23 mei was een bijzondere dag, want na 4 maanden zou mama eindelijk op visite komen in Bogotá. Daarnaast had ik geluk, want in principe waren de deadlines/tentamens t/m 30 mei, maar ik had, geheel toevallig, mijn allerlaatste deadline op 23 mei ook. Dus volop tijd om 100% dingen met mijn moeder te doen. Bij aankomst gingen we snel richting huis voor een kleine rondleiding in het huis waar ik 4 maanden gewoond heb, alsmede een tourtje door de wijk waar ik woonde, het historische centrum van Bogotá. We zijn ook langs het bekendste museum van Colombia geweest, het Goud-museum en hebben traditionele Ajiaco gegeten. In de avond weer terug naar huis gegaan om het een en ander te regelen, want de dag erna moest ik mijn kamer opleveren.
We stonden al vroeg op om alles te regelen met de kamer, en nog snel de Montserrate berg te bezoeken voor een uitzicht over de hele stad. Onderweg een kijkje genomen bij mijn universiteit. Uiteraard een verse arepa (soort maispannekoek) gegeten en de beste koffie van Bogota gedronken bij een klein stalletje voor 0,30€; waar ik vaste klant was. In de middag vlogen we richting de Caribische kust voor stop 1 van onze reis, Taganga.

Taganga is een klein Caribisch vissersdorpje, en staat bekend om het goedkope duiken. Hier heb ik een langgewenste droom in vervulling laten gaan: voor het eerst duiken en tevens mijn PADI-certificaat behalen. Het was echt supergaaf en we hebben een legio aan bijzondere vissen gezien zoals de trompetvis, lion fish, barracuda's, inktvissen en alen. En nu mag ik tot 18m diep duiken :)

Na 3 nachtjes gingen we verder richting Palomino. Een extreem klein dorpje dat leeft rondom de 100 m aan autoweg wat er doorheen gaat. Hier zijn er prachtige grote tropische stranden met aardige golven en kan je tuben: heel rustig in een opblaasbare band zo'n 1,5 uur de rivier afdwalen. Palomino was een hele fijne locatie maar we bleven er slechts voor 1 nachtje, want het was eigenlijk een tussenstop richting de provincie La Guajira.

La Guajira is een provincie met veel armoede en een enorme woestijn tot die eindigt tegen de prachtige golven van de Caribische zee. Om in Cabo de La Vela te komen neem je eerst een bus, dan een auto en dan een four-wheel drive. Vanwege de droogte is het ook een hele arme provincie, en de armoede is goed te zien. De huizen zijn enorm simpel (soms letterlijk 6 takken met riet erop), de douches bestaan simpelweg uit emmers water over jezelf heen gooien, en de kindjes lopen rond armbandjes te verkopen in kapotte kleren, en vergeten vaak niet om een snoepje te vragen, maar ook gewoon om een praatje te maken. Deze plek is dus enorm bijzonder om zowel haar mooie stranden en viewpoints, als het meemaken van de lokale cultuur en manier van leven. In totaal hebben we 2 nachtjes in Cabo de la Vela gespendeerd, en zijn we 2 nachtjes nog verder naar het noorden gegaan, naar Punta Gallinas. Hier is alles echt back to basic, maar is de natuur echt prachtig en kan je bovendien naar het strand gaan wat tevens het meest noordelijke punt van Zuid-Amerika is. Om hier te komen moet je wederom in een four-wheel drive, over werkelijk waar bijna onbegaanbare wegen. Onze chauffeur had er nogal plezier in en crosste van links naar rechts met hoge snelheden de woestijn door, wat eerder gevaarlijk was dan leuk haha. Bovendien werden we persoonlijk door de hele auto heen gesleurd, die uiteraard geen gordels had. O ja, en onderweg maak je nog een bijzonder tafereel mee. Om de 3 minuten staat er kindjes helemaal alleen in de snikhete zon en in de middle of nowhere met touwen over de weg gespannen, om de auto's te laten stoppen. Vervolgens vragen ze je om wat te eten of te drinken. In Cabo maakten de kindjes die om snoepjes vroegen al indruk, maar zodra ze om water vragen, draait je maag echt om, want ze komen simpelweg tekort aan deze eerste levensbehoefte. Op de terugweg hadden we dan ook sappige kleine fruitjes gekocht om aan de kinderen te geven. De dankbaarheid en glimlach van die kinderen na het krijgen ervan doet je hart smelten.

Het laatste deel van de trip samen was een hele uitdaging: 4 dagen hiken in de jungle richting de Ciudad Perdida, oftewel de Verloren Stad. Een hike met vele zware hellingen, , prachtige uitzichten over de groene bergen, heerlijke natuurlijke zwembaden en nog een slang tussendoor (die ik zo graag wilde zien in de Amazone maar destijds niet tegengekomen ben)! Eenmaal aangekomen in de stad zie je een gebied in the middle of nowhere wat rond het jaar 800 is gebouwd maar zo'n 1000 jaar in de vergetelheid is geraakt. Het was een prachtige ervaring, maar ik vond het nou ook weer niet zo bijzonder als dat ze zeggen. Maar misschien word ik een beetje te verwend na 10 maanden Zuid-Amerikaanse hikes in de laatste 2 jaar haha.

Op 8 juni ging mijn moeder helaas weer terug naar NL, en vloog ik door naar Medellin om daar met 2 vrienden voor een 2e keer van deze geweldige stad te genieten. Op zondag hadden we een vlucht richting El Choco, aan de Pacifische oostkust, om 9.30. De wekkertjes waren netjes gezet dus toen ik ondertussen wakker werd keek ik zonder zorgen even op mijn mobiel. SHIT! 8.40! Ik trok Diego die mee zou gaan uit zijn bed, rende naar de receptie om een taxi te bellen en propte werkelijk waar alles zo snel mogelijk in de tas. Tot overmaat van ramp kreeg ik nog een bloedneus in de taxi maar eind goed, al goed. We hebben het vliegtuig gehaald.

El Choco is überhaupt al een 'interessante' regio om heen te gaan. Het is de natste plek ter wereld en je kan er dus alleen met het vliegtuig of een 24-uurs boot komen, aangezien tussen de kust en de rest van de bewoonde wereld alleen jungle zit. Het leven is hier simpel, en mensen werken hier als visser, bakker, taxichauffeur enzovoorts. De armoede is ook hier groot, en er is nogal een historie met bijvoorbeeld de invloed van drugsverkeer en activiteit van guerillagroepen. Dit klinkt allemaal heel eng, maar er zijn genoeg 'off-the-beaten-track' die hier veilig heen kunnen gaan en dat ook doen. We wisten dus goed waar we heen gingen. Naast al dit waren er echter protesten geweest in Buenaventura en waren ze bijna in een benzinecrisis terecht gekomen. Hierdoor waren alle tours naar het meest bekende nationale park gecanceld :( . Daarnaast waren er 5 dagen enorme overstromingen geweest en was er code rood, maar gelukkig waren de plekken waar wij heen zouden gaan veilig. Al met al zou dit dus een spannende trip worden.

Stop 1 was El Valle, een minidorpje met een enorm strand, waar iedereen elkaar kent. Al snel pakten we de tuktuk met 'Pipito', die we nog vaak tegen zouden komen bleek later. De 1e dag hebben we vooral gechilld en genoten van de 2 meter hoge golven en de sfeer in het dorpje. Op dag 2 stonden we om 07:00 klaar voor een boottocht, maar de beste man kwam niet opdagen en vanwege een stroomstoring had niemand batterijen om te bellen. Dus ik ging hardlopen op het strand, en al snel kwam er een local naar me toe die er op stond mij Capoeira te leren. Na een half uurtje van het beoefenen van deze vechtsport kwam Felix, een local van mijn leeftijd langs die me via een klim in de rotsen en in de jungle naar enkele watervallen en natuurlijke zwembaden liet zien, en bovendien verschillende heerlijke wilde vruchten voor me plukte. Daarna hadden we wat geregeld via een andere man, die zijn eigen 'reisbureau' had. Het reisbureau bestond uit 1 bootje met welke zijn vrouw en hij 2-3 mensen per tour over de rivier meenemen. Een erg leuke en authentieke tocht. 'S avonds gingen we wat eten en al snel kwam de naam 'Pipito' bij de eigenaren voorbij, wat de buurman bleek te zijn. Wij hadden nog een taxi nodig en dus vroegen we 'Pipito' voor zowel nu als morgen. 'Pipito' kon niet maar regelde binnen 10 minuten zijn vriend 'Ule' voor morgen en 'Wilian' voor het ritje nu.
Bij 'Wilian' instappen bleek een gouden zet te zijn. Deze beste man was enorm aardig en geliefd in het dorp. Al snel vertelde die over zijn vrouw, die van een inheemse stam kwam. Hij bood aan om ons er naar toe mee te nemen voor een paar uurtjes, en zo geschiedde de volgende dag.

De laatste 2 daagjes zijn we verhuisd richting Bahia Solano waar we met gezellige hostelgenootjes wat hikes hebben gedaan, stranden hebben bezocht en heerlijke tonijnfilet hebben gegeten voor 4€. Next stop: misschien wel de bekendste toeristenstop van Colombia, Cartagena aan de Caribische kust.

Cartagena is een koloniale stad met een strategische ligging en daardoor heel veel historie. Het heeft een kleurrijk oud centrum, veel kastelen en ook een nieuw Miami-achtig toeristengebied. Deze dagen dus vooral geslenterd door de stad en lekker gegeten. Er zijn ook enkele stranden in de buurt, maar volgens mij ben ik nog nooit op zulke toeristische plekken geweest. Ze verkopen daadwerkelijk ALLES. Daarnaast komt er elke minuut je wel uit je heerlijke rust verlossen met als dieptepunt de masseurs die je aan beginnen te raken. Hoogtepunt voor mij was de zaterdagavond toen we naar een strandfestival met vele bekende Colombiaanse artiesten, erg gaaf!

In de categorie 'save the best for last', ben ik in mijn laatste weekje Colombia naar Providencia gegaan, een Caribisch eiland wat eigenlijk dichterbij Nicaragua dan Colombia ligt, maar wel Colombiaans grondgebied is. Om hier te komen vlieg je eerst naar het grotere en veel toeristischere eiland San Andres, en vervolgens pak je de catamaran voor dit kleine eilandje, wat zo'n 100 kilometer verder ligt. Om het hele verhaal alvast in 1 zin samen te vatten, Providencia is echt GEWELDIG!

Zodra je aankomt op dit eiland, merk je dat alles in een versnelling lager gaat. Mensen zijn rustig en er is geen haast voor niks. Het volk wat hier rondloopt spreekt Creools met elkaar, werkelijk waar 1 van de gaafste talen die ik ooit gehoord heb. Creools is een mix van Engels met een enooorm Jamaicaans-achtig rastafari accent, Spaans en eigen woorden. Zonder dat ik het wist, zou ik 2 dagen van het jaarlijkse carnaval mee maken. Naast de vele Bob Marley kapsel waren er dus ook veel jongens die voor de gelegenheid (denk ik, misschien hebben ze het altijd wel), hun kroezige haren opgeschoren hadden en rood of groen hadden geverfd. De carnalvalfeestjes waren leuk en amusant, maar ook weer niet een enorm spektakel. De parade zelf bestond uit ongeveer 20 auto's, maar er rijden misschien zo'n 100 jongeren met motors omheen en maskers op. Zoiets heb ik echt nog nooit gezien. Ze reden echt met zijn allen op enorme snelheden terwijl ze allerlei trucjes deden zoals wheelies, op het stuur staan etcetera. Het was nogal onveilig en volgens mij had het kleine ziekenhuisje een drukke dag.

In Providencia zijn er dus nauwelijks toeristen, en zijn er zo'n 5/6 verschillende stranden die je met niet meer dan 3 anderen hoeft te delen. Het water is enorm warm en helder, en op sommige stranden kan echt supermooi gesnorkeld worden. Daarnaast ligt Providencia bij het 3e grootste rif ter wereld, en dus komen vele duikers hierheen. Met mijn PADI nu op zak kon ik het natuurlijk niet missen om ook een duik te nemen. Het was echt werkelijk waar adembenemend met alle kleuren van het zeeleven en het koraal dat zo enorm onaangetast is. Maar het hoogtepunt was het zwemmen met 1-1.5 meter grote haaien, kicken! Als laatste kun je nog naar een mini-eilandje met de boot waar ik het mooiste water ooit van mijn hele leven heb gezien, kijk de foto's er maar op na. Daarnaast zijn er hier schildpadden waar je mee kan snorkelen. O ja, en nog een heerlijke kreeft gegeten voor 13€. En naast al dit spektakel is het dus ook gewoon vooral genieten van de good vibes op het eiland.

En dan zitten mijn 5 maanden in Colombia erop. Op het programma staat nu een zeiltocht van 5 dagen via de San Blas eilanden richting Panama. Vanaf daar is de planning totaal niet uiteengestippeld en zal ik plekje voor plekje wel verder kijken waar ik allemaal terecht zal komen. En met nog maar 6 weekjes te gaan, is het einde al in zicht... Ik moet wat vaker gaan schrijven denk ik, want de verhaaltjes worden steeds langer zo haha.

Geschreven door Vatosiros