Van Châlons-en-Champagne naar Brienne-Le-Château, dat klinkt toch mooi. Dat is 75 km langs een oude Romeinse weg d
ie kaarsrecht door het landschap loopt en nog verder doorgaat naar Langres. Toen we op zondagavond Châlons gingen bezoeken ( ons hotel lag 3 km van het centrum, bedankt boeking.com), botsten we terug op onze Italiaanse medestapper. Myriam nodigde hem uit mee te gaan eten want een jongen (50j) alleen die de taal niet spreekt moet je wat onder de arm nemen. Het voordeel is dat je urenlang kan praten als je mekaar niet begrijpt, leg maar eens het verschil in een menu uit tussen steak tartaar en zalmsteak of Sint-Jacobsschelpen, een mooie opdracht voor Taboe. De volgende morgen hadden we samen afgesproken aangezien zijn gids wat gedateerd is en hij niet zeker was van het juiste pad. Slecht idee, want op elk kruispunt ontspon zich een discussie in 3 talen over de juiste weg tot Myriam hem even terzijde nam, ik voelde me even in een boek van Asterix.

Er moet bij verteld worden dat de Francigena geen vastgelegd traject heeft. De brave monnik Sigeric heeft alleen een lijst van etappeplaatsen opgeschreven en de verschillende gidsen verbinden die punten met begaanbare wegen, soms met alternatieven die toeristische belangen moeten beantwoorden.

Het stuk dat we nu afwandelen is een immens groot landbouwgebied met hier en daar een dorpje, wat het snelst groeit zijn de windmolens. Je ziet voor jouw een pad kaarsrecht tot de einder en tegen de middag heb je de indruk dat je nog niets opgeschoten bent. Voor overnachtingen en eten hang je voor een groot stuk af van mensen die je willen ontvangen en die dan bellen of iemand kennen op een volgende etappeplaats. Gisteren was het een ouder koppel van landbouwers die al jaren hun huis openzetten. We hebben samen eten gekookt en tot 10 uur zitten praten, bij het ontbijt kregen we nog een picknick mee en dat tegen het systeem van donativo ( je geeft wat je wil). De dag erna zitten we in een oud schooltje naast het gemeentehuis van een dorp van 85 inwoners. Iemand komt eten brengen en heeft voor ons al wat kaartjes uitgetekend hoe we best de volgende dagen verdergaan. De gastvrijheid merk je ook aan de kerken onderweg die open zijn of mensen die een praatje komen maken.

Wat ik me wel de ganse tijd afvraag is wat die Romeinse soldaten dachten als ze op die kaarsrechte wegen verdertsjokten. Waarschijnlijk zoals iedereen, praten over voetbal, de belastingen, zeuren over het management, het weer. De laatste dagen heb ik al 3 keer gehoord dat ik Frans praat met een accent van Quebec, wat me constant laat improviseren op “avec mon accent de Quebec” op de wijs van “avec ma gueule de meteque” van Georges Moustaki.

Het landschap verandert langzaam, we zijn van het departement van de Marne naar dat van de Aube gestapt. Het wordt meer heuvelacht met kleinere velden. Brienne heeft een geschiedenis met Napoleon, hij studeerde hier aan de militaire school. In het museum zijn alle veldslagen keurig uitgebeeld, over Waterloo is er weinig. De kerk hier is de hoofdkerk van een parochie van 55 mooie kerken. In Corbeil bvb zag ik dat er maar 1 mis is in 3 maanden tijd.

Prettige dag nog,

Guido en Myriam