Deze nacht heel goed en comfortabel geslapen op onze ingeklapte stapelbedden. De wekker heeft ons weerom 3 maal moeten wekken. We kwamen traag op gang, maar ... we zijn intussen al goed voorbereid, er moet 's morgens nog weinig gepakt en gezakt worden. Alles ligt klaar en we zijn ook al goed op elkaar afgestemd. Wat de één vergeet, daar denkt toevallig de ander aan.

Hoe traag we gisteren onszelf van het busstation naar de hostel sleepten, hoe vlot het stappen vandaag ging. Zonder mister Google vonden we onze weg en in een wip stonden we daar.

Een ticketje voor de bus richting San Sebastian kopen via die betaalmachine was dan weer andere koek. Stap voor stap lazen we beiden elk scherm tot 2 maal toe zodat we geen fouten zouden maken. Een vreemde, maar aardige man hielp ons bij de laatste 2 stappen (ofwel verloor hij zijn geduld met ons ...? 😬).
We hadden nog een half uur voor de bus. Dat lijkt veel, maar wie mij kent, weet dat "OV" en "tijd" een gevaarlijke combinatie is.

We nemen direct plaats op een bankje bij bushalte nr 3, zo hadden we het toch afgelezen. De bus zou volgens het reserveringssysteem bijna vol moeten zitten, maar na 20 min is er nog geen mens te zien. Ik begin lichtjes te panikeren, lees nogmaals zorgvuldig ons ticketje en zoek dan het vertrekbord op. Timon zegt constant: "rustig, het komt wel in orde".
Tot ik 1 minuut vooraleer de bus zou vertrekken, door heb, dat we bus nr 3 nodig hebben en niet perron 3. Na wat vlug opzoekwerk en nog meer paniek, vonden we bus nr 3 op perron 5. De bus zat compleet vol en stond te wachten op ons. Met bloedrode kaken stap ik op, maar geen nood, ik ben verbrand door de zon, ze zien het toch niet. En ... Timon zegt heel kalm: "ik zei het toch, alles komt in orde". Tja ...

Zoals we opgestapt zijn, in een soort van ondergrondse garage (bushalte). Zo kwamen we een uur later toe in San Sebastian. Ik laat de ticketmachines voor wat ze zijn en zie dat de loketten deze keer wel open zijn. Ik koop 2 ticketjes naar Biarritz. Vreemd, we hebben volgens ons ticket opnieuw bus 3 nodig. Ik heb geen vertrouwen meer in die ticketjes. We staan aan bus 3, maar die is gesloten en blijft leeg. Opnieuw geen luis te bekennen. De digitale borden, geven dan weer de informatie dat we ergens anders moeten zijn. Daar staat inderdaad een bus, met de juiste benaming en een lange rij wachtenden. We gokken en gaan daar staan. Voor we opstappen worden de ticketten gecontroleerd en mochten we mee. 45 min later stonden we in Biaritz.

We konden onze rugzak al kwijt in het hotel, maar de kamer konden we pas betreden om 15u. Het was toen net geen 12u. Geen nood, de receptioniste was zo vriendelijk om ons een plannetje van Biaritz voor te schotelen en ze stelde voor om eventjes te gaan wandelen. Het was trouwens mààr 1,5 km naar de vuurtoren... Timon stond toen achter mij en ik hoorde en voelde zijn bloed koken bij dit voorstel.
'wandelen', 'mààr 1,5 km' ... Onze voeten protesteerden.
We hebben een poging gedaan en genoten van Biaritz maar dan op onze eigen manier.

Geschreven door The.way.we.walk