Gisteren zijn we aangekomen in San Pedro de Atacama, een oase in totale leegte! Zondag fietsten we naar de Argentijns-Chileense grens. Een rit van 116 kilometer met gelukkig niet al te veel hoogtemeters. En met al weer een voor ons gunstige wind. Sterker, 's morgens geen wind en later op de dag voornamelijk in de rug. Het landschap is leeg maar tevens overweldigend mooi. Ook zien we een struisvogel en de 1e flamingo's.

Jama bestaat uit een paar huizen en een benzinestation. Een comfortabel benzinestation met lekkere koffie, gratis wifi en... 2 Franse fietsers. 2 zestigers uit Parijs die hetzelfde rondje doen welke wij zouden doen (zouden doen, want waarschijnlijk breiden wij onze toch uit met een uitstapje naar Calafayte, de wijnhoofdstad van noordwest Argentinië). We drinken koffie met hen, doen inkopen en 's avonds eten we gezamenlijk in één van de weinige eetgelegenheden van Jama. Stel je daar niet te veel van voor; er is geen menukaart, geen voorafje en geen toetje. Na onze lamasteak (zoals geschreven; geen keuze dus eten wat de pot schaft want anders eet je niet) met gebakken pasta kregen we nog wel een bord heerlijke groentesoep.

We geven er de voorkeur aan om vanwege de 's middags aanwakkerende wind, vroeg op de fiets te zitten, maar de grensovergang gaat pas om 8 uur 's morgens open. We zijn er net voor 8 uur en hebben toch al een bus en een auto voor ons. De Fransen zien we niet. Loket 1 verloopt redelijk voorspoedig, behalve dat de Argentijnse douane mij niet in het systeem lijkt te kunnen terugvinden. Loket 2 gaat ook prima. Loket 3 is het 1e Chileense loket en de dame stuurt ons naar buiten. We moeten van onze fietsen het merk, het type, de kleuren en het framenummer geen opzoeken en noteren. Al die gegevens worden in een document verwerkt en welke we uitgeprint meekrijgen.

Loket 4 gaat met ons mee naar buiten. We moeten de fietsen op de grens bij tafels plaatsen. Dit is de controle om te zien of je geen groente, fruit, vlees, kaas en dergelijke Chili mee in gaat nemen. Gelukkig hoeven we onze tassen niet uit te pakken en gaan we net voor 9 uur echt op weg. De Franse fietsers hebben 1 of 2 bussen voor hen en die hebben we tot nu toe nog niet teruggezien.

We weten dat we vanaf dat moment minimaal 2 dagen op ons zelf zijn toegewezen. Tussen de grensovergang en San Pedro de Atacama zijn geen voorzieningen. Wel is er op 85 km een zoetwaterlagune waar we eventueel water kunnen filteren. Ook nu is het landschap leeg en indrukwekkend. We beginnen met een lekker klimmetje, dalen wat, fietsen vlak en moeten dan toch echt aan de bak. Jammergenoeg juist op deze klim wat meer wind. Een erg koude wind, we fietsen naar bijna 4.800m.

Na 85 km komen we bij de zoetwaterlagune, het waait ondertussen behoorlijk en rondom ons heen is het grijs en zien we regen uit wolken waaien. Of die regen de grond raakt is niet duidelijk. Erwin wil het liefst verder, Margriet liever niet. Uiteindelijk besluiten we om te kijken of we de tent hier uit de wind op kunnen zetten. En dat blijkt meer dan prima te kunnen. Met uitzicht op 3 flamingo's. Die avond koken we soep met daarin extra spaghetti. Die nacht is slapen (op zo'n 4.600m hoogte dus met weinig zuurstof) erg lastig. 's Morgens staat er een laagje ijs op de lagune en op onze tent. En nee, wij hebben het die nacht niet koud gehad. De slaapzakken die we voor onze reis 15 jaar geleden lieten maken blijken nog steeds super te zijn.

In het zonnetje ontbijten we en gaan op pad. 2 klimmen en een lange, hele lange afdaling staan vandaag op het programma. Geen zoutmeren meer en dus weinig foto's. Na 77 km met 418 meters klimmen en maar liefst 2.400 meter waarvan 2.200 meter aan in stuk in bijna rechte lijn, komen we in San Pedro aan. Nog voor het centrum gaat Margriet in de remmen. Net van de weg af is een restaurantje en we hebben dorst. We bestellen een groot glas sinaasappelwortelsap en pizza. We zien dat er achter het restaurantje een hostal is. Via Google Maps komen we er achter dat er ook gekampeerd kan worden. Wel wat verder van het centrum dus lastig voor vers brood bij het ontbijt, grapt Margriet. Maar nee, het restaurantje blijkt eigenlijk een bakkerij van een Fransman te zijn met superlekker brood.

Onze tent staat heerlijk in de schaduw, onze was is gewassen, er is een fijne gezamenlijke keuken met lekkere koffie en de eigenaresse is superaardig. We besluiten om in ieder geval 3 nachten hier te blijven :)

Geschreven door Dappere-trappers