Dag 9 – Walking in Memphis

Zo groot en druk als Memphis is, is het verbazingwekkend hoe goed het parkeren geregeld is. Bij alle attracties is ruim parkeergelegenheid, gratis! Bij het Arcade Restaurant konden we ook direct erachter parkeren. We waren wat te vroeg, maar konden direct plaatsnemen. De tafel van Elvis was bezet, maar ik heb netjes gevraagd of ik een foto mocht maken. De mensen keken verbaasd; ze bleken geen idee te hebben dat ze aan die speciale tafel zaten! Het eten was wel oké, maar de tafeltjes waren klein en de menukaart megagroot. De serveerster heeft een foto van ons gemaakt. Onderweg terug naar de parkeerplaats bleek er een heksenwinkeltje naast te zitten, maar dat was helaas nog dicht.

We zijn meteen naar de Sun Studio gereden. Je kunt niet van tevoren reserveren, dus je moet op tijd zijn. We waren de eersten, dus gegarandeerd een plek in de eerste rondleiding. We raakten aan de praat met een Nederlands stel uit Brabant, ook Elvis-fans. Zij waren gisteren naar Graceland geweest. De shop lag uiteraard vol met merchandise. Ron is niet zo van de memorabilia, maar bij de overhemden lag één zwart exemplaar. Gepast en tadaaa… Sun Studio overhemd voor mijn ‘man in black’!
De rondleiding werd gedaan door een leuke gids, die zelf ook muzikant is dus goede uitleg kon geven. Op de bovenverdieping was een tentoonstelling ingericht. Er stond een originele radio-cabine en veel spullen van allerlei grote namen. The Million Dollar Quartet (Elvis, Jerry Lee Lewis, Carl Perkins & Johnny Cash) was goed vertegenwoordigd. De studio is beneden en die wordt nog altijd gebruikt voor opnames. Als het museum sluit, is het in de avond gewoon weer een opnamestudio. Maar geen gewone studio natuurlijk. In de studio zelf staan originele instrumenten, een originele microfoon waar al die grote namen in gezongen hebben en nog veel meer. Er staan eenvoudige kruisjes op de grond, zo van: dáár stond Elvis. Interessant om de verhalen te horen. Zowel Ron als de man van het Brabantse stel waren geëmotioneerd en ze schaamden zich (helemaal terecht!) niet voor hun tranen. Ik zag Ron in zijn element, hij ging op in de ervaring, geweldig. Zelf vond ik het ook bijzonder en dat was het ook! We hebben veel foto’s genomen en werden als laatste eruit gezet, hihi. De gids vond het niet erg, juist mooi om te zien. Het zal echt niet de eerste keer en zeker niet de laatste zijn, dat er mensen volschoten.

We hadden kaarten voor het Civil Rights Museum voor 14.00u. We waren eerder, maar het was niet druk dus we konden meteen naar binnen. Het museum zelf was indrukwekkend, bijzonder in vele opzichten. Ik wist er wel het een en ander vanaf, maar hier was alles bij elkaar op een rijtje gezet. Ik werd er stil van. Ik voelde me soms bijna een indringer als blanke, maar ik denk dat het juist ook belangrijk is dat wij als witte mensen dit museum bezoeken. Lastig, de terminologie. Zeg ik wit? Blank? En evenzo, mag ik zwarte zeggen, of neger, of Afro-Amerikaan? Vergeef me, als ik het niet goed doe. Er waren een aantal dingen die bijzonder veel indruk op me maakten. Zo was er een rij slaven nagemaakt, die hutje mutje in een boot zaten. Ik zakte door mijn knieën en voelde aan den lijve hoe weinig ruimte die mensen hadden. Er hing ook een soort tuniek vol met schelpen, spiegels en andere spullen. Het bleef me aantrekken, ik liep er steeds weer heen. Het voelde diep religieus. Misschien was het van een zwarte priester geweest? Ik heb naast Rosa Parks in de bus gezeten. Niet alleen voor de foto, maar ook om het te voelen en de video te bekijken. Wederom, stil van binnen… De vele getuigenissen die je kon beluisteren, het racisme op zoveel gebieden en zoveel manieren. Ik kan me er wel iets bij voorstellen, maar echt voelen hoe het is… nee, dat lukt niet als blanke en dat is dus white privilege. Toch doe ik mijn best me erin te verdiepen. Ik zag teveel mensen die er alleen maar leken te zijn om een Insta-foto met Rosa of MLK te kunnen plaatsen. Ik hoop dat ik me vergis... In de shop aan het einde heb ik een boekje gekocht met quotes van Martin Luther King Jr.

Toen ik naar buiten stapte, liep ik tegen een muur van hitte op. Het was inmiddels 33 graden buiten. Ik kon het even niet handelen en werd er naar van. Net geen hitteklap, maar pff… Kitty wilde graag wassen, dus zijn we naar Ellie’s Laundry gereden. Net als in films en series, want bij ons zie je dat niet meer. Ach, uurtje wachten, schone was en weer een ervaring rijker!

Na even een uurtje bijtrekken in het hotel zijn we naar Beale Street gelopen. Omdat het een beetje miezerde, zijn we eerst wat gaan eten. We kozen voor King’s Palace. Er was live muziek; dat kan bijna niet anders in Beale Street. Het was een hele goede gitarist en niet zo’n geweldige zanger in een. Zijn achtergrond deed hij met een cassettebandje. Hij zong allerlei nummers in een blues-sausje, toch wel lekker hoor! In de pauze liep de achtergrond door. We keken elkaar aan: hoorden we dat nou goed? Jawel hoor, Silent Night als bluesnummer in de lente bij deze hitte, whahaha! De ober was verstrooid; hij kwam 4x terug om iets van de order nogmaals te checken. Het ging toch goed en het eten was lekker.
In Beale Street kwamen we het Engelse stel uit Leeds tegen, dat we in Vicksburg ontmoet hadden. Zij gaan morgen ook naar Graceland. Toevallig weer. In Beale Street zelf rondlopen is ook alweer een ervaring apart. Overal klinkt muziek, alles in neon verlicht, straatacrobaten en nog veel meer! We zijn helemaal doorgelopen naar het Elvis standbeeld. Wat was dit weer tof. Wat een dag. Wat een vakantie. Wat een geluk.

Morgen Graceland!

Geschreven door Marian-kittys.reisverhalen