Maandag was het tijd voor mijn volgende bestemming, Ilha Grande. Een eiland zonder auto's en banken, met maar 1 heel klein dorpje met nauwelijks verharde wegen en verder vooral heel veel regenwoud en mooie stranden. Op mijn aankomstdag was het al een beetje bewolkt en ook de volgende ochtend regende het hard. Toen het een beetje begon te liggen, startte ik met 2 Belgische meiden onze eerste hike, richting Lopes Mendes beach. Dit strand staat volgens sommigen in de top 10 van mooiste stranden ter wereld. Wat wel eng was, is dat kamergenoten het een dag eerder hadden gedaan en een zeldzame, dodelijke slang hadden gezien op hetzelfde pad. Uiteindelijk toch gegaan en na een middelzware tocht het prachtige maar helaas bewolkte strand bereikt. Toen we teruggingen met een taxiboot en thuis kwamen was de rits van mijn backpack (na 10 dagen al!) kapot. Ik was dus een beetje chagrijnig. Maar die nacht zouden we iets heel spannends doen, we zouden de loodzware Pico de Papagaio om 02.00 gaan beklimmen om een prachtig uitzicht te zien bij zonsopgang. Het begon 's avonds echter weer keihard te regenen en het ging helaas niet door.

Daarom zijn we maar de dag erna zonder gids gegaan. Scheelt toch 30 euro en heel wat slaap. Dit schijnt zonder gids prima te doen te zijn, maar het wordt afgeraden om alleen te gaan. Die ochtend was de elektriciteit uitgevallen en dus was er geen wifi, laat staan bereik, en ook geen licht en warme douches. De berg opgaan was echter geen probleem. Omhoog gaan was een loodzware tocht (zwaarder dan een gemiddelde conditietraining) door een steil regenwoud. Slangen lagen nog steeds op de loer. Waar het 's ochtends nog niet heel bewolkt was, zaten wij helaas midden in een wolkenveld toen we de top bereikt hadden en dus konden we niet echt genieten van het mooie uitzicht. Wel was het een machtig gevoel om de top bereikt te hebben. Wij waren de eersten die dag om de top te bereiken, maar op de terugweg kwamen we nog een paar groepjes tegen en een Fransman in zijn eentje. Met de meesten dan ook een kort praatje gemaakt. 2 dagen later hoorden wij ´s ochtends opeens dat op onze dag die Fransman vermist geraakt is in de jungle! Dat was best wel even schrikken. ´s Avonds hoorden we uiteindelijk dat hij wel gevonden was, na meer dan 2 dagen in de jungle rondgelopen te hebben. Het is waarschijnlijk fout gegaan toen hij in zijn eentje naar beneden wilde gaan en de weg kwijt is geraakt, want het pad was verre van duidelijk.

Vervolgens ben ik doorgegaan naar Paraty, een onaangetast koloniaal dorpje dat vroeger een belangrijke hub was in de goudhandel. Het is echt een prachtig dorpje waar het oude centrum betegeld is met enorme en oneven stenen, wat het moeilijk maakt om er rond te lopen. Verder zijn de huisjes en bootjes helemaal volgeschilderd met felle kleuren, wat de sfeer hier erg leuk maakt. Op de eerste dag een jeeptour gedaan langs watervallen en een cachaca(hoofdbestandsdeel caipirinha) brouwerij. We hadden echt een enorm vette gids! Hij bracht ons naar de vetste plekjes die niemand kende, gaf ons als enigen de mogelijkheid om een supervette sprong van 12 meter in het water te doen en liet ons driften in de Land Rover waar we in rondgebracht werden. Daarnaast konden we zwemmen in een paar natuurlijke zwembaden en van een waterval afglijden. Het verhaaltje over het proces van hoe de cachaca zelf gemaakt werd legde die niet heel duidelijk uit, maar dat maakte ons eigenlijk ook niet echt uit, want we gingen snel door naar het proeven van verschillende soorten. De dag erna zijn we naar een dorp in de buurt geweest, Trindade. We hoorden dat 6 dagen eerder was er een bus verongelukt was richting Trindade, precies degene die wij namen. 14 doden en 40 gewonden. Enigszins huiverig zaten wij dus in de bus en het was ook best eng, want het was enorm steil, vol met bochten en diepe valleien naast de weg. Gelukkig veilig aangekomen en we gingen als eerste naar de Pedra que Engole. Hier kon je onder een rots kruipen en een heel stuk verder door een enorm klein gat kruipen wat je totaal niet verwacht, erg gaaf! Daarna begon het hard te regenen en zijn we snel teruggegaan naar het hostel eigenlijk.

Het is het laagseizoen en ook nog eens slecht weer deze dagen. Toen ik op mijn volgende bestemming kwam, Ubatuba, was het dorp dan ook volledig uitgestorven. Het leek net alsof ik in een aflevering van The Walking Dead liep door de grauwe en verlaten straten, met gesloten winkels omdat het zondag was en met als extra sfeermaker zelfs een verlaten kermis. De depressieve beleving werd compleet toen ik eindelijk een groepje mensen zag bij een poort, maar dit om een begravenis bleek te gaan. In mijn hostel zat ik ook helemaal alleen, tot er laat in de avond gelukkig nog een gezellige Duitser bijkwam. Ubatuba staat niet bekend om het gezellige centrum, maar om de vele mooie stranden waar je makkelijk naar toe kunt vanuit hier. Vanwege de regen had dit echter niet zoveel zin en dus ben ik snel doorgegaan naar Sao Paulo.

De economische hoofdstad van Brazilie, het New York van Zuid-Amerika, the concrete jungle, grootste stad van het Zuidelijk halfrond, SP staat er allemaal bekend om. Deze kolos van een stad met 20 miljoen inwoners staat niet bekend om de mooie monumenten, maar vooral om de goede musea, restaurants en nachtleven. Wat ik meteen merkte in SP is dat het hier veel westerser, welvarender en naar mijn gevoel veiliger dan waar ik tot nu toe allemaal geweest ben. Het voelde dan ook een stuk fijner om over straat te lopen. Hier heb ik 3 dagen gezeten en ondere andere nog een voetbalwedstrijd gezien, dit keer in Morumbi. Ook zijn we naar een van de hoogste gebouwen geweest en het uitzicht was echt gigantisch. Op mijn laatste dag ben ik naar Parque Ibapuera gegaan met mensen die we tijdens de wedstrijd ontmoet hadden en hebben we fietsen gehuurd om dit unieke stuk groen in deze grauwe stad verder te verkennen.

Het weer is trouwens beter aan het worden en dat is een goede reden om snel weer het strand op te zoeken. Ik zit nu in Curitiba om vanuit daar door te reizen naar Ilha do Mel (Honey Island). En zo is elke dag weer een nieuw avontuur. Tot de volgende keer!

Geschreven door Vatosiros