Deze morgen werden we rond 6u30 zacht gewekt door het monnikengezang. Er werd toen in stilte gepakt en gezakt. Timon beweerde dat het een cd'tje was die werd afgespeeld. Jammer dat ik het niet kon bewijzen dat het écht was. Nochtans hadden we gisteren al in de kerk de monniken al bezig gezien.

Die mis was trouwens ook prachtig, ook al verstonden we er bitter weinig van. De zat kerk bomvol en daarvan waren de helft pelgrims. Toen we om de hostie mochten gaan, werd uitdrukkelijk gevraagd dat enkel de katholieken dit zouden doen. De anders-gelovigen volgden deze rare bedoening met argusogen. We kregen ook de hostie alleen maar als we luid en duidelijk 'amen' zeiden, zowel Timon als ik hadden achteraf daar een zéér vreemd gevoel bij.
Later moesten alle pelgrims vooraan staan en werd de zegen over ons uitgesproken. Plots ging het licht in de kerk uit, enkel boven onze hoofden niet. Toen werd er luidkeels een lied gezongen, waarvan we vermoeden dat het een Spaans pelgrims lied was.

Nu, deze morgen, kregen we om 7u stipt een zéér karig ontbijt en Timon zijn moed zonk onmiddellijk in zijn schoenen... Eén geroosterd boterhammetje, een botertje, een confituurtje, een glaasje fruitsap en een koffie die hij niet drinkt. Gelukkig kon ik hem geruststellen dat we na 3 km wel een Mercado (winkeltje) zouden tegen komen. Daar kochten we nog yoghurt om met onze spork op te eten, wat glutenvrij koeken en chocolade.

De wandeling startte vandaag tamelijk vlak, vaak tussen bomen. Een totaal ander parcours dan de voorbije dagen.
We passeerden ook mooie dorpjes.
Camino-fietsers haalden ons luid-roepend in: "Buen Camino!!!"
Wij haalden andere pelgrims in en kort daarop haalden zij ons weer in... En dit ging de hele dag zo verder.

De zon brandt, we kunnen weinig water bijtanken onderweg, maar gelukkig kunnen we hier en daar eens een frisse cola drinken. Buiten Spaans, kunnen de mensen in deze streek echt geen andere taal, ook de jongeren niet. Het is je soms echt behelpen, maar als Belg, lukt je dit blijkbaar nog steeds beter dan als iemand anders. We hebben al veel tolk moeten spelen, ook al spreken wij geen Spaans.

Wat we vandaag ook geleerd hebben is:
1) België = Brussel
2) Belgen spreken Frans
3) Belgen houden van voetbal
Sorry mensen, maar dit is niet zo... (Dit vergt veel energie van ons en ongeloof van de gesprekspartner)
En als je dan nog eens wilt uitleggen dat Belgen graag frieten eten, in het Engels en dat dit geen Frans product is ... Tja, dan zoek je gewoon moeilijkheden.

Onze bedoeling was om naar Zubiri te wandelen. Maar onderweg van Roncesvalles naar Zubiri, hadden we door dat iedereen dit van plan was. Toen we om 13u30 eindelijk in Zubiri aankwamen opperde Timon het idee om door te wandelen naar Larrasoana, zo'n 6 km verder. Met tegenzin gaf ik toe. Ik was al moe en voelde mijn voeten niet meer. Deze km zullen op pure karakter moeten gedaan worden.
Ik haalde mijn muziek uit, oortjes in en stappen maar.

Het werd een hel. Hele stukken in de blakende zon, onbeschut op een asfaltbaan, daarna door hoog gras, steile hellingen, ... De laatste 2 km was er echt teveel aan. Ik had geen druppel water meer in mijn fles. Alles deed pijn: knieën, scheenbenen, onderrug, schouders, bovenbillen, voetzolen, ...

Aangekomen in Larrasoana.
We voelden ons Maria en Jozef. 3 maal aan herbergen aangeklopt, 3 maal: "completo". Daarna rondgebeld: "full"
Even paniek, allerlei opties bekeken...
Twee Duitse dames hadden hetzelfde voor. Samen met hen hebben we een taxi genomen naar Pamplona en een kamer voor 4 geboekt. Uitgehongerd, versleten, bezweet, uitgeteld.

Geschreven door The.way.we.walk