Vandaag zijn we de hele dag in Semarang en gaan op zoek naar de plaatsen waar mijn vader geweest is en waar hij ook op de foto staat. Eerst gaan we op zoek naar het Centraal Bureau Ziekeninrichting. Tegenwoordig is dit het Dr. Kariadi hospital. Na enig navragen weten ze waar de foto gemaakt is. We worden door het hele ziekenhuis complex begeleid. Dit is een van de grootste ziekenhuizen in Indonesië. Veel gebouwen en keurig onderhouden. Uiteindelijk komen we bij een andere ingang en daar is de foto genomen. Het ziet er nog hetzelfde uit. Ook de originele deur zit er nog. In Semarang is mijn vader na de eerste politionele actie gelegerd gebleven. Hij is hier mee dan 1,5 jaar geweest en dit is ook de plaats waar hij gewond geraakt is aan zijn pink na een spelletje met een mes. Hij moest zo snel mogelijk met het mes tussen de vingers van zijn linkerhand tikken. Op enig moment ging het alarm af en hij schrok daar van en stak het mes in zijn pink. Hiervoor is hij opgenomen geweest in het St. Elisabeth ziekenhuis en je ziet hem op de foto's met een spalk om zijn vinger staan. We hebben het ziekenhuis wel gevonden maar kunnen de foto's daar niet meer plaatsen.
De plaats van het ziekenhuis is nog voor een deel in gebruik als ziekenhuis maar ook een opleiding voor zusters. Er is ook het een en ander verbouwd. Op een foto staat hij voor een gebouw met meerdere ramen en deuren. Iedereen verwijst ons naar het NSI gebouw (Lawang sewu) waar we al eerder voor gestaan hebben. Daar gaan we later nog naar toe. We gaan eerst naar het Ereveld Candi. Dit is een klein ereveld maar daar liggen wel de kameraden van mijn vader die daar zijn omgekomen. Beide zaten bij de 14 AAT, de Aan- en Afvoer Troepen. Het betreft soldaat M. Strik en soldaat L. Eelman. De medewerkers begeleiden ons naar de 2 graven en we staan daar even stil en realiseren ons dat het nog jongens zijn geweest.
Het ereveld is schitterend aangelegd en op de achtergrond zie je Semarang en daar achter de bergen. Ook dit ereveld is weer keurig onderhouden. We gaan opnieuw naar de Lawang Sewu toe en betalen de toegang om binnen te komen. Na het vergelijken van de foto met het gebouw komen we tot de conclusie dat dit niet het gebouw is. Hierna gaan we nog naar een ander gebouw wat het mogelijk zou kunnen zijn maar ook die is het niet. We hebben tijd genoeg en bezoeken daarom Ereveld Kalibanteng. Dit is een ereveld voor voornamelijk burgers die zijn omgekomen tijdens de 2e wereldoorlog en tijdens de bezetting door de Japanners. Hier liggen ook weer vele duizenden mensen begraven. Na het bezoek en de rondleiding die we kregen van de medewerkers gaan we nog even zitten en krijgen water aangeboden waar we graag gebruik
van maken. Het is vandaag behoorlijk warm. We stappen weer in de auto en gaan op zoek naar het BAT ( Britisch American Tobacco) gebouw. Dit is het gebouw waar mijn vader zijn bed stond en waar hij op diverse foto's voor staat. We vinden het vrij eenvoudig. Het ziet er verlaten uit. Wel zit er beveiliging en we vragen of we verder mogen kijken. We worden zelfs even rondgeleid. Het gebouw staat leeg en de benedenverdieping staat onder water. Het maakt tegenwoordig deel uit van een groter complex waar men plastic buizen verkoopt. Het gebouw ziet er nog hetzelfde uit. We hebben een foto waar mijn vader op staat voor een trap. Die vinden we ook maar de trap loopt net andersom. We denken daarom dat het negatief
dat gebruikt is voor de foto verkeerd heeft gelegen. Het is dezelfde plaats. Ook valt het op dat er een verdieping minder is. Na goed kijken zien we dat de grond is opgehoogd. Er zitten nog wat originele deuren en ramen waarvan de onderkant een meter lager zitten. Het gebouw blijkt al 65 jaar leeg te staan. Na het vertrek van de Nederlanders is daar niets meer voor terug gekomen. Wel staat het gebouw nu op de monumenten lijst. Hierna rijden we naar de haven en komen bij een schip van de Indonesische marine aan. Op dat moment lopen er veel militairen rond die afscheid nemen van hun familie. Als we vragen wat ze gaan doen vertellen ze ons dat ze 10 maanden naar Timor gaan. We staan even te praten met een familie waarvan de vader ook op reis gaat. De moeder staat er met tranen in de ogen en een kleine op de arm afscheid te nemen van haar man. Ik pink ook een traantje weg. Tegen 15 uur hebben we alles gezien wat we wilden zien en gaan terug naar het hotel. We spreken morgenochtend 8 uur weer af met de chauffeur en de gids en hebben zo zelf de tijd om nog even rond
te kijken. Volgens de gids is er een grote mall om de hoek tegenover de alung alung , een plein voor een moskee waar veel mensen in de avonduren zich vermaken. We vinden een mall maar die valt erg tegen. We zijn er dan ook weer snel uit en lopen verder het plein rond. We lopen nog een gebouw binnen en ook dat is het niet in onze beleving. Marcel ziet ineens een McDonald's en hij wil graag een cola. We hebben behoorlijke dorst gekregen. We lopen het gebouw binnen en dit blijkt de bedoelde mall te zijn. Helaas laten mijn voeten het afweten, we lopen nog even een supermarkt in en kopen nog wat dingen en gaan daarna naar het hotel terug. We besluiten daar wat te eten. Na even op de kamer te zijn geweest gaan
we op zoek naar het restaurant. Het restaurant waar we vanmorgen hebben ontbeten ziet er leeg uit en kijken of er misschien nog een restaurant is. Die vinden we niet en gaan daarom terug naar het restaurant. Het er leeg maar worden wel geholpen. We kunnen daar inderdaad van de kaart eten. We bestellen beide een sate met rijst en groenten. Marcel neemt een Bintang bier en ik een Pina Colada die helaas niet echt lekker is. We rekenen af gaan naar de kamer terug. Morgen op weg naar Yogyakarta en onderweg bezoeken we de Borobodur.

Geschreven door Marcelenramonas.avonturen