Voordat de reis begon heb ik een opzet gemaakt voor de uitjes/excursies die we optioneel zouden kunnen doen.

Donderdag 25 juli
Gisteren was het plan om de heilige Alen (morenen) in Waai te bezoeken. De bevolking gelooft dat zolang deze alen in de rivier de blijven er veel voorspoed zal zijn. Wanneer ze wegtrekken zullen er rampen gebeuren. Je mocht in het water om ze te aaien. Ik was de enige die het wel wilde doen. Superglad voelden ze. Apart hoor. Toen we verder wilden gaan om naar familie in Suli te gaan kregen we de tip om naar een waterval te gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Dat wilden we wel zien. Aangekomen op de locatie hadden we wederom een prachtig uitzicht. Er werd gezegd dat het niet geschikt was voor mijn moeder. Mijn ouders bleven achter en wij gingen nieuwsgierig op pad. We werden vergezeld door 2 mannen, die middels een walkie talkie contact met elkaar hadden. Een glibberige, stenen trap moesten we omlaag bewandelen. Op advies van 1 van de begeleiders ben ik op blote voeten gegaan om meer grip te hebben. Ik schat dat we ca 250 meter, schoorvoetend omlaag moesten wandelen. Aangekomen bij super helder water en een kleine waterval, dacht ik:"is dit het nou?" wat een tegenvaller, maar opeens zag ik een aantal door het water gaan....... moesten we door het water, om even verderop weer een stukje te klimmen. En dan bedoel ik voor leken als wij zijn, echt klimmen? Ik, met mijn korte benen, moest zeer ruime stappen zetten om grip te hebben en aan de stenen wand houvast te zoeken. Wat een uitdaging was het, maar 1 om nooit te vergeten. We kwamen op een plek waar we konden zwemmen en Davinia, Marcel, Zefanja, Naiobi en Sefanja klommen ook nog langs de waterval omhoog om er daarna van af te springen.

Na deze tocht zijn we eerst maar terug naar het hotel gegaan om schone kleren aan te doen, voordat we naar de familie gingen.

Bij de familie aangekomen werd we groots onthaald en er kwamen steeds meer familieleden vanuit alle kanten.
Sommigen van had ik al op facebook en die herkende ik wel en vice versa. Met zn allen zaten we buiten het huis. Mijn vader is de taal nog goed machtig, dus die praatte er op los, maar voor de meesten van ons voelde het een beetje als aapjes kijken. Af en toe is het dan wel ongemakkelijk. Na wat pisang goreng en een zoete kop thee met daun pandan besloten we om met de nicht van mn moeder naar haar zus te gaan.

Daar aangekomen werden we achtervolgd door een grote groep kinderen. Davinia ging wederom snoep uitdelen. Daarna was het ijs gebroken en moesten alle kinderen met elkaar op de foto. De kinderen voelden zich net een bezienswaardigheid. Vooral Davinia en Alex vielen op door hun lengte. Davinia werd een blanke banaan genoemd.😁

Op het moment dat we terug wilden met de bus werd ons gevraagd om nog naar een neef van mn vader te gaan. Ook daar moesten we wat drinken en eten voordat we weg gingen.

Inmiddels was het al half 7 toen we vertrokken vanuit Suli, want er moest ook nog 1 grote familiefoto gemaakt worden. Omdat we de kinderen hadden beloofd om naar een shoppingmall te gaan haastten we ons naar de eerstvolgende op de route. Daar werden de benodigde spullen gekocht om vervolgens naar een restaurant te gaan. Onderhand was het ca 21:30u toen we goed en wel in het restaurant zaten, waar een tafel voor ons gereed werd gemaakt........... Tja, en toen viel het licht op heel Ambon uit.... Na een half uur zonder stroom (gelukkig hadden we wel een powerbank met geïntegreerde verlichting) besloten we om weg te gaan. Iedereen had nu wel trek gekregen, want de laatste, echte maaltijd was 10:00u s'ochtends. Uiteindelijk konden we bij de KFC iets eten, want daar hadden ze wel stroom via een generator. Het was een kleine kfc en veel keuze was er niet, omdat er veel uitverkocht was. Maar in ieder geval konden we de knorrende magen vullen. We kwamen tot het besef dat het verstandig is om toch iets van eten op voorraad te hebben voor het geval we weer zo'n situatie komen. Dus kon ik tegenover de kfc, bij een supermarktje bamisoep en crackers kopen. Een enerverende dag was het, dus besloten we om de volgende dag een rustdag in te lassen en bij het hotel te blijven. Moe en uiteindelijk toch voldaan vielen we in slaap.

Geschreven door ReizenMetTalitha