Afgelopen nacht heb ik geen oog dicht gedaan. De stormachtige zuidenwind deed m'n boot, enthousiast geholpen door de golfslag, dansen als een brakedancer. In de ochtend nog 2 uurtjes slaap ingehaald toen de brakedance was afgezwakt naar een kwieke quickstep.

De eerste trainingswandeling van gisteren heeft geen sporen achtergelaten. Geen spierpijn of andere pijntjes, niet extra duizelig, geen blaren op m'n voeten... alleen een moe maar voldaan gevoel. Dat is een meevaller. In de verhalen van Raynor Winn was 'blarenpleister' een vaak terugkerend woord, maar mijn sokken waren kurkdroog na terugkomst en ik voelde niet één enkel schuurplekje. De Mali-Meindls die ik vorig jaar voor twee tientjes kocht op Marktplaats zitten als gegoten en vormen een perfecte combinatie met de Falke FT1 wandelsokken, die ik al sinds mensenheugenis bezit. Ik ben een bofferd.

Ik heb geen batterijen meer voor m'n hoofdlampje en m'n ankerlicht, dat ik ook als leeslicht in de kajuit gebruik. Bij de Poes, de supermarkt in Koudum (ik heb nog steeds geen idee hoe ik Poiesz moet uitspreken; toen ik de eerste keer in het dorp kwam dacht ik dat het een Polski Sklep was en heb ik enige tijd vruchteloos naar een andere super gezocht), zou ik ze kunnen kopen maar daar hebben ze alleen Durecell. Ik heb geen konijn met een trommel, dus kan prima leven met wat goedkopere. De dichtstbijzijnde Action is in Workum, dus ik snoer de Meindls weer om m'n voeten en ga op pad.

Ik vertrek rond de middag en er staat een krachtige zuidwesten wind. ZW6 zegt Buienradar, met een waarschuwing voor windstoten tot 80 km/uur. Ik neem vanaf Koudum in eerste instantie de kortste route: over de parallelweg langs de N359. Halverwege Workum sla ik rechtsaf en volg het toeristische fietspad. Dat is wel zo rustig en bovendien heb ik het eerste stuk de wind in de rug.
Na enkele honderden meters passeer ik een leuke Airbnb die aan de andere zijde van een vaart ligt. Gasten kunnen er alleen per boot kopen. De uitbaters van de B&B stellen daarvoor de stalen vlet, genaamd "Suske", ter beschikking. Ik zou er geen probleem mee hebben als ik daar permanent zou moeten wonen.

Vervolgens maakt het pad geleidelijk een bocht naar links en krijg ik de harde wind van opzij. Het valt me niet mee om overeind te blijven. Een schrale troost is dat m'n wandelstok ook moeite heeft om z'n taak te volbrengen. Ik moet nogal wat handkracht aanwenden om hem niet horizontaal te laten wapperen zodra ik zijn contact met het wegdek verbreek.
Ik zeg wandelstok, maar daar is hij het zelf niet mee eens. Hij laat uitdrukkelijk weten dat hij een 'Hiking pole' is en 'not to be used as walking stick'. Waarom hij dan een naar de hand voorgevormde kurken kromming heeft zal wel een raadsel blijven.

Na 12,5 km ben ik inmiddels in Workum beland en pak een momentje rust op een betonnen bank. Een paar fruitbiscuits en een nog bloedheet bakkie koffie gaan er goed in.
Een kilometer verder ben ik bij de Action. Ik koop de batterijen waar het om begonnen was en prop de nog resterende ruimte in mijn wandelrugzak vol met zakjes noedelsoep à 34 cent. Die lijken me wel lekker om in de andere geïsoleerde Dopper mee te nemen tijdens toekomstige wandelingen.

Als ik weer buiten sta is het inmiddels bijna 15 uur en zie ik een beetje op tegen de terugweg, die voornamelijk tegen de wind in zal zijn. Ik heb die fout ooit eerder gemaakt: ik ging toen met zwager Tom een halve marathon lopen in de buurt van Woerden. De eerste helft van de route liepen we langs een kanaal met harde rugwind; halverwege een brug over en weer langs hetzelfde kanaal terug tegen de wind in. Dat bleek teveel van het goede te zijn en haalde me een aantal maanden uit de looproulatie met beenvliesontsteking in beide scheenbenen.
Ik hoor je denken: "PoehPoeh", of: "NouNou", "Is die Pepe ooit zo fris en fruitig geweest dat hij halve marathons kon rennen?" Dat was ik ja, althans niet altijd blijkt uit het voorstaande. Ik had toen zo'n trimloopboekje met daarin de agenda van trimlopen door het hele land heen. Elk weekend deed ik wel ergens een trimloop. Niet dat ik geschapen ben om hard te lopen, ik heb wat dat betreft de souplesse van een adolescente olifant, maar het gaf mijzelf een voldaan gevoel en dát telt, vind ik. Ik schreef me voornamelijk in voor boslopen, een zachte ondergrond beviel me beter met mijn loopstijl. Het viel me op dat er om míj meer vogels fladderden dan om andere lopers. Ik wilde wel aan de vogels vragen waarom ze het op mij voorzien hadden, maar daar had ik vermoedelijk geen antwoord op gekregen, dus dat liet ik na. Ik vermoed dat mijn gestamp zoveel regenwormen naar de oppervlakte lokte, dat ze mij als een soort van voedselbank zagen.

Maar ik dwaal af. Ik sta nog in dubio in Workum. Ik moet terug, maar wil geen beenvliesontsteking
riskeren, dus zet m'n eerste escape in: ik neem de trein naar Koudum-Molkwerum en loop vanaf daar terug naar de boot. Dat is dan nog ruim 6 kilometer, maar wel met de wind in de rug.
Het is pas 15 uur en de eerstvolgende trein vertrekt om 16 uur, dus ik moet nog wat tijd wegmoffelen. Op de hoek bij Folkerts bestel ik een verse muntthee met honing en een stukje appelgebak. Ik vind het niet erg dat er maar één keer per uur een trein vertrekt.

In Koudum neem ik een route die ik nog niet eerder heb gelopen of gefietst. Ik passeer een weilandje waarin zich twee uit de kluiten gewassen schapen bevinden. Ze komen enthousiast naar me toegerend. Ik heb niets te eten voor ze, maar ze zijn tevreden met een aai over hun forse bol met dito hoorns.
Vervolgens loop ik door het 'Oldeferd Ontmoetingspark'. Buiten een boskabouter die verstijft en wegkijkt als ik hem nader, ontmoet ik niemand.

Het is bijna donker als ik weer terug ben bij de boot. Het begint licht te regenen als ik rechtsaf de steiger op loop. De wind is wat afgezwakt en het is comfortabel vertoeven op de boot met deze zachte temperatuur. Ik ben weer moe en voldaan en ga wat te eten fabrieken. Als de wind het toelaat vaar ik morgen naar Kleine Gaastmeer om vrijdag daar in de omgeving een wandeling te maken. ¡Hasta la próxima!

Geschreven door Pepe.delaPlata