Ken je dat gevoel nog, toen je een jaar of 6 was….dat gevoel een week of wat voor DE dag van het jaar. Je VERJAARDAG! Al begon dat bij mij volgens mij al een maand van te voren (ik heb aardig wat kalenders gemaakt en kruisjes gezet, creatiefkind) Maar goed, dat gevoel heb ik dus weer sinds een dag of 6. Nog 2 dagen, 5 uur, 37 minuten en 34 seconden,as we speak en dan mag ik mijn lang verwachte cadeautje uitpakken, Of nou ja; uit de bus trekken en platknuffelen!! (Marthe; be prepared!)

Tijd is en blijft een beetje een raar iets, aan de ene kant gaat het veel te snel, aan de andere kant kan het mij niet snel genoeg gaan. Het ‘Schiphol-moment’ is iets wat toch wel minstens 1 keer per week door m’n hoofd gaat. Nog even en dan heb ik de, voor mij, magische grens van een half jaar bereikt. Dat betekend ook dat ik Marthe (en al mijn andere lieve vriendjes en familie in NL) al bijna een half jaar niet gezien heb. En toch weet ik nog als de dag van gisteren dat ik op zondagavond 16 oktober voor Marthe’s deur stond, na een super gezellig etentje en 20 knuffels, eindelijk op m’n fiets stapte, nog 1 keer zwaaide, de hoek om reed en heel hard begon te huilen…

Het is best een gek idee om straks iemand van thuis hier te hebben, hier in mijn ‘andere’ leven. Ik kan niet wachten om haar alles te laten zien, voor te stellen aan de leuke mensen die ik hier heb ontmoet, koffie te drinken bij mijn favoriete tentje en samen uit eten te gaan bij Sisters of Soul#.
Kortom; laat die laatste 2 dagen maar extra snel gaan!

Afgelopen 1,5 week heb ik helaas iets wat snotterig en hoestend doorgebracht. (Ook aan de andere kant van de wereld worden mensen dus blijkbaar gewoon verkouden.) Gelukkig hebben ze hier ook paracetamol en eucalyptus keelsnoepjes!

Vorige week stond half Melbourne/St Kilda op z’n kop in verband met de Formule 1, Grand Prix. Files bij iedere tramhalte, heel veel mensen met petjes en jassen vol automerken en een laag overkomende straaljager die er op vrijdag en zaterdag, een kwartier lang, voor zorgde dat ik trillend achter m’n laptopje zat te werken. Op een vader, die er midden in de nacht voor opstaat, na heb ik eigenlijk helemaal niets met formule 1. Maar gezien ik al niet naar de Australian Open (tennis) ben geweest vond ik dat ik niet nog zo’n groot evenement kon overslaan. Al met al was het echt een top dag! De zon scheen en met zo’n 100 andere Nederlanders was het een super gezellige-, oranje bedoeling. Bijzonder hoe trots we dan allemaal opeens zijn op ‘ons’ kleine kikkerlandje en ‘onze’ Max. Weer iets voor op het lijstje met bijzondere herinneringen.

Maar goed….grote kans dat dit mijn laatste ‘Melbourne/st Kilda’-blog gaat zijn. Drie en een halve maand ben ik hier geweest, dat is een kwart van mijn reis. Drie maanden waarin ik veel heb geleerd (over mezelf en op werk-gebied), nieuwe inzichten heb gekregen en heel veel leuke mensen heb leren kennen!
Vanaf dag 1 heb ik me thuis gevoeld in St Kilda. Het geluid van de gillende mensen in de achtbaar van Luna Park ( waar standaard een medewerker staand op mee rijdt zodat hij/zij kan duwen als de karretjes weer eens stil komen te staan), de heel hard tjilpende vogels na zonsondergang en alle bijzondere ‘locals’ (visualiseer: man met hond in fietsmand, beide volledig aangekleed + lichtgevende bril en keiharde muziek, 80jarige-zwartgeblakerde-man in mini string die bij de eerste zonnestraal vol trots zijn niet-zo-strakke-schaam showed wandelend over de boulevard en zo kan ik nog wel even doorgaan) ga ik allemaal missen. Einde van een bijzonder hoofdstuk. Tijd voor het volgende!

#vegan restaurant om de hoek, waar zowel het eten als de bediening bijzonder is om naar te kijken

Geschreven door Nadine.geniet