken, Cookie uitlaten, lunch en nog meer was. Daarna meestal even in de veel te comfortabele zitzakken chillen, lezen of een dutje doen. En daarna lekker het zweet eraf wassen in de oceaan en neerploffen op het strand met een groep mensen! Work hard play hard. De zee voor de deur en het strand op twee minuten lopen is zo ongelofelijk lekker! Op een paar dagen na was ik daar die weken iedere dag wel te vinden. In de avond meehelpen in het restaurant, staff eten koken of afwassen. En daarna drie opties: of met de staff van crocodile rock spelletjes spelen en muziek maken, naar het rustige strand om samen met de meiden van de camping een kampvuur te maken en te chillen met een biertje of naar het drukke strand om rum te drinken en te dansen in het zand tot je erbij neervalt. Wat een goede avonden heb ik met alle drie de opties gehad. Ultiem genieten. Een avond waarbij we met zijn allen op 'ons' strand zaten, met een kampvuur, flesjes rum erbij, mensen die gitaar speelden en zongen, mensen die een vuurshow gaven, onder de volle maan... En toen besloten we om te gaan zwemmen en eenmaal in het water beseften we dat er lichtgevend plankton was... Wat een fenomeen is dat, werkelijkwaar prachtig. Als je je armen bewoog leek het net of je in een sterrenhemel zwom, zo mooi (en met een paar rum cola nog mooier). Een avond om nooit te vergeten. Wat waren we gelukkig met zijn allen en wat voelden we ons vrij.. Allemaal mensen die voor lange tijd aan het reizen zijn, die de keuze hebben gemaakt om dit te doen, die de vrijheid hebben om zo lang op een tropisch eiland te verblijven, de ultieme vrijheid ervaren. Of de avonden waar we naar Long Beach gingen, te veel dronken en uuuren dansten op het strand. En daarna half struikelend over het junglepad weer heeelemaal terug moesten lopen haha. Of de dag dat ik met Sophie (duits meisje van de camping waar ik veel mee omging) naar het naastgelegen eiland ging en we op een gegeven moment de enigsten waren op het hele strand. Je kan daar alleen met een boot komen, geen restaurantjes, geen weg ernaar toe. Wat een Robinson moment. Een enorm zandstrand, helemaal voor onszelf! Wij rennen over dat strand, springen, gek doen, niemand die ons zag. Vrijheid en blijheid. Of die dag dat Atord ons meenam op de boot om te gaan snorkelen en ik met twee enorme schildpadden snorkelde. Eentje kwam er naar boven dus ik zwom ernaar toe en toen zag ik hem niet meer dus ik kijk op me heen, zwemt dat ding bijna in mn gezicht en we keken elkaar echt recht aan haha! Of al die avonden dat we met zijn allen op het strand of de rotsen zaten en naar de zonsondergangen keken die de meest prachtige kleuren hadden. Oh wat was ik gelukkig op dat kleine eilandje. Oprecht gelukkig. Een gevoel wat ik al lange tijd niet meer had gevoeld. Te lang. De afgelopen jaren zijn niet makkelijk voor me geweest. Tegenslag na tegenslag, wachtend op betere tijden die maar niet kwamen. De lat te hoog leggen voor mezelf en een enorme druk op mezelf zetten. Zo graag verder willen met mijn leven maar steeds worden tegengehouden. Mijn zelfvertrouwen totaal naar de knoppen, mezelf totaal kwijt zijn. Een mislukkeling voelen, nutteloos, eenzaam. Iemand anders nodig hebben om me gelukkig te voelen dus onverwacht stapelverliefd worden op iemand die niet het beste met me voorhad. Me vanaf de eerste dag heeft voorgelogen en weggooide als oud vuil toen ik te dichtbij kwam. Weg willen, weg willen van de situatie, van alles en iedereen, maar bovenal weg van mezelf. Stress, pijn, niet meer kunnen slapen, veel huilen, dagen alleen in bed liggen. Ik denk dat niemand echt wist hoe slecht het ging. Tot op het punt dat het zo niet meer kon, ik zo niet meer verder kon, ik zo niet meer verder wilde. Tot het punt dat ik schrok van mijn eigen gedachten en aan de bel heb getrokken. Dit kon zo niet langer doorgaan, er moest iets veranderen. Maar eerst moest ik tot rust komen, weg van de situatie. Ik moest naar Kenia, terug naar de plek terug waar ik zo gelukkig was geweest. En wat heeft dat me goed gedaan. Veel praten met Nelleke die mij kan lezen als geen ander, lange strandwandelingen maken met mezelf, veel niks doen op het strand, veel leuke feestjes waar ik even alles vergat. En ik vond iets wat ik super vind om te doen: duiken. Ik heb daar weer een onbeschrijfelijk leuke tijd gehad. Mijn tweede thuis. Toen het na vijf weken tijd was om naar huis te gaan was ik er ook klaar voor. Ik voelde me sterk en was bereid om hard te werken aan mezelf en aan school om dat voor eens en altijd achter me te laten. En ik heb hard gewerkt om dat ook echt te realiseren. Ik kon weer slapen, genieten van dingen en voelde me steeds sterker worden. Toen mijn scriptie weer werd afgekeurd kon ik het aan en werd er ipv weer verdrietig alleen maar strijdlustiger van. Waar andere mensen het opgaven ging ik door en met succes. Achteraf is het goed geweest dat ik niet in december aan mijn reis ben begonnen want dan was het een vlucht geweest, een vlucht van mezelf en had ik nooit zo kunnen genieten als ik nu doe omdat ik dan een totaal wrak was geweest. Nu heb ik het zo leuk met mezelf en voel ik me zo goed en ik weet dat ik dit gevoel ook heb als ik terug ben in NL, dit is niet iets wat alleen op reis zo is, dit zit van binnen. Een persoonlijk stukje ja, maar weet je ik schaam me er niet voor dat ik zo diep heb gezeten. Het hoort ook bij mijn reis omdat ik nu misschien nog wel meer kan genieten dan eerst. Ik hoef mezelf niet meer te vinden want ik weet heel goed wie ik ben, ik was haar alleen even kwijt! Dat hoort ook bij mij en ik ben trots op wie ik ben 😉.

Na vijf weken gewerkt te hebben bij Crocodile Rock Villas was het tijd om weer verder te gaan. Heel dubbel, ik was klaar om weer verder te reizen en nieuwe plekken te ontdekken maar het was zo zo leuk geweest... Veel mensen van de groep gingen die dagen weg dus ik wist dat het toch niet meer hetzelfde zou zijn, het was tijd. Maar afscheid nemen van het eiland hoefde nog niet, ik ging namelijk naar de andere kant van het eiland, Long Beach, om mijn Advanced Open Water brevet te halen (volgende level in duiken)! Een cursus van drie dagen waarin je vijf duiken maakt, twee verplicht en drie optioneel en weer allerlei hoofdstukken moet lezen, toetsjes en huiswerk moet maken. Ik kon natuurlijk al duiken dus deze cursus gaat meer om je duiken te verbeteren en meer te kunnen zoals dieper en specialiteiten. Ik heb de Peek Performance Buoyancy duik gedaan wat gaat om je drijfvermogen te verbeteren, wat een hele leuke maar intensieve duik was met een uur lang op 6 meter oefeningen doen zoals door een hulahoop zwemmen, kijken wat meer of minder gewichten met je doen, verschillende zwemtechnieken uitproberen, gewichten op de grond omstoten met je regulator (ding in je mond) zonder de grond te raken, dat soort dingen. Meer een uur spelen onder water haha. Toen de verplichte Deep Dive, tot 24 meter gedoken op een hele mooie dive site met super veel vissen en weer allerlei dingen gezien die ik nog niet had gezien zoals een Bamboo Shark, zeldzame Tiger nudibranches en een Sweet Lips vis. De verplichte Navigatie duik was natuurlijk een drama, ik en een kompas gaan gewoon niet samen, klaar haha. Toen een Drift duik waarin je leert duiken met een sterke stroming en als laatst de duik waar ik het meest naar uitkeek en een van de redenen is waarom ik deze cursus deed: de wrakduik! Iets aan schipwrakken fascineert me en het was dan ook super, wauw hoe indrukwekkend om een schip van 92 meter op zijn kant te zien liggen onderwater en te zien hoe de onderwaterwereld er bezit van heeft genomen. Het zicht was alleen erg slecht wat aan de ene kant jammer was maar aan de andere kant het erg spookachtig maakte. Soms was het echt wel eng want soms zag ik geen hand voor ogen en alleen de gele vinnen van mijn instructeur en honderden vissen. Dan zwem je wel even 18 meter onder water dus je kan niet zomaar even naar boven haha. Het zwemmen onder de mast door, over en onder balken heen en door openingen was zo vet!! Eerst vroeg ik me af wat deze cursus zou toevoegen maar ben echt blij dat ik het gedaan heb want ben stuk zekerder, mijn drijfvermogen en het gebruiken van mijn adem is echt veel verbeterd. En ik mag nu dieper (tot 30m) duiken en wrakduiken maken! Yeah!
Oja en.... Ik wilde al langer een tattoo en toen zag ik dit symbool. Een unalome, het symbool voor het bereiken van harmonie in jezelf en het leven (de rechte lijn) na een periode van veel strubbelingen (de lussen). Ik vond ze zo mooi en de betekenis raakte me zo dat ik wist dat het deze ging worden. En daar ging ik! Op Koh Samui in Thailand, in mijn eentje, naar de tattooshop en met de artiest een paar versies gemaakt en uiteindelijk is het deze geworden. Dus de volgende dag weer in mijn eentje terug en laten zetten. De eerste weken was het best gek want wat zit er nu op mijn arm, dit gaat er niet meer vanaf haha! Ben er nu, twee maanden later, nog steeds heel erg blij mee en krijg er veel complimenten over want hij is gewoon heel mooi gezet!
Het alleen reizen gaat zoals jullie lezen nog steeds super, moest soms even momenten voor mezelf pakken juist haha. Het niks hebben gepland en het niet hebben van een terug ticket geeft zo'n enorme vrijheid.. Ik leef echt met het moment en met de dag. Eet wanneer ik honger heb, slaap wanneer ik moe ben en vertrek wanneer ik het zat ben. Een dag van te voren boek ik iets voor de volgende dag en kijk ik wat ik daar kan doen. Heerlijk. Ben nu bijna drie maanden weg en als ik volgende week naar huis zou moeten, is het prima. Heb al zo ontzettend genoten. Maar helaas voor jullie is er nog veel meer moois te zien hier haha en houd ik het nog wel een paar maandjes vol. Kan niet wachten op alle dingen die nog komen gaan, zoals morgen als ik eindelijk mijn geliefde oerang oetans ga zien. Heel veel liefs vanuit Sepilok en een dikke kus, mis jullie!

Geschreven door Pattys.avonturen