Om 06:45 uur liep vanmorgen de wekker af. Ik kan me de dag niet heugen dat dat voor míj de laatste keer was, maar het geeft wel een gevoel van hernieuwde regelmaat in m’n leven. De afgelopen jaren kwam ik uit bed als ik wakker werd, of ik kwam dan nog even níet uit bed. Maar vandaag heb ik een lunchafspraak, ongeveer halverwege de geplande wandeling, zodoende. Er zijn van die dagen dat ik ‘s morgens al weet dat het geen fijne dag gaat worden voor wat betreft duizeligheid en gebrek aan balans, en vandaag is zo’n dag. Ik ga het beleven.

Na een licht ontbijt, vullen van de Doppers, de grote met thee en de kleine met koffie, en inpakken van de benodigde spullen en wat spullen die ik eigenlijk vandaag niet perse zou gebruiken maar meeneem om het gewicht van de rugzak wat op te voeren, loop ik naar station Presikhaaf waar ik om 08:30 uur de trein neem naar Mook/Molenhoek. De wandeling van vandaag voert me over en rond de Mookerheide.

Drie kwartier na vertrek stap ik, na een overstap in Nijmegen, uit in Molenhoek. Het station ligt direct aan het bos en vlakbij het perron staat een plattegrond met wandelknooppunten. Ik prent wat nummers in m’n hoofd; kennelijk ben ik nog niet genoeg ontwaakt en komt het idee om een foto van de plattegrond te maken niet direct in me op. Na het 2e knooppunt ben ik daarom het spoor al bijster. Met TopoGPS kom ik echter overal, en daar heb ik ook een aantal netwerken van wandel- en fietsknooppunten op geladen, hoewel er in deze hoek van het land er geen wandelknooppunt is te bekennen op de kaart; ik kom er wel.

Ik ben een half uur eerder met de trein vertrokken dan aanvankelijk de planning was, ik was er klaar voor, stond te popelen om te gaan wandelen, dus wat zou dan het doel zijn van het strak volgen van de planning, en had daarom wat speling in tijd om toch nog rond de lunch op het afgesproken adres te zijn. Ik liep daarom eerst een stukje in de ‘verkeerde’ richting om het in Jugendstil-stijl, met ook kenmerken van Art Deco, gebouwde Jachtslot De Mookerheide te bekijken. Helaas stond het slot rondom in de steigers, het wordt weer in oude glorie hersteld, onder meer door de oorspronkelijke versiering van verglaasde tegeltjes in mozaïektechniek weer aan te brengen, en kan ik jullie niet verblijden met een mooi plaatje.

Ik loop weer terug richting het station waar ik vandaan ben gekomen en ga verder in zuidelijke richting. Op de Mookerheide passeer ik de Heumense schans en de Mookerschans. Beide aarden verdedigingswerken werden, eerstgenoemde in stervorm en laatstgenoemde als een vierkant, vermoedelijk in de tweede helft van de 17e eeuw gebouwd en behoorden bij verdedigingslinies die ter beveiliging van militaire kampementen waren opgeworpen in het open veld. In die tijd maakte ons land onder stadhouder Willem III een turbulente tijd door. Ze hebben niets te maken met de bekende Slag op de Mookerheide die op 14 april 1574 plaatsvond tijdens de 80-jarige oorlog.
Op die 14e april 1574 vochten huurtroepen onder leiding van Lodewijk en Hendrik van Nassau tegen het Spaanse leger onder Sancho d’Ávila en Bernardino de Mendoza. Lodewijks Duitse infanterie-eenheden vertrouwden op hun vuurwapens, terwijl de Spaanse infanterie nog met speren en andere prikkers werkte. Omdat het in die tijd nog veel tijd vergde om een vuurwapen te herladen, wonnen de Spanjaarden het steekspel, waarbij zowel Lodewijk als Hendrik, beiden broer van Willem van Oranje, het loodje legden.
Ik vraag me overigens af waarom die Spanjaarden zonodig hierheen moesten komen, te voet of te paard, om veldslagen te leveren en dat niet gewoon op het veldje naast het huis van abuela te doen; lekker in hun korte broek, tussen de middag een frisse gazpacho en stoofpotje conejo eten bij oma, dan een slaapje doen en vervolgens om een uur of vier nog een paar uurtjes om je heen prikken. De geschiedenis leert ook dat Spanjaarden nou niet echt profijt hebben gehad van hun wereldwijde rooftochten. Piet Hein heeft daar ook een steentje aan bijgedragen, door in 1628 bij Matanzas (Cuba) de zilvervloot op ze te veroveren. In de recente geschiedenis is de grootste verovering wellicht wel het binnenhalen van EU-subsidies om daarmee razendsnel het snelwegennet uit te breiden, waaronder ook de Vía (of Ruta) de la Plata. De eerste keer dat ik die met de auto volgde was dat nog een tweebaans weg, maar enkele jaren later was er een nieuwe snelweg naast gelegd.

Nog even over de naam Vía de la Plata: algemeen wordt aangenomen dat deze is afgeleid van het moderne Spaanse woord voor zilver, plata, en daarom zilverroute wordt genoemd. Maar eigenlijk komt de naam voort uit het Arabische woord al-balat, dat ‘geplaveide weg’ betekent en deze beschrijft als aangelegd door de Romeinen. Fonetisch komt plata in de buurt van al-balat, vandaar. De weg is nooit gebruikt als route om zilver te vervoeren/ verhandelen, maar ik heb inmiddels een werktitel bedacht voor het boek dat ik ga schrijven als het zover mocht komen dat ik hem ga wandelen: ‘Zilverkoorts’. Ik houd het dus gemakshalve op Zilverroute, zie het maar als dichterlijke vrijheid.

Na een kilometer of 7 begint het gebrek aan balans me parten te spelen. De wandelstok vindt zelfstandig zijn rechte pad en ik zwalk er maar wat omheen. Twee me tegemoet komende dames, onmiskenbaar een tweeling, kijken door hun identieke brillen met uil-montuur met verwondering naar de passerende paaldanser en groeten van schrik niet terug, althans dat is míjn perceptie; als ik ze ‘s middags weer tegenkom en vraag wie er trakteert als we elkaar nog een derde keer tegenkomen, kijken ze me vragend aan en herinneren ze zich niet dat ze mij eerder op de dag al zijn tegengekomen.

Na 10,5 km zit het eerste deel van de wandeling erop en kom ik aan bij Huize Ubuntu, al heb ik dat nog niet direct in de gaten, wel dat ik aankom natuurlijk maar niet de naam op de gevel van het huis van Buis. Ik roffel met de klopper op de voordeur en neef Buis doet open. Floor daalt de trap grotendeels af om me te begroeten en keert weer terug naar boven. Ik drink koffie met Buis en we praten voornamelijk over de Camino. Hij heeft hem twee keer met Sleef gelopen, zei het vanuit twee verschillende richtingen: in 2017 de Camino Portugues da Costa vanuit Porto en in 2018 de Camino del Norte vanuit Santander. Hij laat me de boeken zien die hij vanaf de Pindat-site heeft laten afdrukken, compleet met de reacties die zijn volgers onderweg bij de reisverslagen hebben geplaatst, en een afzonderlijk fotoboek. Ze zijn van een mooie glossy kwaliteit, dat is iets om in m’n achterhoofd te houden.
Voor de lunch warmt Floor een door Buis gemaakte broccolisoep op en serveert daarbij geroosterde boterhammen met truffelmayonaise en gesmolten kaas...yummie, ik kan er weer tegen voor het tweede deel van de wandeling.
Tijdens het eten vraagt Buis of me bij aankomst de naam van hun huis is opgevallen. Niet dus. Als we later naar buiten lopen zie ik dat de kleur van de letters nogal wordt gecamoufleerd door de kleur van de baksteen, dus ik neem het mezelf niet kwalijk. De naam, Ubuntu, komt voort uit de Bantoetalen van Zuidelijk Afrika en betekent: “Ik ben omdat wij zijn”. Floor ziet dat ik daar over moet nadenken en verduidelijkt: “Als wij samen een wedstrijd zouden lopen, dan zou de winnaar de prijs delen met de verliezer; als er geen verliezer zou zijn geweest, dan was er ook geen winnaar en dus geen prijs te verdelen”. Later op Wikipedia lees ik dat Ubuntu ook een ethische, of humanistische, filosofie uit het zuidelijk deel van Afrika is, die draait om toewijding in het geven en nemen, delen in groepen, stamleden en als meer vrede tussen stammen onderling.
Voordat ik na een gezellig samenzijn weer vertrek, geeft Buis me een boek dat geschreven is door zijn broer Theo: “Succes Kompas, richting geven aan je leven en werk”. De aanleiding om het boek te schrijven is, lees ik later op de terugweg in de trein, het feit dat Theo zijn wereldbeeld de afgelopen jaren nogal sterk veranderd is. Het begon met de auto-immuunziekte van Buis, die van de ene ziekteperiode naar de andere rolde. Het latere herstel van Buis fascineerde hem enorm en zette hem aan tot een zoektocht om het voor hem onverklaarbare te ontrafelen. Ik ben altijd sceptisch geweest tegenover spiritualiteit, maar de manier waarop het door Theo wordt om- en geschreven intrigeert me wel.

Tijdens de lunch vallen er enkele regenbuien. Als Buis mee naar buiten loopt om me uit te zwaaien vallen de laatste druppels die ik vandaag nog zal zien en direct daarna loop ik via een andere route terug naar het station in Molenhoek. Na de wandelingen in het vlakke Friese land was dit er een met klimmetjes. Ik kan mijn dijbeenspieren goed voelen als ik weer thuis ben en ik ben flink duizelig, maar dat zakt snel weer naar gewone proporties. Nu een paar dagen rust om niet te overdrijven en dan weer een leuke wandeling plannen. ¡Tot dan!

Geschreven door Pepe.delaPlata