Allereerst onze excuses voor het vorige bericht, er ging even iets verkeerd. Vanmorgen om 10.15 uur wandelend vertrokken richting de Storsteinen (grote berg). Rugzak mee met broodjes en drinken want we wilden op de berg een fikse wandeling maken. Met de kabelbaan van Fjellheisen omhoog naar de top. Was trouwens al de vierde keer dat we dit deden (2016,2018 en 2020). Het is nog steeds schitterend weer, helemaal onbewolkt dus een schitterend uitzicht. Vanaf het bergstation kun je alle kanten uit. Overal zijn wandelpaden en sjouwen dus maar. We liepen eerst richting het zuiden. In de verte op een hoog punt zagen we een soort windvaan staan. Mijn voorstel was om daar naar toe te lopen en vanaf daar weer via een andere route terug te gaan. Schitterend wat een omgeving, smalle paadjes, overal hoorde je het water stromen, zomaar weer beekjes, opeens een redelijk groot meer en ook nog veel sneeuw. Het klimmen vorderde gestaag. Eigenlijk vond ik het niet zoveel voorstellen maar Marijke begon steeds meer te klagen en te steunen. Maar net als op de Kjerag, enige opbeurende woorden van mij deden wonderen. Onderweg steeds foto's maken en het verveelde geen moment. Na bijna twee uur waren we wij het beoogde doel. Gewoon een stapel stenen waar een windvaan was neergezet. Maar wel bijna het hoogste punt in de nabije omgeving. Genietend van broodje en wat drinken en het prachtige weer besloten we weer naar beneden te gaan. Dat ging een stuk sneller. Op een bepaald moment kwamen we bij een huisje aan waar binnen nog een flinke hoeveelheid sneeuw lag. De zonnebril kon wel even af en werd op wat stenen neergelegd. Foto maken en weer verder. Ruim 300 meter verder moesten we over een groot stuk sneeuw. Wilde mijn zonnebril weer opzetten maar jullie raden het al, die lag nog in dat huisje. Ik weer klimmen en de bril lag er nog. Bij het bergstation weer aangekomen eerst naar het café toe voor wat koffie met wat gebak. Wat later op het uitzichtpunt kwamen we met een Duitser aan de praat. Die deed een bootreis met de Hurtigruten. Op onze vraag hoe dat was: "Grossartig und ein sehr schönes wetter". Het weer hier is momenteel ongekend mooi, vandaag was het 24 graden en dat schijnt niet zo vaak voor te komen hier. De zon schijnt hier echt 24 uur per dag momenteel. Wij hadden dus gekozen voor een enkeltje naar boven en zouden lopend terug. Ze hebben daarvoor een geweldige trap aangelegd. Totaal 1203 treden en geen treden zoals de 155 van de muur van Emmen. Geweldige uitzichten soms en bij 900 ongeveer nog allemaal sneeuw op die treden. Voor de liefhebbers hadden ze er spades neergezet maar niemand voelde zich blijkbaar geroepen om die sneeuw op te ruimen. Er was al een alternatief pad maar niet zonder risico. Een ouder Duits echtpaar was al helemaal naar boven gelopen en de vrouwelijke helft van het stel was al helemaal panisch aan het worden. Heb hun nog meegeholpen om wat naar beneden te komen. We redden ons wel zei de man. Gekkenwerk, waarom neem je niet gewoon de kabelbaan als je zo oud bent, vroegen wij ons af. Heel veel Noren gebruiken de trap om te trainen. Naar beneden wil nog wel maar als je naar boven gaat ben je volgens ons helemaal kapot als je bij de top bent. Oh ja boven op die andere berg kwam er ook nog even een fietser aan. Was wel spectaculair hoe die naar beneden ging, mooi gezicht en gewoon overeind blijven. Uiteindelijk hebben we alle treden bewandeld en tegen half vijf terug bij de camper. Op de fiets nog even wat boodschappen gehaald bij de Spar (die hebben ze hier nog voldoende) en op de terugweg kom ik een hardloper achterop met de tekst op zijn shirt "I Love Amsterdam". Ik vragen of hij Nederlander was maar het bleek een Noor te zijn. Hij had ooit de marathon van Amsterdam gelopen en vandaar dat shirt. Ik vertelde hem dat ik zaterdag de halve marathon had gelopen. " Are you crazy to run here", vroeg hij. Hij vindt het lopen in Tromsø maar niks en begreep ook niet dat ik hier in de winter al 2x had gelopen. Hij liep liever in Europa, Frankrijk, Spanje en Italië had hij ook al marathons gelopen. "Are you coming from Amsterdam", vroeg hij. Ik vertelde hem dat ik uit Groningen kwam. Dat kende hij wel van het voetbal, hij vertelde direct dat Ruben Jenssen uit Tromsø bij FC Groningen had gevoetbald. En zo eindigen we toch weer met een voetbalpraatje. Morgen verlaten we Tromsø na vier dagen. Het is een mooie stad en omgeving hier waar voldoende te doen is. Wij gaan verder richting het Noorden, naar de Noordkaap is het nog ongeveer 1000 km.
Lars is samen met zijn kameraad Jos aan het vissen ergens in Frankrijk. De grootste karper tot nu toe was 25 kg schoon aan de haak. Vandaar maar even een foto. Wij proberen later nog wat op zalm te vissen🤔

Sees i morgen(tot morgen maar weer)

Hilsen, Marijke en Bert

Geschreven door Aan.raize.deur.Scandinavie