Wat een nacht!!!
Één van onze kamergenoten had het briljante idee om een slaapzak te hebben in aluminiumfolie. Ze lag daarin NIET stil en stond meer dan 3 keer op. Zelfs mét oordopjes in hoorde je constant geritsel.
De ander had een gigantisch grote I-pad mee die de hele kamer verlichtte. Zij viel in slaap, maar dat ding viel niet uit. Ik sliep dan wel met een oogmasker op (ze raden dit ook aan), maar Timon niet. Wie Timon goed kent en dan ook weet dat hij om 6u30 uit bed moest en zich moest haasten om op tijd aan de ontbijttafel te zijn ... weet dat vandaag mister Grumpy aanwezig zal zijn.

Gelukkig aan de ontbijttafel vult mister Grumpy snel en voldoende zijn maag en hadden we een humoristisch gesprek met mensen van Noorwegen en een dame uit Zwitserland.

De waterflessen werden bijgevuld en om 7u45 vertrokken we, ditmaal zonder nevel, maar met een mooi weids uitzicht.
Je bent geneigd om constant foto's te nemen, maar dan geraak je geen meter vooruit en daarbij ... de Camino moet je echt zelf beleven... Dit kan je écht niet op foto zetten.
De omgeving is magisch en je ziet bijna elke pelgrim ervan genieten.
Wilde paarden steken de Camino over of lopen even mee. Een herdershond luistert goed naar de commando's en neemt zijn job plichtsbewust op, de schapen kunnen niet anders dan volgzaam zijn. Koeienvlaaien op onze weg verraden van wie we af en toe een bel horen en boven ons cirkelen magnifiek grote gieren. Wat een spanwijdte hebben die vleugels!

Naarmate we hoger klimmen, wordt het kouder. Wij trekken onze trui aan, anderen gaan gekleed alsof ze gaan skiën. We kijken elkaar wat bezorgd aan. Had ik niet beter ook voor handschoenen gezorgd, want onze handen koelden flink af.

Net voor de grens van Frankrijk en Spanje kon je nog wat warme chocolademelk kopen en een laatste sella bemachtigen.
De man zag onmiddellijk dat we van de Belgique waren en was zot-content dat hij ons in het Frans kon aanspreken. De voertaal hier op de Camino is hoofdzakelijk Engels, voornamelijk omdat er zoveel Amerikanen hieraan deelnemen.

Na de grens kwam er een zéér stevige klim op een aarden weg naar de top. Het was er koud en winderig. Net toen moest ik ... nou ja... Ik heb voor het eerst, met hulp van Timon die zei in welke richting ik moest staan 🤔 de "PeeWee" gebruikt. Het is een knop omdraaien als je weet dat er constant pelgrims passeren, maar het is me gelukt.

Dan eindelijk de top! Iets meer dan 1400 meter. Maar dan komt het... naar beneden is verschrikkelijk lastig. Niet je ademhaling, niet je hartslag, je zweet er ook niet van ... maar je gebruikt hiervoor compleet andere spieren. De wandelstokken worden goed ingezet en toch voel ik het aan de onderkant van mijn knieën. De voorkant van mijn scheenbeen laat zich ook voelen en ik weet dat ik wat vaart moet minderen.
Timon heeft schijnbaar nergens last van, hoewel hij denkt een blaar te krijgen op zijn kleine teen. Ik opper om Compeed te gebruiken, maar die goede raad slaat hij in de wind.

Rond 12u30 vindt hij een mooi plaatsje om ons 🍞 op te eten en wat te drinken. De pelgrims passeren ons op de helling traag voorbij. Hoever zou het nog zijn?

Na nog een serieuze afdaling stonden we plots op de parking van de abdij van Roncesvalles. Blij dat we het gehaald hebben. Blij dat we andere bekende gezichten terug zagen.

We halen onze stempel en betalen voor ons bed.
Deze nacht zullen we in een lange gang slapen, verdeeld in compartimenten per 4. En wat blijkt, we slapen bij het koppel uit Noorwegen.

We laden onszelf wat op, op ons bed en de gsm in de stekker en nemen daarna een overheerlijke warme douche.
Wassen onze kleren uit, drinken iets op een terrasje en ontdekken dan dat hier vrijwilligers je was doen in een wasmachine en droogkast voor nog geen 3,5 euro.
Onze was, die absoluut niet droogde aan ons bed, bracht ik vlug naar die 'Hollandse' vrijwilligers en ze wilden het voor ons drogen voor 1,5 euro. Een uurtje later kwamen ze het zelf tot aan ons bed brengen. Wat een service.

Straks gaan wij naar de mis van de monniken en daarna terug een pelgrimsmaal. Morgenochtend zullen we door het gezang van de monniken gewekt worden. Benieuwd wat dat gaat geven.

Geschreven door The.way.we.walk