Afgelopen woensdag ben ik mee geweest naar een van de ziekenhuizen waar een aantal van de nursing students van het JCCC praktijkervaring opdoen.
Zij lopen niet zoals bij ons een fulltime periode stage van 20 weken. De 1e jaars hebben afhankelijk van het semester waar ze in zitten 1 of 2 dagen practical per week. De 2e jaars doen dat totaal 12 weken fulltime. En dat alles voornamelijk in de omliggende ziekenhuizen. Wat betreft de verdeling van de stageplaatsen hebben de nursingschools een vergelijkbaar systeem. Ze kennen niet zulke grote tekorten als bij ons en er is veelvuldig en laagdrempelig contact tussen school en ziekenhuis.
Het begeleidingssysteem in de praktijk is totaal anders dan bij ons. De nursing teachers zijn allemaal actief als begeleider op een afdeling. Wat dat betreft kan je kan het vergelijken met een leerafdeling. Maar toch is het anders. Overdag werken er op 32 bedden 8 gediplomeerde verpleegkundigen. Elke gediplomeerde heeft 1 student onder zijn of haar hoede en dan is er dus nog de docent verpleegkunde die overall de boel bewaakt en briefings heeft met de studenten. Wat een luxe maar ook een investering waarvan ik zie dat het in korte tijd vruchten afwerpt. Studenten krijgen volop feedback en de kans om zich te ontplooien. Ik zie vooral tevreden studenten die net als onze studenten heel blij zijn als ze b.v. voor het eerst een i.m. injectie hebben gedaan.

Het ziekenhuis zelf is voor een groot deel gemoderniseerd en de meeste afdelingen zijn gerenoveerd. Op die afdelingen zie ik alleen 1-persoonskamers met eigen badkamer. Er is een rail met standaard een til-hulpmiddel (ben vergeten hoe dat ook alweer heet), een 2-persoons (slaap)bank zodat familie altijd kan slapen en een luxe sta-op stoel voor de patiënt. Familie schijnt geregeld gebruik te maken van de mogelijkheid om te slapen.
En voor de coördinatie en continuïteit van de zorg wordt alleen nog de COW (computer on wheels) gebruikt en een bord op de kamer van de patiënt. Dat is vooral handig omdat je zo snel inzicht hebt in de actuele gezondheidssituatie van de patiënt.
Amerikanen zijn erg gesteld op veiligheid in de zorg. Dat zie je terug op verschillende manieren. Iedere verpleegkundige wordt elke jaar verplicht gevaccineerd tegen influenza. In de hal van elke verdieping staat een zogenaamde ‘cough’ paal waar je je neus kan snuiten en een snuitje (geen snuifje ;-)) kan pakken. Bij elke interventie van de verpleegkundige wordt de identiteit van de patiënt gecontroleerd en het polsbandje gescand. Je zou er als patiënt gek van worden.
En op elke afdeling is er een Pyxis MEd station. Medicijnen worden niet meer uitgezet voor 24 uur waarna elke verpleegkundige van dienst met de grote kar langs de patiënten loopt. Daarmee werden teveel fouten gemaakt. In een afgesloten ruimte worden de medicijnen bewaard in het Pyxis station dat toegankelijk is op basis van herkenning van vingerafdruk. De verpleegkundige toets vervolgens de gegevens van patiënt en medicijn in en dan komt het medicijn tevoorschijn. De identiteit van patiënt wordt gecontroleerd en het polsbadje gescand. That’s it.
Je kan erop wachten; dit zal straks ook in Nederland gebruikt worden.

En dan word ik nog meegenomen naar 2 afdelingen die nog niet gerenoveerd zijn. Een chirurgische en een PAAZ. Op beide afdelingen ligt tapijt vloerbedekking! Ongelooflijk. Hier verblijven 2 patiënten op 1 kamer. En op de PAAZ afdeling wordt nog geregeld ECT (Elektro Convulsie Therapie) gebruikt bij patiënten die niet of nauwelijks reageren op medicijnen. Ook in Nederland wordt dat wel (weer) gedaan maar ook hier bespeur ik de controversie.



All rise! Rechtbankbezoek en meer (Dag 14 van Estrelita)

Vandaag is de laatste volle dag en hebben we eindelijk tijd om naar de rechtbank te gaan. 's Ochtends vroeg naar Tippecanoe Courthouse (foto 7), een van de vele rechtbanken in Indiana. Iedere county heeft zijn eigen rechtbank. De rechtbank heeft 7 verschillende zalen en iedere zaal heeft zijn eigen rechter. Elke rechter heeft naast zijn zaal een joekel van een kantoor. In de rechtszaal mogen geen foto's gemaakt worden, maar ik heb geluk: Judge Morrissey, wiens college ik gisteren gevolgd heb, heeft er ook een rechtszaal en ik mocht er wat foto's maken (foto 8 en 9). Niet iedere rechtszaal ziet er zo uit. De kleinere zaken hebben een kleinere zaal en geen jury. We hebben verschillende zaken bijgewoond, soms gaat het heel snel, zoals in de kleine zaal waar we zaten. Na afloop werden we door de rechter naar voren geroepen voor een gesprek. Het ging vooral over verschillen in recht tussen de beide landen en over de kleding. Hier draagt alleen de rechter een toga, maar geen bef; hij heeft een stropdas om. Advocaten horen in pak met stropdas te komen (de vrouwelijke zakelijk sjiek), maar hij zei dat hij er niet om maalt, terwijl andere rechters een advocaat die casual gekleed is, gewoon weg stuurt om zich netjes te kleden! Ook verdachten en getuigen sturen ze weg, zoals een vrouw die een t-shirt aan had, waar o.a. "Bitch" op stond. Ze had geen andere kleren bij zich en moest toen naar het toilet om haar shit binnenste buiten aan te doen!

Er werkten ook 2 studenten van Ivy Tech bij de rechtbank. We hebben ze om 12.00 uur opgehaald om te gaan lunchen (foto 10). Daarvoor zaten we bij een rechtszaak van een grote, zwarte man, die geboeid binnen gebracht werd door 2 bewakers. Hij had handboeien om, die aan een ketting vast zaten, die hij rondom zijn middel had. De ketting zat ook vast aan de boeien om zijn ekels. Hij had gevangeniskleren en slippers met sokken aan. De man werd verdacht van poging tot moord. Ik had medelijden met de man, hij zat daar maar; verdachten krijgen van hun advocaat het advies om geen gebruik van hun spreekrecht gebruiken, want anders stelt de rechter vragen. Zijn advocaat voerde het woord. Straffen worden zwaarder als je eerder in de fout bent gegaan. Toen de rechter zei, dat de man in Chicago al een veroordeling op zijn naam had, antwoordde de advocaat, dat het iemand anders met dezelfde naam was en niet zijn client. Yeah, right!

Na de lunch hebben we wat galeries bezocht (foto 11, 12 en 13) en daarna naar wat aparte winkels. Dat was ook leuk. Vervolgens terug naar 'huis'. Na eventjes uitgerust te hebben, moesten we alweer op pad, want we zouden met vrienden van mijn host Thais gaan eten. Wat kunnen die lui veel eten, zeg! Zelfs als ik een halve portie neem, is het voor mij veel te vee!.

Voor het slapen gaan, nog even mijn koffer inpakken. Ik heb er zin in om weer naar huis te gaan. Home sweet home. Mijn eigen ruimte, spullen en vooral mijn vrijheid. Vanaf morgen ben ik weer onafhankelijk!


Reedley, Liesbeth, 28, oktober

Ook hier is de laatste dag aangebroken. Morgenvroeg moet de koffer worden ingepakt en staat het vertrek gepland om 13.30 uur plaatselijke tijd. Zondagochtend tegen 11.00 uur zijn we dan weer terug op Nederlandse bodem.
Vanochtend was het nog één keer vroeg opstaan, om 5 uur liep de wekker af. We konden mee met een groep honor studenten die in het kader van hun lessen kunstgeschiedenis een bezoek brachten aan het Getty Museum in Los Angeles. Deze keer vertrokken we vanuit Reedley, een afstand van zo’n 350 km en dus een hele lange zit.
Er was echter genoeg afleiding en er waren leuke gesprekken met de begeleidende docenten waarvan we er ondertussen al een aantal eerder hadden ontmoet.
Het Getty Museum was een hele belevenis. In een prachtige omgeving, gelegen boven op een heuvel met uitzichten op downtown Los Angeles. De ochtend was begonnen met regen, de eerste regen sinds maanden, maar het klaarde al snel weer op. In de 5 gebouwen zijn de prachtigste collecties tekeningen, schilderijen en voorwerpen van oud naar modern te bewonderen. Natuurlijk moesten we even een paar landgenoten waaronder Van Gogh en Rembrandt gedag zeggen. Maar ook buiten was het bijzonder de moeite waard. De nodige beelden stonden overal opgesteld en ook de tuinen waren wonderschoon aangelegd.
Na dit bezoek stond nog even een bezoek aan de UCLA op het programma. Een enorm complex waar zo’n 30.000 studenten op de campus wonen. Een ex-student van het Reedley college gaf uitleg en beantwoordde vragen over zijn ervaringen op de Universiteit. Interessant voor de honor studenten die hier allemaal het liefst naar toe willen.

Vervolgens de terugweg, nogmaals een rit van zo’n 4 uur. Je moet het er maar voor over hebben.
Dit was mijn laatste volle dag in Reedley. Het was een bijzondere tijd waarin ik in korte tijd ontzettend veel informatie heb opgezogen over het onderwijs in de VS en tegelijkertijd met volle teugen heb genoten van de Amerikaanse cultuur door bij een “doorsnee” gezin te kunnen verblijven.
Jim en Kristi Mulligan, met hun kinderen DJ, Jamie, Emma, Andrew en Cecilia waren het perfecte gastgezin en hebben me met open armen ontvangen. Ik heb me er helemaal thuis gevoeld, totaal verwend en ik zie er dan ook naar uit om volgend jaar mei het tegenbezoek van Jim te organiseren.
En tot slot: ik raad iedere collega aan om, als je geïnteresseerd en in de gelegenheid bent, je aan te melden voor en mee te doen aan dit uitwisselingsprogramma.

Geschreven door NoorderpoortgoesUSA