Gisteravond dus opnieuw geen middernachtzon. Voor ons doen lagen we al op tijd op bed met als gevolg vanmorgen ook vroeg wakker. Om 08.45 konden we de camper al starten richting Øvre Pasvik Nasjonalpark. Deze plek hadden we al vaak op de kaart van Noorwegen gezien. Helemaal in het oosten tegen Rusland aan gaat nog een stuk Noorwegen naar beneden. Vanaf Kirkenes ongeveer honderd km zuidwaarts. Vanmorgen bij vertrek nog slecht weer, geregeld buien en een stevige wind. Maar het weer werd in de loop van de dag steeds beter en het bleef in de middag droog. We dachten dat er in Svanvik een camping zou zijn maar dat bleek niet te kloppen. Op Google gezocht waar de camping wel was en dat was in Vaggatem, 50 km verder. Maar adres is wel Svanvik, al die gehuchten na Svanvik hebben deze plaats als adres. Loopt ook maar één straat, de Nyrudveien en de huisnummers lopen steeds verder op, die van de camping heeft 5365. Het is weg 885 waar je over moet. In het begin gaat het nog maar de weg wordt steeds slechter. Vanaf Svanvik was het helemaal erg, we hadden medelijden met de camper, wat een gaten en bulten. Maar ja we zouden naar deze plek dus het wegdek maar voor lief nemen dan. Het ging soms niet harder dan twintig km per uur en rijden in de tweede versnelling. Maar uiteindelijk waren we tegen 12.30 uur op de camping. Het was de bedoeling om op de fiets naar het drielandenpunt te gaan maar we lazen dat er hier nog beren rondlopen en daar maar van afgezien. Omdat de weg zo slecht was besloten om maar op de camping te blijven. Maar de eigenaresse van de camping vertelde ons dat de weg nog een km of acht slecht was. Dan moest je 19 km over een pad met stenen wat volgens haar best te doen was en dan nog 5 km lopen naar de Treriksrøysa, het drielandenpunt. Het verhaal van de beren klopt wel want we moesten even een foto bekijken van haar. Daarop was te zien dat de beer in een boom klom bij haar op de camping. Op mijn vraag wat te doen als we een beer tegenkomen wanneer we aan het wandelen zijn: "Just enough talking when your walking than the bear goes away". Ze wist ons dus te overtuigen en wij op pad. Eerst weer 8 km over de weg, wat weer een slecht wegdek, die 19 km door het bos waren best te doen en toen wandelen. Vier Noren die hier ook op de camping zijn waren net wat eerder vertrokken dus die liepen voor ons aan. Het pad was goed te bewandelen, er lagen allemaal balken op de natte plekken waar je over heen kon lopen. Echter het is hier ook al tijden droog dus erg nat was het niet. We haalden de Noren in en onderweg overal waarschuwingen dat we in een grenszone liepen en vooral niet de grens mochten oversteken. Na ongeveer vijf kwartier zagen we opeens twee soldaten lopen. Dat bleken Noren te zijn die bij het drielandenpunt de wacht houden en blij zijn dat er wat toeristen komen. Een bult stenen markeert het drielandenpunt. Even om die bult stenen heen en je bent ook in Rusland geweest. Maar dat is ten strengste verboden, doe je het wel dan wacht je een forse boete. In Finland mag je gerust lopen maar waag het niet om in Rusland een stap te zetten. Die jongens lopen daar tien uur wacht en worden dan afgelost. Deze jongens kwamen we op de terugweg tegen. We vroegen ons al af waarom die balken zo ver uit elkaar lagen maar die jongens komen er met een quad aanrijden over die balken. Hele vriendelijke jongens en ze stopten even voor een praatje. Op de parkeerplaats kun je dus overnachten. Geweldige plek toch maar ja we hadden de camping al besproken. Toen weer terug en over de 28 km deden we meer dan een uur. Enerverende middag en nu gezellig in de camper met een biertje en wijn. Morgen weer over het slechte wegdek terug, we rekenen op twee uur voor tachtig km.
Oh ja, vanmiddag al 6000 km op de teller.

Hilsen, Marijke en Bert.

Geschreven door Aan.raize.deur.Scandinavie