Daar gingen we mijn broer Casper achterna richting Nijmegen, mijn ouders en ik, omdat ik 2 weken terug hoorde dat ik finalist ben in de Autvinder wedstrijd van de NVA. Op naar Nijmegen. Ik had eerst gezwommen met dagbesteding, heel snel ging ik en blij, want begeleider mag gratis met mij zwemmen heeft mijn begeleider geregeld en ik neem geen geld mee naar zwembad, maar begeleiding betaalt, want dat vind ik moeilijk en ik wil ontzorgd zijn daarvan, ze regelt het achteraf met bonnetje!
De kriebels had ik in mijn buik de avond ervoor en met wakker worden, maar niet met zwemmen. Ik zwem steeds verder onder water.

Ik was net terug van wandelen van het zwembad af of we moesten al gaan, snel broodjes ingepakt, haar in een vlechtje, pilletje genomen, tas uitgepakt van zwemmen, rusten en daar gingen we.

De autorit duurde tot 14:45 uur ongeveer. Ik had mijn broodje, plakje ontbijtkoek met vlokken, mijn fruit en ging nog mijn planning inkleuren en de kleurpotloodjes vlogen door de auto na keihard remmen. Dus mijn potloodjesriem kwam wel goed van pas!

In Nijmegen werden we opgewacht door de directeur en iemand anders werd ook rondgeleid naar het meetingpoint. We kregen een naambadge om met een zwarte, groene of een blauwe keycord en dat stond ook voor of je aangesproken wilde worden dan moest je de blauwe nemen. Ik had de zwarte van ik wil geen vragen, haha.
Al snel begon de uitreiking waarvan we eerst al een rondleiding hadden gehad in de zaal om te kijken hoe het eruit zag. Het duurde van 15:15 tot ongeveer 15:45 en daarna konden we wat drinken en borrelnootjes of chippies stonden op de tafels.
Maar eerst de prijsuitreiking. Mijn moeder vond het zo mooi de toespraak van de directeur. Ze werd er emotioneel van. Hij beschreef onze kwaliteiten: doorzettingsvermogen, moedig en hyperfocus en hij beschreef onze uitvindingen. Ik zat voorin had ik een plekje, met een reden, want dan zag je de mensen achter je niet. Dat wist ik al van te voren. In spanning wachten, alle namen kwamen voorbij, bij mijn naam werd ik onzeker keek ik naar de grond hihi.
En toen de directeur bij de prijzen was om de winnaars opnoemde begon hij met de categorie thuis, waar ik ook bij zat en hij beschreef mijn uitvinding. Nog blijer. Ik rende erheen het trapje op en liet het balletje van de beker vallen, omdat ik zoveel in mijn handen had, haha, had mijn potloodjes riem de hele tijd om mijn middel gedaan om te laten zien. Die ook nog vast en kreeg een cheque, omdat ik categorie winnaar ben en van te voren zei ik nog in de auto tegen mijn ouders “nou ik ga echt het podium niet op hoor” haha en toen stond ik daar. Mijn ouders hadden geen tijd om te vragen of ze mee moesten lopen. Ik was er al. De uiteindelijke winnaar waren de 2 jongens van de coffeeboy. Een uitvinding voor blinden en slechtzienden zodat ze zelf koffie kunnen halen bij de automaat.

Maar er komt nog een fotoshoot aan, haha spannend, ik wil mijn potloodjesriem wel gaan maken en weet al hoe. Maar dat zoiezo ook zonder dat ik won. Dit was een leuke dag. Ik voelde me goed.
De directeur zei nog tegen mij bij de borrel een idee over mijn riem en toen zei ik wil je de prijs ook delen dan, haha, nu hij dit zei.

Ik was zo blij rende zo naar de wc en terug om mijn flesjes te halen. Mama nog moet ik even op je wachten of durf je zelf? Ik was al weg en teruggelopen met mijn flesjes om te vullen bij de kraan.

Geschreven door Eva.van.huis