10 september naar La Verna

We zitten dus in een kloostercel, nu ja. De weg hier naartoe was lang en niet zo makkelijk. Vanuit Badia, na het perfecte ontbijt in onze B&B was het terug stijgen naar een piepklein dorpje met een Oud kerkje en een bank ervoor, ideaal voor een eerste rustpauze en de gebruikelijke appel. Daarna was het even stijgen, maar vooral dalen naar 500 meter tot we in Rimbochi kwamen. Het was middag en er waren mooie picknick tafels, er was zelfs, na wat zoeken, water te vinden in een soort van ontmoetingscentrum. Bij een bakker dronken we een cola en praatten wat met 2 kinderen die vroegen wat we deden, zij bleken een tweeling te zijn en gaan volgende week naar het eerste studiejaar. ( scholen beginnen hier pas half september).

En dan was het klimmen, verschrikkelijk stijl , we moesten 750 meter naar omhoog, best pittig, de hoogtestages hebben hun werk gedaan, al blijven dazen en vliegen pretbedervers.

Er waren wel ruime openingen tussen de bomen die een doorkijk gaven op prachtige vergezichten.

Het laatste stuk naar de abdij was stijgen door het ‘heilige bos’ en het voelde ook zo aan, oude bomen die groeiden tussen grote rotsen met mos bedekt. Het was er stil en het gaf een sacrale sfeer, met daarbij de zon die lichtzuilen tussen de bomen liet zien. Maar het bleef klimmen tot we links van ons een hoge rots zagen met daarboven de abdij. We gingen de abdij binnen via de voetgangers ingang die langs de vogelkapel liep ( Franciscus zou bij zijn aankomst verwelkomd zijn door een zwerm van vogels, de kapel is om dat te herdenken). Het was wel even zoeken naar de juiste ingang om te registreren. We hadden een kamer in half pension geboekt. De receptionist was van het nerveuze type. Toen Myriam vroeg of ze vegetarisch kon eten, antwoordde hij dat je dat vroeger had moeten laten weten, maar zoef, hij verdween en kwam zeggen dat het in orde was en liet direct de plaatsen zien waar we moesten zitten bij het avondeten. We zaten aan tafel met een Italiaanse die 2 dagen rust kwam zoeken, twee Zwitserse vrouwen op weg naar Assisi. We kregen wijn bij het eten en toen de zusters van een andere tafel vertrokken lieten ze ons hun wijn. Het werd dus vrolijk en uiteindelijk ging het over het klimaat dat in elk van de landen zo drastisch veranderde. Toen het nog vrolijker werd met wat Duitsers erbij zijn we naar onze cel terug gekeerd.

Morgen bezoeken we na het ontbijt nog verder de abdij en de stigmatakapel ( dit jaar 800 jaar geleden, grote herdenkingen) en dalen terug naar af naar de vallei.

Geschreven door MGtevoetnaarRome