Oftewel, Estrelita is er weer!

Toch nog een drukke ochtend gehad. Er was vandaag een football game van Purdue University. Het publiek gaat dan verkleed naar de wedstrijd en dat moest ik dus zien! Wij gauw naar de universiteit. Zie foto's 1 t/m 3). Het team van Purdue, the Boilers, heeft nog nooit gewonnen, maar dat weerhoudt de studenten niet om hen te steunen (foto 4). Misschien keert het tij ook voor hun. De Chicago Cubs hadden ook in geen 70 jaar gewonnen, totdat wij vorige week zaterdag Chicago bezocht hebben!! En afgelopen week hebben ze weer gewonnen! Misschien heeft onze komst de vloek opgeheven? 70 jaar geleden wilde een man met zijn geit het stadium binnen lopen. Hij mocht wel, maar de geit niet, wat hij ook zei. Hij was zo boos en heeft de Cubs toen vervloekt: "you never gonna win!" In Chicago zijn er ondergronds ook wegen en is er een bar, die naar Billy, the goat genoemd is (foto 5 en 6).

Vanaf vandaag konde de mensen in Lafayette gaan stemmen, dit keer in de supermarkt. Ze stemmen meteen twee keer: ze kiezen hun afgevaardigde (representative) en ze stemmen ook voor de president. De stembus ging om 12.00 uur open. Wij waren daar om 5 voor 12 en er stonden al enorm lange rijen! Ik mocht geen foto's maken van de bewaking. Ik heb wel een foto van een roze huis (foto 7). En van het stadhuis (foto 8).

Dan maar terug naar het huis, voor een snelle lunch. Koffers in de auto laden en nog even naar een ijssalon om een ijsje eten. Dat was mijn eerste in Indiana, terwijl ik thuis bijna elke dag ijs eet. Het ijsje was mierzoet; daar keek ik niet raar van op. Vervolgens op naar het vliegveld. Dit keer had ik helemaal geen problemen bij de beveiliging. Die mevrouw keek me aan en riep "Awww, you like pink! Me too!" Dat was wel duidelijk met een roze koffer, een roze mapje voor mijn reisdocumenten en toevallig een roze blazer aan. Dat laatste was echt toevallig. Voorbij de beveiliging nog even met de bewuste mevrouw gepraat; ik dacht dat ze mij ondervroeg, maar het was gewoon belangstelling. Ze vroeg waar ik woonde en ik zei Nederland. Zij weer: "Awww, I like The Netherlands, I'd love to go to Kopenhagen!" Haha.

De eerste vlucht naar Detroit verliep voorspoedig, we kwamen een kwartier te vroeg aan. Daarna begon het lange wachten. 3 uur op het vliegveld en vervolgens een uur in het stilstaande vliegtuig. Hierdoor kwamen we 45 minuten te laat aan. Ergerlijk voor de afhalers, maar van de zonnige kant bekeken: we zijn heelhuids aangekomen!

Geschreven door NoorderpoortgoesUSA