Het was een zware 25 uur durende busreis door alleen maar woestijn, woestijn en woestijn. Het laatste uurtje van de busreis was tijdens zonsondergang en echt in prachtige landschappen, dus ik was al
gelijk verkocht bij aankomst. San Pedro de Atacama is een echt woestijndorp met slechts 1 klein centraal straatje met winkeltjes en verder brede zijstraatjes met hostels en kleine huisjes. Het dorp ligt op 2500 m hoogte en daardoor voelde ik me wat kortademig en duizelig in het begin. Toen ik info vroeg over de vele tours begreep en hoorde ik precies wat de beste man mij vertelde, maar hij vroeg opeens: "Am I talking to quick?" Blijkbaar zat ik een beetje desgeorienteerd voor me uit te kijken door de duizeligheid haha. Er zijn in Atacama vele, vele dingen te bezichtigen. Jammer genoeg zijn alle tours erg duur omdat het allemaal heel ver uit elkaar ligt en de bezienswaardigheden ook nog eens onzinnig hoge toegangsprijzen vragen. Daarom besloten we de eerste dag gewoon een fiets te huren voor €4 en naar een zoutmeer te gaan waar je kan drijven. De fietstocht van 18 km was echt supergaaf, aangezien er echt helemaal niemand te zien is in de verste verte en je omringd wordt door prachtige landschappen en vulkanen. Dit zoutmeer is naast de Dode Zee de enige plek ter wereld waar je kan drijven. Dit merk je niet als je door het water loopt maar zodra je jezelf laat gaan, voel je je voeten omhoog gaan en dat is echt supergrappig. We hadden daar een stel Chilenen ontmoet die "ook met de fiets waren". Eenmaal terugfietsend kwam na ongeveer 2 km een pickup truck langsrijden met, jawel, de fietsen van de Chilenen achterin. Omdat we eigenlijk geen zin hadden in de 18 km terug stak ik voor de grap een liftduimpje omhoog en ze stopten zowaar! Wij met zijn tweeën achterin de truck cruisend door de woestijn, een hele vette ervaring!
De dag erna moesten we om 04:30 op, omdat we naar de El Tatio geysers gingen. Dit was bijzonder om te zien, pruttelend water uit de grond. Het hoogtepunt was echter de terugweg waar we de zeer zeldzame Condor zagen vliegen en een stuk Lamavlees geproefd hebben (Smaakt een beetje naar Rund).
Rest van de dag rustig aan gedaan omdat er 3 pittige dagen aan zouden komen: Ik zou namelijk de Salar de Uyuni tour doen richting Bolivia. Deze tour gaat richting 5000 m hoogte en de eerste nacht zouden we slapen op 4300 m hoogte. Daarnaast geen enkele mobiele connectie, geen of koude douches, zeer koude slaapplekken, vroeg opstaan en bijna enkel blikvoer zoals knakworst en tonijn. Wat je er echter voor terugkrijgt is ongelooflijk.

Op dag 1 zou ik tussen 7-7:30 opgehaald worden door een busje. Om 7:50 kwamen ze aankakken wat dus wel vervelend is als je zo vroeg opstaat voor 2e dag op rij. Ik zat voor 3 dagen in een groepje met 2 Chileense vrienden, een Chileens stel en een Taiwanees (1 van de raarste personen die ik ooit ontmoet heb, maar wel heel aardig) van allemaal 35+. Bij de grens kwam ik nog een eerdere reisgenoot tegen, die gehoord had van zijn chauffeur dat het misschien een probleem kan zijn als je het formulier dat je krijgt bij binnenkomst van Chili niet meer hebt, die zowel hij, als ik, als de Taiwanees in ons busje niet hadden. Ik kan me eerlijk gezegd niet eens herinneren dat ik die ooit gehad heb en geloof absoluut niet dat iedereen van de ongeveer 75 toeristen die er stonden hem had. Die reisgenoot kwam er zonder problemen door net als iedereen, maar natuurlijk deden ze alleen bij ons moeilijk en zogenaamd belangrijk. Hij zag mijn stempel gewoon en wist perfect dat het gewoon allemaal goed zat. Maar we moesten dus wachten op een belletje uit Santiago. Na een uur (en ik hoorde de telefoon toch echt niet over gaan) mochten we eindelijk opeens onze exit stempel en kon de reis in de prachtige Boliviaanse natuur beginnen. We reden binnen een half uurtje richting de Boliviaanse grens die op zo'n 4000 meter ligt. Ik lag half te slapen toen opeens mijn oren nogal pijnlijk popten en ik een bloedneus kreeg. Alles was prima verder, maar was wel een beetje gespannen voor de rest van de trip, want de hoogte leek mij meer te pakken te krijgen dan de anderen en had al veel verhalen gehoord over hoofdpijn en duizeligheid tijdens de trip. Op een heel klein beetje hoofdpijn na de eerste nacht had ik er gelukkig juist als een van de minste last van uiteindelijk.
Op de eerste dag reden we langs allerlei mooie plekken: We begonnen bij Laguna Blanca, waar je een prachtige weerspiegeling van de bergen en vulkanen in het water ziet. Daarna door naar Laguna Verde, de Salvador Dali woestijn, geysers op 5000 m hoogte en een heerlijke hot spring. Grappig is dat je overal lama's en vicuna's (kleinere minder donsachtige lamasoort) ziet lopen. Na een korte pitstop op de plek waar we sliepen besloten we de dag bij Laguna Colorada. Een prachtig meer vol met plankton die het meer een rode kleur geven. Dit is ook het voedsel van de vele flamengo's in het meer en tevens de reden waarom deze prachtige vogels een rozige kleur hebben.
Op dag 2 hebben we nog een paar prachtige rotsformaties bezocht, mooie valleien gezien en ook nog bergkonijnen en een rennende struisvogel met 7 mininstruisvogeltjes erachteraan rennend gezien, heel grappig. Dag 3 moesten we om 05:00 op want we zouden zonsopgang gaan bekijken op Salar de Uyuni, de grootste zoutvlakten ter wereld. Na het ontbijt gingen we grappige foto's maken met perspectief. Ik vond het leuk voor een half uurtje maar mijn groep vol volwassen bleef maar gaan voor anderhalf uur en toen was ik het wel een beetje zat haha. Desondanks is deze plek perfect om de tour af te sluiten.
Na een nachtje in het dode Uyuni geslapen te hebben ben ik nu weer Argentinië ingereisd. Dit was een heel avontuur waarin ik eerst 8 uur in de armoedigste bus ooit richting de grens heb gereden over bijna enkel hobbelige zandwegen. Ik zat voorin en ik weet niet of dat nou zo heel fijn was. Af en toe waren er zulke scherpe bochten waar je letterlijk de vallei in kon kijken en een deel van de bus echt niet eens meer op de weg zat, maar echt over het ravijn. Ook zaten we een keer vast in het zand, moesten we een paar keer stoppen voor een kudde lama's of geiten en toen we eindelijk een normaal wegdek hadden brak de balk die de achterste banden verbindt (Geen idee wat de correcte term ervoor is). Dus toen moesten we met zijn allen de bus duwen en werd dit belangrijke onderdeel ter plekke vervangen (Blijkbaar gebeurt het vaker want zelfs hiervoor hadden ze een reserveonderdeel). Eenmaal "veilig" aangekomen de grens overgelopen en naar het busstation gegaan waar ik de bus naar Salta gepakt heb. Ook deze busreis ging niet van harte. Mij werd wifi, een directe bus en een wc aan boord beloofd. Nou, geen van allen was waar. Ten eerste moest ik overstappen om 01:20 in de nacht, enorm laat. Ik ging met de eerste bus langs enorm veel dorpjes om uit eindelijk in het enelaatste dorpje, Tilcara, vast te komen zitten vanwege een kapotte bus. Het werd dus ook nog eens een race tegen de klok om mijn overstap te halen en voor het eerst deze reis had ik echt het gevoel van hulpeloosheid zonder kennis van de Spaanse taal. Gelukkig had ik mijn bus wel gewoon gehaald. Vanaf het busstation in Salta een taxi gepakt naar het hostel. Inchecken om
03:45 voor 1 nachtje, tja, niet heel ideaal. Maar ja, we zijn er weer veilig en wel!

Geschreven door Vatosiros