Door de drukte (spitsuur) zijn we later toegekomen in 't hotel in Ho Chi Minh City (hcmc)..... we moesten het spitsuur terug door naar de luchthaven dus den Belg helaas met z'n sappige biefstuk moeten overslaan. Eindelijk aangekomen in de luchthaven de bagage ingecheckt, paspoort controle, etc kent dat wel en daar ..... een belegd broodje gegeten. Terwijl vanuit de luchthaven een stay geboekt omdat we hier nog een simkaart hebben die werkt. Weten niet of we in Cambodja ook een simkaart voor een maand kunnen kopen.

Opeens merkten we dat het tijd was om te boarden dus best da we den Belg overgeslagen hebben. Soit word je met de bus naar het vliegtuig gebracht .... stortte m'n wereld in .... zo'n klein gammel vliegtuigje, zag er relatief oud uit met hier en daar al serieus wat roestvorming, 4 zitjes in een rij, half vol en met propellers zeg !!!!! Ik dacht al als ze die propellers nu nog met hun handen in route moeten draaien zoals bij de flinstones spring ik er terug uit. Wist zelfs niet dat er nog vliegtuigen met propellers in omloop waren!

En uitgerekend nu werden we rij 7 toebedeeld ..... pal naast die propellers vanzeneigens!

Ja durf grof toegeven ik was bang, héééél bang .... tranen rolden over m'n wangen bij het opstijgen want hij kreeg da kraam precies maar niet van de grond. "headlines neergestort in the middle of the jungle en 2 Belgen vermist" zag ik zo voor me.

Kunt niet inbeelden hoe groot de zucht was die ik slaakte toen we geland waren. Best dat de rit zelf maar 50 minuten was want zat zowat de gehele tijd in shock in da zitje. Misschien één klein pluspuntje dat vermeldenswaardig was ... de beenruimte was tot nu toe hier 't grootst.

Aangekomen en de nodige visumaanvraag en currency wisselen - want hier zijn het rielen ipv dongs - kwam er een "spakkend" ventje naar ons toe "madam tuktuk?"

En off we go tussen alle drukte heen. Best dat we vanuit HCMC nog op de valreep iets geboekt hebben want voor de visumaanvraag moesten we een stay adres opgeven en die hadden we gelukkig.

Eerste indruk? Minder warm en minder druk. Morgen zal ik mijn visie misschien herzien want 't is nu immers avond.

Aangekomen in onze stay ... een pareltje van de bovenste plank : prachtig!!!!!

Nog gekeken om iets te eten om 21.30. Noppes en dit voor een vrijdagavond?!?! Soit nog naar de supermarket om de hoek gegaan, want die zijn allemaal open tot 22h ... zelfs 's zondags. Wat snoepgoed en een tros bananen meegedaan. (Oei de darmflora 🥴)

Morgen een date met onze spakke. Hij pikt ons terug op met z'n tuktuk en zal ons naar de S-21 gevangenis, the killing fields en het paleis voeren.

Ben al vele malen in Azië geweest en altijd kwam ik wakker omstreeks 4h. Ook nu nog na meer dan 2 weken. Raar lichaam die zich precies moeilijk kan aanpassen door de jetlag.

Gesproken over dat lichaam ... broek valt van m'n "gat" ..... conclusie paar kilo's kwijt ... joepie ... of zijn het liters door de hitte kweet het niet. Nul alcohol, liters thee en pakken noedels en rijst zal er ook wel voor iets tussen zitten denk ik.

Hier heerst nóg méér armoede dan in Vietnam. Kindjes die naakt in de straat spelen..... je hart breekt gewoon.
Morgen ballonnen en speelgoed uitdelen ... it'll make my day ... and theirs!


THE KILLING FIELDS

Minimaal 20.000 mensen zijn hier omgebracht tussen 1975 en 1979, de lichamen zijn begraven in 129 massagraven. Gevangenen werden hiernaartoe gebracht en vermoord. Iedereen was geboeid en geblindoekt. Eerst werden de voorste tanden eruit getrokken. Om kogels te sparen sloegen de Rode Khmer kinderen dood door ze tegen bomen aan te slingeren of bij ouderen door hun hoofden met de achterkant van geweren of bamboestokken in te slaan. Ook doodbloeden werd veel toegepast. Het idee was om hele gezinnen met wortel en al (kinderen) te vermoorden, dan kon er ook niemand wraak nemen. Een andere uitspraak was om liever 1 onschuldige te vermoorden dan 1 iemand te missen. De soldaten die hier werkten waren zelf kinderen en hierdoor makkelijk te hersenspoelen. Met regelmaat werd de hele ploeg vermoord door een nieuwe groep kindsoldaten, op deze manier kon er niets uitlekken van wat er gebeurde op deze velden.

Een deel van de graven is slechts geopend. Dit vanwege het gif dat in de graven gegooid is, dit gif had een tweeledig doel: overlevenden in het graf alsnog vermoorden en ontbinding tegengaan. Hierdoor kon de geur van de ontbindende lichamen de andere gevangenen die op het land aan het werk waren niet afschrikken. Om deze reden hingen overal luidsprekers waaruit propagande klonk, dit moest de geluiden van de folteringen en stervenden aan de rand van de graven overstemmen. Overlevenden van het regime die later de massagraven openden zijn alsnog overleden aan de effecten van het gif in de graven, hierdoor is afgezien van verdere opgravingen. Zeker in het regenseizoen worden nog regelmatig nieuwe kledingstukken, tanden of botten zichtbaar boven de grond.

In een monument, een witte toren (stupa) met glazen ramen, liggen veel schedels, gesorteerd naar kinderen/volwassenen en man/vrouw en gemerkt met kleurcodes per moordwapen. Dit ter nagedachtenis. Op dit moment is slechts 10% ouder dan 55 jaar, een gevolg van de massale vervolging van hoger opgeleide volwassenen. Hoger opgeleide personen zoals advocaten, leraars, handelaars die grotere kans hadden om banden te hebben met de vijand werden eerst vermoord. Ook hun ganse familie werd vermoord zodat er geen wraak kon zijn.

The farmers werden het langst bewaard omdat ze die nog nodig hadden.

Iedereen was onder de indruk en liep er verdoofd rond en het was er muis muis stil.

S-21

OMG wat een shock!!!

Het Genocide Museum is gevestigd in een oude school die door de Rode Khmer werd omgebouwd tot de beruchte "gevangenis S-21" (Security Prison 21) en waar duizenden gevangenen werden ondervraagd, gemarteld en vermoord. In het museum worden duizenden vaak afschrikwekkende foto's tentoon gesteld van slachtoffers van de Rode Khmer.

Het was te gruwelijk voor woorden en waren er allebei erg van aangedaan. (De foto's spreken voor zich 🥺)


Daarna - eerst en vooral deze keer - een Belgisch restaurant opgezocht en de steak die Yves gisteren moest missen bovenaan de bucketlist gezet uiteraard met een Duvel (die toch anders van kleur en smaak is dan de Belgische versie).

Terug in het hotel wat nagepraat van onze getuigenis vandaag.

Geschreven door Trinyyves.reisverhalen