Wij zijn niet zo verzot op het kopen van souveniers. Meestal koop je die in een vlaag van vakantiegevoel met aanverwante opwinding en weet je er bij thuiskomst geen raad mee. Geen plek om op te hangen of neer te zetten, en dan verdwijnen deze vakantie herinneringen in de schuur.
Wij proberen iets te vinden wat wij heel erg mooi vinden en daar blijft het dan meestal wel bij.
Er zijn op Bali nogal wat zilversmeden en dus belanden wij bij zo'n zilverkunstenaar die goed bekend staat in Sanur en ja hoor, een leren armband met zilveren sluiting wordt Bea's deel.

Wij gaan nog even aan het strand kijken en zien dat er heel veel vissers in het water staan. Ons wordt verteld dat dit geen broodvissers maar sportvissers zijn. Het is een apart gezicht.
Leerlingen van de hotelschool, die stage lopen bij het Inna Sindu Beach Hotel hebben even pauze en lopen de pier op. Voor een fotootje zijn deze lachebekkies altijd te vangen.
Koffietijd bij Luthus en wij zijn de drukte van 11.00u net voor. Zowel de koffie, de taart, de koekjes en de huishonden zijn hier berucht. Niet iedereen is van de honden gediend en wanneer ze dan zowat op jouw voeten liggen, is dat niet prettig. Wij trekken ons niets van deze bullebakken aan.

Wij moeten de lokale A15 nog oversteken en daarvoor hebben wij één van de twee in Sanur aanwezige kruispunten met verkeerslichten nodig. Ergens anders oversteken doe je alleen wanneer je een vroegtijdig einde van jouw vakantie wilt.
En waarom moeten wij zonodig deze A15 over, in de volksmond de "Bypass" geheten?
Je kunt aan de overkant de pakken wijn maar liefst € 2,10 goedkoper krijgen. Je bent Nederlander of niet, maar het is ook wel leuk om in dat chaotische verkeer een beetje te avonturieren. Gewoon durven en doen alsof je alles onder controle hebt, maar wel blijven uitkijken.
Ik zie een vrouw met fiets in de hand doodgemoedereerd de A15 oplopen ondanks het feit dat haar geschrokken echtgenoot luidkeels en bij herhaling roept "niet daarheen, terug, terug - ik zei naar links en niet naar rechts lopen- terug, terug". De vrouw loopt Oost-Indisch doof door.
Pas na enige tijd heeft ze door dat ze verkeerd gelopen is en dat haar aanwezigheid midden op de snelweg niet gewenst is. Ze sjokt met fiets in de hand naar de veilige kant terug, net op tijd in veiligheid voordat het aanstormende verkeer haar verplettert.
"Je moet niet zo tekeer gaan tegen mij. "Ik ga nooit meer boodschappen met jou doen, en zeker niet meer hier naar toe", bijt zij haar zorgzame en geschrokken man toe.
Zij heeft net een leren armband met zilveren sluiting van haar man gekregen, dus de ruzie zal wel snel vergeten zijn.

Geschreven door Beaenleoopreis