Op 1 september gewekt worden om 6u door het gestommel van pelgrims, het is eens wat anders. Uiteindelijk staan we 20 min. later ook op.
Het is nog donker in SJPP. Hier en daar zie je lichten branden en kan je dus vermoeden dat dit ook herbergen zijn. Je hoort nog geen verkeer, geen vogeltjes,... enkel het tikken van de wandelstokken en voetstappen... nu nog in een stevig staptempo.

Wij schuiven om 7u aan een gezellige ontbijttafel aan. Allerlei talen worden door elkaar gesproken en iedereen vindt wel iemand om mee te praten. Omdat we met bijna iedereen een gesprek kunnen aanknopen, wordt aan ons snel gevraagd wat onze 'native language' is. Als je dan 'Flemisch' antwoordt, krijg je steevast als antwoord: "ooo Nice, from Belgium. I'm never been in Brussels."

Na het krijgen van onze "sello" = stempel, vertrokken we met volle moed. We waren nog maar de hoek om en daar begon de klim al. Nog geen half uur later, stond ik al in schuim en zweet, de kleren kleefden aan mijn lijf.

De bergen lagen verzonken in de nevel, die trok heel langzaam op en dit had zowel voor- als nadelen. Ansichtkaarten fotograferen zat er niet in, maar het was wel een goede zonnebuffer. Want rond 10u trok de nevel langzaam weg en dat heeft elke pelgrim wel gevoeld.

Ja, de Camino doe je niet alleen. Zowel voor als achter je, je ziet wel altijd een wandelaar. Dus Christophe, ik zal niet verloren lopen, echt niet, want anders loopt iedereen hier verloren. Ik liep stukken alleen of sprak met iemand van de U.S.A., Zuid-Korea, Canada, U.K., Mexico, Spanje. Ik nam af en toe foto's, al was het maar om even terug op adem te komen. Timon liep verder voorop. Het laatste half uur liepen we weer samen.

Geen problemen met de voeten of de knieën, maar de ademhaling en de hartslag hebben moeite met de hellingsgraad van het parcours. (Het laatste stuk was zeker 45%) Rond je hoor je gepuf en gezucht en soms gehijg ... En dan weet je dat er een fietser je zal inhalen... Ook fietsers doen de Camino, hoe zot kun je zijn?

Omdat het 'maar' 8 km was, maar wel flink stijgen, kwamen we al vroeg aan in Orison.
In tegenstelling tot gisteren was Murphy niet mee vandaag en verliep de reservering die ik had gedaan wel heel vlot.

We dronken wat op het terras, genoten van het uitzicht, haalden onze 'troeven' uit
of was het 'idioten' 😉 en om 13u mochten we naar onze kamer, die we met 4 vrouwen uit California delen.
Je kan je niet voorstellen wat zij allemaal van bagage meesleuren! 't Is te zeggen, ze laten dit voor 5 euro van slaapplaats naar slaapplaats transporteren en dit de hele Camino door. Tijdens de dag zelf hebben ze een dagrugzak, maar echt ALLES hebben zij mee.
Van kapstok, tot 20 soorten zalfjes en zelfs de rozenkrans waar wij plots werden bij uitgenodigd om mee te bidden... In het Engels natuurlijk. We hebben in stilte onze ogen gesloten.

We konden gebruik maken van de douche, met een jeton, goed voor 5 minuten. Kleren werden uitgewassen en te drogen gehangen. En we probeerden een tukje te doen.

Klokslag 18u werd het pelgrimsmaal geserveerd. Een soepje waarvan we vermoeden dat het pompoensoep was?? Daarna véél kippebillen met 🥕 en erwten en aardappelen en daarna lekkere rijstepap zonder gouden 🥄. We hadden een gezellige babbel met een Jamaicaanse en een Amerikaanse.
Na de maaltijd moesten we 1 voor 1 rechtstaan en onszelf voorstellen: naam, land van herkomst en waarom je de Camino doet. Zo hoorden we 60 keer een ander verhaal. Sommige echt wel aangrijpend, emotioneel, andere werden met humor verteld en toch wel enkele puur voor God.

Na het gezellige avondmaal kropen we rond 20u30 in ons bed. Moe en tevreden.

Geschreven door The.way.we.walk