Geen mooi weer vandaag, het was fris. Deze etappe was niet spannend, de N120 van Burgos naar Ledigos gefietst en af en toe een afslag genomen om in een dorpje te kijken.

Kwam een Spaans stel tegen die ik gisteren ook bij Logrono heb zien fietsen, dit zal vanaf nu wel vaker gebeuren. Er schijnen ieder jaar erg veel Spanjaarden naar Santiago te fietsen.

Garmin kende het dorp wel waar ik zit wel maar de straten hier kende hij niet, alleen de N120 kan ik invoeren. Dan weet je wel hoe klein het dorp is. Toen ik aankwam ben ik een barretje ingelopen en heb wat drinken besteld, om op het terras van een tafeltje in mijn telefoon te kijken waar ik moest zijn. Gelukkig was het om de hoek. Het is een albergue (herberg). Ik kwam daar rond een uur of drie in de middag aan en het was daar een drukte van jewelste, het is namelijk ook een restaurant en een bar voor waarschijnlijk de hele regio, want het dorp telt maar 96 inwoners. Zaterdag is hun drukste dag. Bij binnenkomst werd ik fantastisch geholpen door een jong meisje, de tent zag er verzorgd uit en de bediening is professioneel. Het is ook echt een herberg voor pelgrims. Ze hebben voor de pelgrims een was en droogmachine staan waar je 3 euro in moet gooien. Ik heb hier meteen gebruik van gemaakt.

In de avond ben ik naar het restaurant van de herberg gegaan om het menu voor 12 euro te bestellen. Voor, hoofd en nagerecht. Alles was lekker en goed, alleen het toetje – op de kaart stond helado, wat ijs betekent – was een cornetto op een dessertbordje. Het restaurant zat vol met pelgrims, intussen na al dat fietsen hier herken ik de pelgrims meteen. Bruine gezichten en wandeljack nog aan tijdens het eten. Als ik eenmaal zit, begin ik altijd iedereen te observeren, ik weet ook niet waarom. De kelner is een jonge vent met een shirt met korte mouwen en onder de tattoos, de Don Juan van Ledigos. Hij was duidelijk met de vrouwelijke pelgrims aan het sjansen en die vonden het allemaal wel leuk. Eindelijk sjans van iemand zonder sandalen of wandelschoenen.. moeten ze gedacht hebben.

Als ik uit het raam van het restaurant kijk, zie ik allemaal Aziaten voorbij strompelen, of eigenlijk waggelen. Het is net of ze over eieren lopen, je ziet aan hun met pijn vertrokken gezichten bij het waggelen, dat ze overal last van hebben. Je ziet overigens opvallend veel Aziaten de camino lopen. Ik zou wel eens willen weten waar ze starten. Als ik er morgen een tegenkom, zal ik het eens vragen.

Geschreven door Maartenablij