Dinsdag 30 juli
Vandaag moesten we het mooie Saparua weer verlaten.

Omdat we niet weer de drukte en de aasgieren bij de havens wilden hebben( waar we op de heenweg flink afgezet zijn) had Aziz 2 speedboats geregeld. 1 grote voor ons en een kleine voor de bagage. Het voordeel van deze boten was dat we pas om 10:00u weg hoefden. Als we via de haven gingen dan zou de boot om 7:00u vertrekken. Nu hoefden we niet met de bus naar de haven maar werden we relaxt van onze accomodatie opgehaald.
Omdat de zee nogal ruig kan zijn werden de reistabletten tijdig ingenomen.

De boten konden direct aan het strand aanmeren. Nadat alle bagage in de kleine boot was getild konden we instappen op de grote. Middels een plank ging mama als eerste de boot in. En toen kon de reis naar Latuhalat beginnen.

Na een rustige start werden de golven halverwege steeds hoger en klapten we af en toe hard neer. Mama stuiterde regelmatig van het bankje omhoog. Voor ons hilarisch om te zien, maar mama vond het maar niks. Gelukkig kwam Ambon al vrij snel zicht, dus was het wel vol te houden.

Willy had 2 busjes geregeld om ons naar Latuhalat te rijden. Maar eerst moest er gepind worden, want situaties zoals op Saparua wilden we niet weer meemaken. In het winkelcentrum gelijk even wat versnaperingen voor onderweg gehaald en toen kon de reis verder gaan. Na ca 10 minuten rijden zag ik een vrij blank jongetje staan(ik kwam tot het besef dat het mijn neefje uit Nederland was) tegelijkertijd riep papa "Jan!" liepen mijn oom en tante uit Vaassen, Nederland daar in Ambon stad. We wisten dat ze al op Ambon waren en de volgende dag zouden we elkaar ontmoeten op de verjaardag van Melea.

Het weer was wat grauw toen we vanaf de haven vertrokken, maar hoe dichter we bij Latuhalat kwamen hoe meer de zon begon te schijnen.

Latuhalat, het dorp die hoog op mijn lijstje stond om eens te bezoeken. Mijn meisjesnaam Leasa vindt namelijk zijn oorsprong in dit dorp.

Aangekomen bij ons verblijf Collin Beach keken we onze ogen uit. Het complex was mooier dan we hadden verwacht. Voor die ca €430 voor 14 personen en 3 nachten viel het ons niets tegen. Helaas was dat van korte duur, want in de appartementen was er sprake van veel achterstallig onderhoud. De regendouchekop in onze kamer moest nodig ontkalkt worden, want er kwam maar een miezerig straaltje uit. Als eerste heeft Alex die kop eraf gedraaid voor een betere straal.

Nadat we gesetteld waren hebben we heerlijk op het terras voor de kamers gezeten en van het uitzicht genoten. Eindelijk was er ook weer tijd om een boek te lezen. Hoe heerlijk ontspannen was dat. Iedereen ging lekker zijn eigen gang.
Helaas was Melea ziek geworden, en moest er van alles geregeld worden voor de verjaardag van Melea morgen.

S 'avonds lekker op het park gegeten en daarna ging iedereen uitgeput op bed.

Woensdag 31 juli
Vandaag is Melea jarig en 9 jaar geworden. In principe zou de verjaardag in Suli gevierd gaan worden bij onze familie daar. Aangezien ze ziek was geworden hebben we geregeld dat iedereen hier naar toe kwam. Omdat Melea in de zomervakantie jarig is, heeft ze zelden veel visite, omdat veel mensen dan op vakantie zijn. Vandaag was dat niet het geval. Toen iedereen er was waren we in totaal met ca 50 personen. Familie van Petersen uit Vaassen, familie leasa uit Suli, fam Aipassa uit Suli, familie Marthinus uit kota Ambon. Als verrassing was er ook nog een nicht van mama die meekwam. Helaas weet ik niet meer hoe ze heet. ☺️

De kinderen hadden met Willy een verrassing voor Melea bedacht, dus gingen zij naar Ambon stad om slingers, ballonnen en taart te komen. Een super verrassing dus.

Van Collin beach mochten we gebruik maken van de buitenplaats met overkapping. Ze hadden de tafel mooi bekleed en stoelen neergezet. Met zn allen hebben we de boel versierd met slingers en ballonnen en toen mocht Melea pas komen. Ze was onder de indruk en blij met de mooie taart.
Het feest voor dit kleine meisje was zeer geslaagd. Het was erg gezellig.

Het is mooi om te zien hoe alle kinderen met elkaar kunnen optrekken. De familie hier uit Ambon heb ik nog nooit eerder gezien en toch voelt het zo eigen.

Rond 20:00u was iedereen vertrokken en hebben wij nog nageborreld. Jennifer en ik hebben wijn gedronken van €15,- per fles. Veel is hier goedkoop en voor ons nederlanders goed betaalbaar, maar voor alcohol betaal je de hoofdprijs. Om een beeld te geven. Een blikje bier is net zo duur als een volledige maaltijd😏
Helaas was het droge witte wijn ipv zoete. Maar gelukkig hadden we sprite en kon dat gemengd worden met de witte wijn en toen was het goed te drinken.

Moe maar voldaan ging iedereen op bed.

Donderdag 1 augustus
Vandaag stond weer een excursiedag op de planning.

Eerste stop was het Martha Christins Tiahahu Monument.
Dit 16-jarige meisje vocht in de 19e eeuw aan de zijde van haar vader, een medestander van Pattimura, tegen de Nederlanders, voor behoud van het eigen land. Nadat haar vader gevangen werd genomen werd hij geëxecuteerd. Martha werd nasr Java getransporteerd om op de thee- en koffieplantages te werken. Aan boord van het schip weigerde ze het eten van de nederlanders op te eten. Op 2 jannuari 1818 stierf ze op 18-jarige leeftijd. Haar lichaam werd in de Bandazee geworpen. Martha is tegenwoordig 1 van de nationale helden van Indonesië. Het monument staat bij de straat Karang Panjang, waar je een mooi uitzicht hebt over Kota Ambon.

Aangezien er familie vlakbij het monument woont, werden we geacht om even langs te komen voor wat drinken. Zo gezegd, zo gedaan. Ze wilden allerlei eten voor ons bakken, maar dat was niet de bedoeling, aangezien we nog een druk programma hadden. Vandaar dat we alleen maar pisang goreng wilden en jasmijn ice tea in een pakje. Maar oh jee....er kwam 1 bord, 2, 3 borden pisang goreng. Dit was al veel te veel, want vlak daarvoor hadden we bij de kfc gegeten. We zeiden dat het genoeg was......maar daar waren ze het blijkbaar niet mee eens. Er konden nog wel 2 borden gebakken cassave bij😬
Natuurlijk kregen we al dat eten niet op, dus werd het mee gegeven voor bij het hotel.

Na ca een uur vervolgden we onze weg naar het Siwa Lima Museum.
Dit museum stamt uit 1973 en geeft de geschiedenis van de molukse cultuur weer. Het gebouw is gevestigd op de Taman Makmur heuvel, vlakbij kota Ambon en heeft uitzicht op de baai van Ambon. Het museum bestaat uit 2 gebouwen. In het ene gebouw zijn objecten uit de maritieme geschiedenis en verschillende zeedieren te vinden. Hier stond ook het skelet van de walvis die een aantal jaar geleden is aangespoeld bij Latuhalat. In het andere gebouw zie je vooral veel objecten uit de molukse cultuur. Denk hierbij aan traditionele kleding, oud geld, wapens, etc. Hier werd ook uitgelegd hoe de oorsprong van Lesa (hier komt de naam Leasa vandaan) ontstaan.(zie foto)

Bij dit museum staat ook het Pattimura Monument.
Pattimura is de bijnaam van Thomas Matulessy, een molukker afkomstig van het eiland Saparua. Hij leidde de opstand tegen de nederlanders in 1817.
Een aantal maanden was hij succesvol in zijn strijd. Hij slaagde er bijna in om het sterkte nederlandse fort Duurstede over te nemrn. Maat hij werd verraden door 1 van de radja's en werd uitgeleverd aan de nederlanders. Na zijn berechting werd hij op Ambon geëxecuteerd. Nu is hij 1 van de nationale helden.

De laatste stop vandaag was Pantai Pintu Kota. De plek die ik ken van foto's en ook hoog op mijn lijst stond om ooit in mijn leven te zien.

De legende vertelt dat de eerste bewoners van het eiland Ambon door deze poort binnen kwamen.
Daar aangekomen moesten we omlaag om het te zien. In eens zie ik mijn tante uit Nederland zitten. Wat toevallig weer. De rest van haar gezin was naar boven gelopen om op Pintu Kota te staan.
Alex en ik maakten een aantal foto's voor Pintu Kota om vervolgens ook erop te gaan klimmen. Het was een beste klim met hoge treden. Best wel lastig om te klimmen met mijn korte benen, maar het was het waard. We werden beloont met een prachtig uitzicht. Dit was een mooie plek om met ons gezin op de foto te gaan. Bij de top was er een trap dat nog een klein stuk omlaag ging. Alex stond hier heel even totdat een hoge golf hem volledig bedekte. Hij was helemaal doorweekt. Gelukkig is hij altijd helder van geest, want hij had op die plek zo van de rots kunnen vallen. Gelukkig raakt hij niet snel in paniek. Het was grappig, maar door de kracht van het water had het ook anders kunnen aflopen.

Hierna sloten we ons weer aan bij mijn ouders, die achter waren gebleven bij een kraampje bij de parkeerplaats. Hier dronken we wat en daarna namen we, emotioneel, afscheid van onze nicht Sabine, die we deze vakantie, waarschijnlijk niet meer gaan zien.
Uitgeput van deze dag vertrokken we weer naar het hotel om de laatste avond in Latuhalat relaxt af te sluiten.

Geschreven door ReizenMetTalitha