Zaterdagmorgen 18 februari, de dag dat 47 jaar geleden om 7.00 uur in de ochtend onze zoon Jeroen is geboren, vertrekken we om 8.00 uur vanuit Son naar onze bestemming in het noorden van Spanje. Vanuit L’Estartit gaan we, samen met een groep, een rondreis maken van 40 dagen langs de oostkust van Spanje.
Vanuit Son gaan we richting Venlo om aldaar de grens over te steken met Duitsland, op weg naar Trier en daarna Luxemburg. Zo vermeden we de heuvel van 6,9 % stijging in Luik wat met de caravan achter de auto altijd een hele klim is.
Na een rustige rit door Duitsland arriveerden we tegen de middag bij de laatste benzinepomp in Luxemburg en stelden we ons in op een rit van meer dan 1000 km door ons “geliefde Frankrijk”.

Omdat de meeste campings in Frankrijk rond deze tijd nog gesloten zijn, hebben we via Booking.com Hotel Maas geboekt, vlakbij Langres. Een hotel waar we makkelijk de caravan op de parkeerplaats konden zetten. Een geweldige accommodatie die we iedereen aan kunnen bevelen, met maar een minpuntje. De receptie was gesloten. Er stond keurig op de deur dat we een nummer konden bellen en dat er dan binnen 5 minuten iemand zou komen. Echter niemand nam de telefoon op en het werd later en later. Maar geen nood, we hebben de caravan bij ons dus we hebben in ieder geval een bed om te slapen. Wel lekker goedkoop. We besloten toch maar de helpdesk van booking.com te bellen en kregen te horen dat als Hotel Maas niet zou reageren op hun oproep we een ander hotel kregen. Maar binnen 5 minuten scheurde een auto het terrein op en konden we inchecken en genieten van een ruime, warme kamer met heerlijke douche.

Zondagochtend was ons reisdoel een camping in Tain-L’Hermitage. De reisleider van onze winterreis had de tip gegeven dat deze camping op 15 februari open ging. Municipal Les Lucs, gelegen aan de oever van de Rhône. Een prachtige plek, een mooie camping en zeker aan te raden voor de caravanners onder de lezers van de blog, ook voor langer verblijf. Daar troffen we meerdere deelnemers aan de groepsreis, dus de eerste kennismakingen verliepen goed.
Maandagmorgen vertrokken we al vroeg richting Montpellier. Ook hier hadden we een reservering voor een camping en onze dame van Google Maps gaf ons goede instructies hoe er te komen. Totdat… we een scherpe bocht naar rechts moesten nemen en daardoor op een landweggetje terecht kwamen waar amper een auto kon rijden, laat staan een auto met caravan. Lezers van onze vorige blog weten hoe ik daarop reageer. Totale stress en vooral als er dan ook nog een tegenligger aankomt en er wegwerkzaamheden worden verricht. Je zag de wegwerkers denken: “die idioten wat doen die hier”. Maar Jan bleef rustig en manoeuvreerde ons rustig naar weer een normale weg. Het zal deze reis niet de laatste keer zijn dat we zoiets meemaken, alhoewel ik dat wel hoop.
De camping die we daarna bezocht hebben is de moeite van het beschrijven niet waard. Heel duur, krakemikkig sanitair, in een donker bos, goed om te slapen, maar daarna snel weer weg wezen.

En dan is het dinsdag en gaan we de laatste etappe rijden naar Spanje. Zodra de grensovergang dichtbij komt krijgen we allebei zeer goede zin en de kriebels in onze maag. Spanje, here we are. Het land waar we ons thuis voelen: de zon, de heerlijke cortado’s, het lekkere eten, de vriendelijke Spanjaarden, noem het maar op. Rond het middaguur rijden we camping Les Medes binnen waar we worden opgewacht door Nico en Verina, het echtpaar dat de komende periode onze reisbegeleiders zijn.
Wordt vervolgd.

Geschreven door Winterzon