Dag 2 – One step for man…

Op het programma stond Space Center Houston. Het was ruim een halfuur rijden van het hotel. Parkeren was even lastig omdat het via een Amerikaans telefoonnummer moest en Kitty’s e-sim niet naar behoren werkte. Uiteindelijk lukte het na een code op Rons mobiel. Het was erg warm, zo’n 27 graden. Niet mijn weer zeg maar, maar gelukkig staat er steeds een lekker windje, dat het nog haalbaar maakt en: lang leve het land van de airco’s!
We liepen al direct tegen een gigantisch vliegtuig met spaceshuttle op. Een medewerker vroeg waar we vandaan kwamen en werd meteen enthousiast. Hij was in Groningen geweest en alles is zo lekker dichtbij in Europa. Zijn zoon woont in Duitsland en daarvandaan is hij binnen een paar uur met de trein in Amsterdam! Veel mensen hier worden wel enthousiast van Nederlanders en beginnen steevast over Amsterdam.

Eenmaal binnen hebben we onze ogen uitgekeken. Middenin de megagrote hal schoot ik even vol. Nooit gedacht dat ik dit van mijn bucketlist kon afstrepen. Ron zei dat ik straalde en mijn ogen schitterden van intens plezier. Dat zal best kloppen; als ruimtevaart- en astronomie-fan was dit zo’n geweldige plek om te ervaren.
Om 12 uur stapten we in het trammetje voor de Historic Mission Control Tour. We werden rondgereden over het gigantische terrein; het is een stad op zich. Tussen alle gebouwen vol interessante verhalen werd er ook aan flora en fauna gedacht, zoals bijvoorbeeld The Long Horn Project, maar er zijn ook alligators. Die hebben we dan weer niet gezien, gelukkig of helaas.
Bij het Christopher C. Kraft Jr. Mission Control Center stapten we uit. Na het beklimmen van vele trappen kwamen we in de oude Mission Control Room, die er nog net zo bijstaat als toen. Daar kregen we een presentatie over de historische maanlanding. “One small step for man, one giant leap for mankind”. Natuurlijk heb ik de beelden en het geluid al eerder gehoord, maar het was heel bijzonder het juist dáár te beleven.
Na de tour zijn we eerst even neergeploft om wat te eten en te drinken. Daar waren we wel aan toe. De trappen waren me wel een beetje opgebroken; ik ben nog niet 100% hersteld van gisteren, maar het ging goed vandaag. Genieten helpt! Onder het eten heb ik meteen even Kitty’s e-sim gefikst, dus die doet het nu.
Bij de muur waar alle crews van alle ruimtemissies hangen heb ik de foto van de Challenger-crew opgezocht. Bijna 40 jaar geleden, maar het beeld van de ontploffende shuttle zal me altijd bijblijven. Verder heel veel gezien en gelezen.
Bij de ingang werd er een foto gemaakt en die hebben we opgehaald. We hebben wel de digitale versie gekozen van 22 foto’s, want prints waren erg duur. In de souvenirwinkel heb ik het Official Souvenir Book gekocht, Ron twee flight tags en Kitty een paar magneten.
Wat een geweldige belevenis!

Op aanraden van de manager van het hotel hebben we gegeten bij Samburger Grill. Echt lekkere hamburgers naar wens samengesteld met frietjes en cola. Ron had een ¾ lb. Texan Lone Star Burger met triple meat, ik een Bacon Sam Cheeseburger en Kitty een Samburger. Zeer geslaagd!
Nu zijn we weer terug in het hotel. Ron en Kitty drinken nog wat beneden. Ik ben best wel weer moe, dus duik zo vroeg mijn bed in. Morgen gaan we door naar New Orleans, een lange rit.

Geschreven door Marian-kittys.reisverhalen