Vandaag ga ik een deel lopen van het Veluwe Zwerfpad, een uitgepijlde route van 375 kilometer over de Veluwezoom, het Kootwijkerzand en het Nationaal Park de Hoge Veluwe. Ik heb me laten vertellen dat de naam van de route ontstaan is uit de fabel dat een pad tijdens een paddentrek zijn innig geliefde metgezellin uit het oog is verloren, en dat hij vervolgens telkens weer dezelfde route sprong om haar terug te vinden. Misschien kom ik hem of haar wel tegen.
De etappe die ik ga volgen begint bij Arnhem CS en voert meanderend, over een afstand van 38 kilometer, naar Dieren. Hoe meer je er mensen leert kennen, hoe meer je Dieren gaat waarderen, maar dat is niet de reden dat ik er eindig. De route loopt langs het station, en vandaar ben ik snel weer met de trein in Arnhem. 38 kilometer is me overigens nog net even te gortig en ik pik de route daarom op bij kasteel Rosendael, waardoor er een wandeling van zo’n 25 kilometer overblijft.
Onderweg naar het bos sla ik nog even wat fruitbiskwietjes en een paar kilometer verderop beland ik op het pad. Ik volg de route tegen de richting in, althans tegen de richting die Topo GPS aangeeft; hij is middels de aangebrachte routepijlen in beide richtingen te volgen. Ik heb altijd het idee dat de terugweg korter lijkt dan de heenweg en met het aantal hoogtemeters dat in het verschiet ligt is het een fijn om, gevoelsmatig, terug te lopen.

Na een paar kilometer verlaat ik de beschutting van het bos en loop de open hei op. Verderop komt me een man tegemoet die een grote rugzak heeft omgebonden. Hij wordt vergezeld door twee honden; voorop loopt een grote, vervaarlijk uitziende, Duitse herder met in zijn bek een stuk hout waar je met gemak een 2-konijns hok van zou kunnen maken. Achter de man loopt een iets kleinere hond waar je met enig verbeeldingsvermogen een Siberische husky in zou kunnen zien. Maar met datzelfde vermogen zijn er ook andere mogelijkheden, wellicht had hij een aantal ‘ooms’ die zijn moeder hielpen in haar levensonderhoud te voorzien. Ook uit zijn vachtkleur was niet af te leiden welk ras in hem de boventoon voerde; die vertoonde alle kleuren van een moodboard met herfst- en wintertinten. Hoewel ik nieuwsgierig was naar de reden van zijn aanwezigheid op de route, belette de blik van de herder me om een gesprek aan te knopen. Dichterbij gekomen leek mij toe dat de man op het zwerfpad, letterlijk genomen, op de juiste plek was; hij zag er onverzorgd en ongewassen uit en had onder zijn ogen meer hoogtemeters dan ik die dag zou maken, in de vorm van strak gespannen rode wallen. We lieten het bij een wederzijdse vriendelijke groet.

Ik vervolg mijn weg verder de hei op. De paden zijn nog bedekt met sneeuw- en ijsresten die, hoewel de weerapps een temperatuur van +2 graden Celsius aangeven, halsstarrig vasthouden aan de gevoelstemperatuur van -3 graden Celsius om zodoende het landschap nog wat langer op te leuken en niet te snel roemloos op te gaan in de vergetelheid van de dampkring. Er waait een fris noordoosten windje, kracht 4, die de behoefte om er flink de sokken in te zetten levend houdt.
Maar het kan ook anders. Ik geniet van elke kilometer die ik wandel, daar niet van, maar het uiteindelijke verlangen is toch het wandelen van de Ruta de la Plata. Uit het boek ‘Succes Kompas’ van neef Theo (zie voor verdere gegevens bijgevoegde foto) heb ik geleerd dat als je écht iets graag wilt, dat dat een combinatie vergt van visualiseren, denken, voelen en doen om jezelf helemaal af te stemmen op dat verlangen. Ik draag het boek inmiddels tijdens elke wandeling mee in mijn rugzak en lees er tijdens rustpauzes regelmatig enkele bladzijden uit. Bijkomend voordeel is dat het wat extra trainingsgewicht toevoegt. Uit wetenschappelijk onderzoekt blijkt volgens het boek dat je lichaam geen onderscheid maakt tussen wat werkelijk gebeurt en wat je denkt. Imaginair kan ik de wandeling een stuk comfortabeler maken... Dusss...

Nog geen spoor van de zwerfpad of zijn verloren geliefde overigens.

Ongeveer 90 kilometer ten noorden van Sevilla bereik ik de uitlopers van de Sierra Norte. De temperatuur is behaaglijk in de januarizon en ik kijk uit over uitgestrekte heuvels met voornamelijk steeneiken en kurkeiken. Onder de steeneiken scharrelen zwarte en bruine Iberische varkens die zich tegoed doen aan afgevallen eikels. Delen van deze varkens zullen na de slacht verkocht worden als Pata Negra. De naam pata negra is afkomstig van de zwarte poten van het varken. Het is geen officiële benaming meer voor deze ham, in Spanje is het vrije gebruik van deze term zelfs verboden. De ibericoham wordt officieel geclassificeerd in verschillende kwaliteiten: van Jamón Ibérico de Cebo, Jamón Ibérico de Cebo Campo, Jamón Ibérico de Bellota en (de beste) Jamon 100% Iberico de Bellota (Pata Negra). Alleen de hammen van de varkens die in hun laatste groeifase uitsluitend met eikels (bellotas) en grassen in en uit de vrije natuur (dehesa) zijn gevoed mogen Jamón Ibérico de Bellota (achterpoot) of Paleta Ibérica de Bellota (voorpoot) genoemd worden. Dit is vastgelegd in de Spaanse wetgeving. Varkens die een mix van eikels en diervoeders hebben gehad heten Recebo of Cebo, of gekruiste varkens. Deze zijn ook een stuk goedkoper. De andere bekende Spaanse ham, serranoham, is van een ander varkensras, de "cerdo blanco" (het witte varken).

De Sierra Norte maakt deel uit van de Sierra Morena. Het landschap wordt gekenmerkt door zacht glooiende leisteenheuvels van zo’n 600-700 meter hoog, bekleed met steeneiken, kurkeiken, veel riviertjes, beekjes en weides. In de verte zie ik de hoogste top, la Capitana, met 959 meter hoogte. Er is veel wild en een enorme diversiteit aan vogels, veel meer dan ik met mijn beperkte kennis van sijzen, drijfsijzen en roofsijzen kan bevatten. Ik hoorde overigens daarstraks ook een voor mij nieuwe soort, mogelijk een klopsijs, die met repeterend geklop tegen een boomstam zat te timmeren.
Ik loop een stukje langs de Hueznar-rivier en zie plotseling een otter zwemmen, wauw! Onder het wateroppervlak wemelt het van de forellen, jammer dat ik geen vliegenhengel bij me heb.

Ik noemde de Sierra Morena al even. Bij de naam van dat gebergte heb ik altijd weer dezelfde fijne herinnering; na zijn geboorte was mijn oudste kleinzoon Tygo nogal huilerig. Waarom dat was kon hij helaas nog niet duidelijk maken, maar het dreef dochter Kim af te toe tot gepaste wanhoop, met als gevolg dat ze me regelmatig vroeg om langs te komen en hem op mijn armen te wiegen en voor hem te zingen, dat maakte hem meestal wat rustiger. Ik zong diverse Spaanstalige liedjes voor hem, maar vooral Cielito Lindo. Misschien dat jullie dat volksliedje aan de titel niet meteen herkennen, dus ik zal een link toevoegen die de herkenning bevordert: https://youtu.be/PcDMKlAuKDI
Tot mijn tranentrekkende verbazing hief Tygo ongeveer een jaar later, toen hij bij ons thuis op een kleine gitaar zat te plonken, het begin van het refrein aan... Ayayayay... Mooi, wat muziek met grote en kleine mensen doet.

Even voordat ik het stadje Constantina bereik, passeer ik het standbeeld van de beroemde vechtstier Diablo, die het in 1896 werd vergund om levend de arena te verlaten na een episch gevecht met torero José Lara Jiménez (bijnaam Chicorro). Zijn moed en bevlogenheid in dat gevecht met de matador, die getooid in goudbrokkaat, met grote rode zakdoek en potsierlijke roze kniekousjes met bijbehorende balletschoentjes voor hem uit moest rennen, leverden hem als beloning een mooi einde van zijn leven op in de weidse velden.
Ik loop om Constantina heen en zie na enkele kilometers het bezoekerscentrum van de Banco del Pos opdoemen. Er kringelt rook omhoog uit de schoorsteen en, ik weet niet of het toegestaan is om binnen een visualisatie te visualiseren (het is afkomstig uit Catalonië), ik krijg zin in calçots. Calçot is een uiensoort die ook wel lijkt op een prei, en te vergelijken met een lente- of groene ui. De langwerpige groentesoort is slierterig met groene bladeren en een witte stronk. Om ze te bereiden worden ze met loof en al boven een houtvuur geroosterd. De smaak is zoet en zacht. Na het eten ervan zie je er, als je niet oppast, uit als een mijnwerker; de buitenbladen, die je zelf mag verwijderen, zijn helemaal verkoold. Het is echter nog geen tijd om te lunchen en ik loop verder.
Niet ver voorbij het stadje Constantina, op het verloop van de oude spoorlijn van Cazalla de la Sierra naar de oude ijzermijnstad Cerro del Hierro, betreed ik de Vía Verde de la Sierra Norte. Door heel Spanje, en niet alleen in Spanje overigens, in Frankrijk heb ik ze op de fiets ook gevolgd, alleen heten ze daar anders, zijn oude spoorwegtracees omgedoopt tot schitterende autovrije fietspaden, die vaak voeren over oude spoorwegvianducten en door tunnels. Het fietspad gaat licht en geleidelijk bergop richting Cierro del Hierro, en volgt het verloop van de Huéznar rivier. In Cierro del Hierro wacht een geologische bezienswaardigheid. Cerro del Hierro is een indrukwekkend natuurmonument gelegen in de provincie Sevilla op bijna zevenhonderd meter boven zeeniveau. Zoals de naam al doet vermoeden, werd het zeer gewaardeerd om de rijkdom in ijzer dat al door de Romeinen werd geëxploiteerd en van zijn kalkstenen rotsen. Heden ten dage ligt het belang ervan in het spectaculaire landschap waaruit het oppervlak bestaat: karst​, en ook vooral vanwege de natuurlijke waarde en sportieve waarde. Het is er perfect om te wandelen en te klimmen. Ik loop niet helemaal door naar het oude mijnwerkersstadje, maar stop bij een oud stationnetje dat nu is omgetoverd tot tapasbar. Inmiddels is het wél tijd geworden voor de lunch. De mooie klanken van een Soleá komen me tegemoet. Soleá wordt beschouwd als de moeder van alle ‘palos’ (flamencostijlen). Het ritme daarvan ligt mijzelf het lekkerste in het gehoor. (Bijvoorbeeld: https://youtu.be/AF-osjXmIt8 )
Ik bestel mijn favoriete tapa, een Solomillo al Whisky, met daarbij een glaasje Tio Pepe... what’s in a name. Tio Pepe is een gortdroge sherry (fino) die heerlijk is bij tapas. Zonder eten erbij is hij, in mijn beleving, minder geschikt. Als je in de spiegel kijkt na het nemen van een ferme slok, dan herken je ongetwijfeld die schreeuwerd van Munch in je weerspiegeling, tong en mondholte trekken krampachtig samen.

Hebben jullie die pad of z’n liefje al gezien? Ik nog geen glimp.

Na de heerlijk lunch vervolg ik mijn route richting het estación ferrocarril vanwaar ik de trein terug naar huis zal nemen. Tijdens de laatste kilometers van de tocht is de berm aan beide zijden van het karrenspoor omgeploegd door jabalí (wilde zwijnen). Het zal niet eenvoudig zijn om hier nog het hoofdbestanddeel van je truffelmayonaise te vinden. Voor wilde zwijnen heb ik het grootse respect overigens. Toen ik een paar jaar geleden nog in een caravannetje in Cadaquès woonde werd ik ‘s nachts opgeschrikt door een vreselijk kabaal buiten. Na openen van de deur om poolshoogte te nemen, stond ik oog in oog met een reusachtige beer met imponerende slagtanden. Zijn familie ging ondertussen onverstoord door met het slopen van mijn vuilnisbak. Nadat ik zelf kabaal begon te maken (nee, niet als een mager speenvarken) besloten ze uiteindelijk te vertrekken. In Cadaqués was het een ware plaag geworden doordat hun leefruimte steeds verder werd ingeperkt door de bouw van riante villa’s, voornamelijk door een Nederlandse projectontwikkelaar, ten gunste van Nederlandse kopers die er twee of drie weken per jaar doorbrengen. De rest van het jaar staat het merendeel leeg. Ik zal niet oordelen, maar mogelijk is housesharing in combinatie met vakantiespreiding een oplossing om de bouwlust in te dammen (?).

Even later sta ik op het perron. Naast me staat een ouder paar, hij iets groter dan zij, hij met spierwit haar en zij met vuurrood haar. Als hij achter haar gaat staan dan lijken ze net een mobiele aanduiding voor een NS-wandelroute. De trein stopt voor het perron. Als ik instap zie ik hem ook instappen, de Veluwse zwerfpad, weerspiegeld in een winkelruit, met eenzelfde lichtkleurige merinowollen muts en een identieke wandelstok als ik.

Tot snel!

Geschreven door Pepe.delaPlata