Het eerste wat ik zag toen ik vanochtend om 7 uur op de fietst stapte was dit. In de verte doemde de Pirineos op. O nee hè!! daar moet ik naar toe en overheen.

De eerste col is ruim twee en een half uur klimmen, na elke bocht komt er weer een steile klim. Slopend, mijn kuiten en bovenbenen staan zo strak gespannen, dat ik het gevoel heb als ik spring en weer neerkom, mijn benen als ballonnetjes gevuld met water uit elkaar spatten.

Mijn etappe vandaag omschrijven is niet zo moeilijk. Pijn, afzien, schelden (klote bergen), afstappen en weer opstappen, pijn, afzien, niet omhoog kijken, doortrappen en uiteindelijk heb ik met een gemiddelde van 16,9 km p/u Pamplona gehaald.

Eerst alto de Ibañeta 1057 meter. Daarna alto de Mezkiritz 922 meter en als laatste alto Erro 801 meter, ik heb ze alle drie overwonnen.

In het plaatsje Roncesvalles, die maar 35 inwoners telt, kwam ik een wat Nederlanders tegen die daar pelgrims helpen met het vinden van een slaapplek of andere zaken, ze doen dit vrijwillig voor de stichting van Sint Jacob. Ze hebben de tocht zelf ook al gereden en stonden verstelt dat ik al zover ben en dan nog maar twee weken onderweg. Daar heb ik tot nu toe eigenlijk niet bij stil gestaan, maar ik ben inderdaad goed opgeschoten, nog maar iets meer dan 700 kilometers en dan heb ik de tocht voltooid. Meteen als ik Spanje binnen rijd voel ik eigenlijk hoe veel ik van dit land hou. Het landschap, de mensen en hun gewoontes en het eten. Als ik hier door Pamplona loop en ik zie de mensen buiten eten of aan de bar staan met een wijntje, biertje en de tapas erbij, dan word ik zo blij.

Waar ik morgen terecht kom weet ik nog niet, dat hangt ook van mijn benen af. Eerst maar eens kijken wat ze willen morgenochtend. Zelfs na deze zware dag voel ik me in een uitstekende conditie. Straks buiten nog even mijn benen strekken.

Geschreven door Maartenablij