Het laatste stukje dateert alweer van ruim een week geleden. Dat wil niet zeggen dat ik m’n voornemen alweer heb uitgezwaaid en niet gewandeld heb. Hieronder geef ik in het kort de hoogtepunten van de afgelopen wandelweek weer.

Dinsdag 17 januari

‘s Morgens vroeg ben ik eerst even naar de huisarts gewandeld. In de week tussen Kerst en Oud en Nieuw kreeg ik plotseling last van m’n onderrug en m’n linker heup met uitstraling naar m’n lies. Dat is nog voordat ik ging wandelen, dus daar kan het niet aan liggen. In eerste instantie dacht ik dat het vanzelf wel weer over zou gaan, het was tenslotte ook vanzelf gekomen. Toen het aan bleef houden ben ik maar een gaan googelen: met de symptomen kon ik meerdere kanten op, maar ik koos voor een slijmbeursontsteking; daarmee kan ik gewoon doorwandelen en dat gaat inderdaad vanzelf een keer over. Maar het werd niet minder, vooral ‘s nachts had ik er last van en kon ik er slecht van slapen, en werd het mijns inziens tijd om naar de huisarts te gaan. Na bij haar, ik heb een schat van een huisarts, de wereldproblematiek te hebben besproken en allerlei wél gezellige dingen, onderzocht ze me tenslotte. Uit wat testjes bleek dat ik slijtage/artrose in m’n linker heup heb. Ik zag m’n wandeldroom in Spanje voorzichtig in rook opgaan, maar dat bleek mee te vallen; met een injectie kan ik er weer ongeveer een jaar pijnvrij tegenaan. We spraken af dat ze me komende dinsdag om half vijf die injectie in m’n heup jast. Het zou ook wel ‘s morgens vroeg kunnen, maar na de spuit moet ik twee dagen rust nemen, dus eind van de middag vond ze beter; “Dan kun je van tevoren nog zo’n 25 kilometer wandelen”, zei ze, “dat is goed voor je!”

Na het bezoek aan de huisarts zijn we, Marianne wandelt vandaag met me mee, naar Beek bij Nijmegen gereden en parkeerden daar de auto in de buurt van Hotel ‘t Spijker om van daaruit de N70 te gaan wandelen. Dat klinkt als wandelen langs een drukke autoweg, maar de N staat in dit geval voor Natuurwandelroute. De totale route is 14,2 kilometer lang en telt zo’n 375 hoogtemeters. Door het sportieve gehalte is deze wandelroute over acht ‘bergen’ door de glooiende bossen van Berg en Dal en omgeving uitgegroeid tot een veelgebruikt oefenparcours voor hardlopers, trail lopers en lange afstand wandelaars. Ik ben vandaag op de juiste plek dus. Marianne weet onderweg te vertellen dat de route zo’n 500 traptreden telt. Ik ben blij dat ik dat niet van tevoren wist, anders was ik ze vast gaan tellen. Door sommigen wordt de N70 aangeprezen als de mooiste wandelroute in Nederland, maar daar wil ik niet in meegaan. Het oostelijke deel van de route, met als hoog(s)tepunt de Duivelsberg, verdient misschien dit predicaat wel, al zou ik het niet zeker weten want ik ken niet alle wandelroutes in Nederland, maar het westelijke deel dat deels over asfalt en door bewoonde (villa)wijken voert heeft zeker niet mijn voorkeur.
We wandelen eerst naar de Duivelsberg. Waar die naam precies vandaan komt weet niemand, vermoedelijk is die afgeleid van Duffelsberg; vanaf de berg heb je een mooi uitzicht over ‘De Duffelt’, de Duitse streek tussen Nijmegen en Kleef. In de Tweede Wereldoorlog streden Amerikaanse luchtlandingstroepen voor het bezit en behoud van ‘heuvel 75,9’ (de hoogte van de berg in meters) tijdens de Operatie Marketing Garden. Na de oorlog behoorde de Duivelsberg tot de kleine Duitse gebieden die Nederland op 23 april 1949 annexeerde. In tegenstelling tot andere gebieden werd de Duivelsberg nooit teruggegeven aan Duitsland.
Na afdalen van de Duivelsberg lopen we langs het pannekoekenhuis met dezelfde naam en even verder is een ‘viewpoint’ dat uitzicht biedt over twee donkere poelen, de ‘Heksendans’ genoemd. In vroeger tijden zouden daar vrouwen die voor heks werden aangezien verdronken.
We vervolgen de N70 en komen na enige tijd weer terug op het punt waar we zijn begonnen om het westelijke deel van de route te nemen. We missen een of meerdere routepaaltjes en ik download daarom de gpx-route vanaf internet. Degene die deze route erop heeft geplaatst is zelf ook aan het dolen geweest zie ik aan de lijn die op meerdere plaatsen heen en terug gaat over hetzelfde stuk weg; als je zelf de route niet weet lijkt het me niet zo handig om die als leidraad voor anderen op internet te plaatsen. Afijn, na enige verharde slingerende wegen door een villawijk zien we uiteindelijk weer een bekend paaltje, een met een felgroene band aan top. Zoals eerder gezegd vinden wij het westelijk deel van de route niet bepaald een natuurwandelroute. Op het mooiste punt van dat deel rusten we even op een bankje vanwaar we uitkijken over de Ooijpolder en zicht hebben op het kerkje in Persingen.
Na 15 kilometer zijn we weer terug bij hotel ‘t Spijker in Beek, waar we in zomertijd al diverse keren, na een wandel- of fietstocht, zijn neergestreken op het terras voor bitterballen met een passend drankje. Deze keer doen we dat niet en keren we terug naar Arnhem.
Samen wandelen is wel zo gezellig. De dynamiek in m’n hoofd is wel heel anders: als ik alleen loop dan sluit ik me deels af voor de buitenwereld en ben ik in gedachten voortdurend bezig om een verhaal vorm te geven, maar als we samen lopen vind ik het niet gepast om het grootste deel van de route stommetje te spelen. Ik hoef ook niet van elke wandeltraining een verhaal te schrijven vind ik. De voorbereiding naar de Ruta de la Plata duurt nog lange tijd en het wordt wellicht ook wat teveel leesvoer voor jullie. Ik zal proberen me in te houden.

Donderdag 19 januari

Vandaag loop ik van huis uit een rondje over de Veluwe. De aanlooproute voert langs kasteel Rosendael. Van het oorspronkelijk laatmiddeleeuwse kasteel dat door de graaf van Gelre werd gebouwd is slechts de donjon overgebleven. In 1722 werd aan deze toren, die aanvankelijk zo’n 25 meter hoog en 16 meter in doorsnee was (de diameter is hetzelfde gebleven) een vierkant huis gebouwd, alsmede diverse bijgebouwen en stallen. In niets lijkt het kasteel meer op de verdedigingsburcht die het ooit moet zijn geweest.
Vanaf kasteel Rosendael loopt de route omhoog en langs een begraafplaats. Ik ontdek ineens een wandelroute die me nog niet eerder is opgevallen, het Veluwe Zwerfpad. Ik ga eens onderzoeken wat die route precies inhoudt en kom daar later op terug.
Ik wil vandaag niet al teveel kilometers maken in het kader van ‘je moet het niet overdrijven’ en loop zo langzamerhand weer terug in zuidelijke richting. Ik passeer de Emmapiramide: in 1891 werd er voor de werkverschaffing op de Kluizenaarsberg een uitkijkheuvel gebouwd met als doel het waarnemen van eventuele bosbranden. De heuveltop zelf is 98 meter hoog met daarop een houten uitzichttoren van 30 meter. Inmiddels is de toren niet meer in gebruik als brandtoren omdat er elders een andere is gebouwd. Op heldere dagen is het mogelijk om vanaf de toren Duitsland te zien liggen... ik zou niet weten wie dat zou willen, maar de mogelijkheid bestaat in ieder geval. Bij de piramide staat een monument ter nagedachtenis aan tien mannen die hier op 13 december 1944 zijn gefusilleerd. Eind 2021 is er een gedicht van Frits Koning bij geplaatst die eveneens herinnert aan die trieste gebeurtenis. Van dit gedicht heb ik een foto bijgevoegd.
Via Velp loop ik weer terug naar huis.

Zaterdag 21 januari

Vandaag loop ik met Marianne een rondje over de Veluwezoom. We parkeren de auto op het Rozendaalse Veld en ik zet in TopoGPS een route uit via wandelknooppunten. Buienradar voorspelt zonnige perioden, dus ik kies zoveel mogelijk wandelknooppunten in open gebied op de hei zodat we wat vitamine D bij kunnen tanken. Aanvankelijk laat de zon zich niet zien, maar uiteindelijk komt hij toch tevoorschijn en rusten we even uit op een omgevallen boom met onze snuit in het zonlicht.
Na de pauze lopen we door richting Posbank en passeren op de Worth-Rhederheide het kunstwerk Highlander, in 2013 onthuld door oud-voetballer en tv-persoonlijkheid Jan Mulder. Het metershoge brons van kunstenaar Jantien Mook uit Amsterdam is geinspireerd door de Schotse hooglanders die in de buurt rondlopen. Even verderop komen we er een paar tegen in levenden lijve. Marianne heeft het er niet zo op, maar ze gunnen ons geen waardige blik, helemaal geen blik zelfs. De Postbank laten we deze keer links liggen en we lopen terug richting auto. Aan het aantal hondenuitlaters met bijbehorende hond en dito stront, opruimen is hier kennelijk niet ingeburgerd, kun je ongeveer inschatten hoe ver je nog van de parkeerplaats bent verwijderd.

Als we weer thuis zijn ga ik op zoek naar informatie over het Veluwe Zwerfpad. Het blijkt een route te zijn van in totaal 375 kilometer lengte, die is opgedeeld in 18 dagetappes en voert over de mooiste plekken van de Veluwe. Wellicht ga ik daar morgen een etappe van lopen. Je hoort er van, ¡Hasta pronto!

Geschreven door Pepe.delaPlata