Lieve mensen, ik heb wat op te biechten; ik heb tegen jullie gelogen. Nog geen dag geleden heb ik m'n laatste blog geplaatst. En het gaat nog zeker 3,5 week duren voor ik deze kan plaatsten..... Ik ga namelijk helemaal niet terug naar de bootcamp, Diene stapt over 2 dagen in het vliegtuig naar huis! Ja naar huis ja, heul vreemd Ik voel me ongeveer hetzelfde als in de week voor ik weg ging....onrustig as.
Waarom ik heb gelogen? Toen ik een paar maanden geleden besloot dat oktober te ver weg en koud zou zijn om terug te komen, waren er nog maar 2 vluchten waar ik uit kon kiezen: 13 juli of ergens in september. ( of €750 bij betalen)Gezien paps en mams op ongeveer hetzelfde moment het vliegtuig instappen voor een heerlijke 3 weekse vakantie op een Grieks eiland en ik vanaf dag 1 al droom over HET "Schiphol-moment"...doen we het gewoon een beetje anders en ga ik m'n ouders ophalen/verrassen na hun vakantie! Ik ben heel benieuwd of het gaat lukken om geheim te houden terwijl ik in NL ben. (En ik ben iets wat bang voor de reactie van mijn moeder, want naast huilen van blijdschap zou ze me best wel eens een klap kunnen verkopen gezien ik gelogen heb....en ze slaat altijd een stuk harder dan dat ze denkt...(nee mijn ouders hebben mij nooit mishandeld))_

De rede waarom ik nu al begonnen ben met schrijven? Schrijven maakt me rustig en is goed tijd verdrijf. En 9 maanden vol belevenissen, leerlessen en mooie mensen beschrijf je niet in een uurtje. Ik denk dat ik maar bij het begin begin....

Mijn reeks beste herinneringen omtrent mijn reis begint eigenlijk met mijn afscheidsfeest.
Eigenlijk was dit het eerste feest wat ik ooit echt gegeven heb. Ruim 30 man, een tent, terrasverwarmer, veel te veel eten en (uiteindelijk)te weinig drank. Wat een avond. En wat een fijne mensen. Ik weet nog goed hoe ik de volgende dag midden in de woonkamer tijdens het opruimen in huilen uitbrak omdat ik opeens geen flauw idee meer had waarom ik nou zo graag weg moest gezien ik zoveel leuke mensen om me heen had?!
Nog geen week later wist ik dat het mijn beste beslissing ooit was.

De mening over georganiseerde groepsreizen zijn verdeeld....maar voor mij was het precies wat ik nodig had. Een gezamenlijk week met 21 andere, iets wat zenuwachtig Nederlanders aan het begin van de reis van hun leven, is fijn. En het aller fijnste uit deze week; mijn lieve vriendinnetje Janine. 11 weken lang hebben we samen doorgebracht. 11 weken lang op elkaars lip en we vinden elkaar nog steeds leuk! Janine jij verdient echt een sticker

Surfkamp.....een echte surfchick ga ik nooit worden, maar wat heb ik genoten. Wat een fijne mensen, heerlijke bedden en nog lekkerder eten jep daar ging het mis.... Roodharige surfcoaches, onze Franse Jack Sparrow look a like, m'n sexy surfchick Ashley en niet te vergeten Maggy de hond. Wat was ik gelukkig in Thirroul en zou ik graag nog een keer terug willen.

Nieuw-Zeeland: misschien niet het beste gedeelte van mijn reis maar achteraf had ik het echt niet willen missen. Nieuw-Zeeland is belachelijk mooi, je moet alleen net iets beter voorbereid zijn dan dat ik was. ( regenjasje enzo ) Maar wat heb ik hier mooie dingen gezien en ongelooflijk veel leuke mensen leren kennen. En niet te vergeten; uit een vliegtuig gesprongen! Nog steeds mijn meest gave ervaring ooit!

Melbourne......hier heb ik een stukje Nadine achter gelaten. 3,5 maand heb ik me thuis gevoeld in St. Kilda, the place to be. Veel pieken maar zo nu en dan ook een dal. Vooral heel veel geleerd. Wat allemaal begon met mijn beste oud&nieuw ooit. De eerste ontmoeting met iedereen uit de mooie mensen groep. Lisanna die 3 maanden lang mijn baas, huisgenoot, leermeester en vriendin is geweest. Die ik vreselijk dankbaar ben voor het openen van mijn ogen, voor alles wat ze me heeft geleerd en de mogelijkheden die ze mij heeft gegeven. Respect voor de zakenvrouw achter Dutchies Travel!
De grote groep in Melbourne wonende Nederlanders, de gesprekken met Lisanna's lieve zusje Anneloes, Soup N Wine, wijntjes en hapjes in het park, etentjes bij Sister of soul, koffietjes bij Espresso 95, pizza en vriendjes opzoeken in Banff, huppelend door de WoolWorlds met Daan, nog meer drankjes en hapjes maar dan op het gras bij het strand.. De 3 weken samenwonen vol goede gesprekken, eten en jawel wijntjes met Lisanne..... Met weemoed denk ik terug aan al deze mooie momenten.
Bezoek van oude bekenden, lieve Saskia die ik in Nieuw-Zeeland heb leren kennen, Janine die ook een paar weekjes in St. Kilda bleef hangen, Jesse (ook in NZ leren kennen), en 4 mensen uit m'n eerste week in Sydney_ en met klap op de vuurpijl mijn lieve vriendinnetje die me helemaal uit Nederland kwam opzoeken! Melbourne....wat een fijne stad en wat een fijne tijd.

Na maanden lang de oostkust tripjes voor tien-, misschien wel een 100 tal mensen te hebben geboekt was het mid maart tijd om Melbourne te verlaten en eindelijk zelf wat van Australië te gaan zien. Samen met Marthe heb ik uren in bussen gezeten, door Sydney gewandeld, drankjes gedaan, met een 4x4 over het strand gescheurd op Fraser Island, 3 dagen genoten op een boot tussen the Whit Sundays, kangoeroes gezien, slappe lach gehad tijdens de Uncle Brians tour, genoten van de zon in Cairns en niet te vergeten alweer een heleboel leuke mensen leren kennen. Als ik er zo aan terug denk is het eigenlijk belachelijk hoeveel we gedaan en gezien hebben in die 6 weken.

Toen kwam Bali waar ik de eerste dagen heb door gebracht met m'n kleine Deense vriend. Waar ik de luxe had van een privé chauffeur en tweepersoonsbedden helemaal voor mezelf alleen. Waar ik 3 super fijne dagen heb door gebracht met Daan en z'n vriendjes. En waar ik voor het eerst in m'n leven echt heb gedoken. wauw wat een ervaring was dat! Mijn laatste week in Canggu waar ik heb genoten van het heerlijke gezonde eten, de super leuke mensen die ik daar heb leren kennen en niet te vergeten de strandfeestjes. Waar ik helaas in week 1 m'n teen brak waardoor ik me merendeel van de tijd strompelend over het eiland voortbewoog. De 3 dagen dat ik helemaal alleen was en me voor het eerst tijdens mijn reis eenzaam heb gevoeld. Bali, ik had je voor geen goud willen missen. Een eiland vol cultuur en super mooie natuur.

En toen het laatste station; Thailand. Heel eerlijk, de enige rede dat ik naar Thailand ben gegaan is de bootcamp. Heel veel zin om te reizen en dingen van het land te zien had ik niet meer. Al had ik de nachttrein en alle andere bijzondere 'Thailand-momenten' niet willen missen. Voor de mooie eilanden moet ik nog maar een keer terug.

Bootcamp; 3 weken sporten als kick-start om weer gezond en fit te gaan leven. De eerste 2 weken stonden in teken van spierpijn en zweet....Week 3 bestond uit vooral uit zielig zijn in bed met gelukkig Netflix en een berg vol super herinneringen aan het weekend op Phi Phi. Op het ziek zijn na was het echt een top ervaring en voelt het nog niet af...... ik zou heel graag nog een keer terug willen, wie weet wat de toekomst brengt.

Donderdag 13 juli

Halverwege vlucht 1. Vergezeld door 98.8% Chinezen ( roggelend en wel, je vliegt met China Airlines of niet) ben ik onderweg naar Taipei, Taiwan. Hier heb ik een overstap van zo'n 2,5 uur tot m'n vlucht naar Amsterdam. Over minder dan 17 uur sta ik, als alles goed is, met beide benen op Nederlandse grond. Iets waar ik vaak naar uitgekeken heb, maar nu het realiteit begint te worden gaat het me steeds meer tegen staan. Begrijp me niet verkeerd, ik kan niet wachten om iedereen te zien en te knuffelen. ( afschaffen die 3 zoenen als je het mij vraagt, een goede knuffel is veel fijner) Maar wat heb ik een fijn leven gehad de afgelopen maanden. Ik wil niet terug naar de Nederlandse cultuur waar de 2e vraag die we elkaar stellen als we elkaar leren kennen is wat we gestudeerd hebben en wat je volgende stap in je carrière gaat zijn. Vaak heb ik me geschaamd omdat ik alleen maar een mbo 4 diploma heb, dat ik op de middelbare school niet af heb gemaakt omdat ik met hele andere dingen bezig was, dat ik niet genoeg geld verdien.... Tijdens het reizen maakt het helemaal niet uit; advocaten, timmermannen, zakenlui of bankmedewerker....iedereen is gelijk en praat met elkaar. Iedereen denkt na over de dingen in het leven, die in mijn ogen, er echt toe doen. Ik weet niet hoe en wat het gaat lopen of voelen om straks thuis te zijn, maar een groot deel van mij is nog niet klaar met dit leven. Ik wil nog meer zien van de wereld, ik wil nog meer interessante mensen leren kennen. en ik ben nog niet uitgesport in Thailand. Ik wil niet terug naar het leven waar je weken van te voren een datum moet prikken om je vrienden te kunnen zien. Zeker de afgelopen weken tijdens de bootcamp was het 1 groot sociaal gebeuren......ik liep m'n deur uit en er was altijd wel iemand om mee samen te zijn. Net op het vliegveld kwam ik toevallig nog 1 van mijn sportvriendjes tegen. Een Ierse jongen met het meest geniale accent. ( de helft van de tijd kijk ik hem schaapachtig aan terwijl mijn hersens heel hard aan het werk zijn met de ondertiteling) Beide kwamen we tot de conclusie dat we echt een super tijd hebben gehad en eigenlijk heel graag terug zouden willen. En als het me lukt zit er ook nog wel een tripje Ierland in dit jaar.

Maandag 17 juli

Al ruim 3 dagen ben ik weer thuis....Hoe dat voelt? Alsof ik nooit weg ben geweest. Dat klinkt misschien heel fijn maar om heel eerlijk te zijn, het is het niet. Verschillende mensen hadden mij hier al voor gewaarschuwd maar alsnog voelt het als een duffe teleurstelling. Mijn laatste vlucht ging super snel, 3 stoelen voor mezelf en een slaappil doen wonderen. Na best een tijdje op m'n backpack te hebben gewacht vond de meneer van de douane het helaas ook nog even nodig om m'n tas volledig overhoop te halen (zie ik er zo crimineel uit?!) voor ik m'n zusje eindelijk kon knuffelen. En ja, die knuffel was super fijn maar eigenlijk wilde alles is mij weer terug dat vliegtuig in. En dan kom je thuis.....zijn je ouders aan het verbouwen en staan je spullen overal verspreid in dozen door het huis. ( eigen schuld als je liegt over wanneer je thuis komt...) Ik kampeer op dit moment in de slaapkamer van m'n ouders en wacht op het moment dat de schilder binnen komt lopen en zich rot schrikt van het blonde meisje die hij hopelijk herkent van de foto's in de gang en niet neerslaat....

De afgelopen dagen zijn voorbij gevlogen. Vrijdagavond heb ik m'n lieve peetouders verrast met een bezoekje. Twee blije, verraste gezichtjes maakte me wel weer erg blij! ( lucky me; leukste ouders en peetouders van de hele wereld!) Verder heb ik de afgelopen dagen vooral tijd door gebracht met mijn lieve vriendinnetje, en sterkste vrouw die ik ken,(vindt ze niet leuk dat ik dit schrijf maar heb 't lekker toch gedaan) Denise. De reactie van mijn kleine grote liefde, (haar 3jarige zoontje) was onbetaalbaar. Meneer kreeg een rood gezicht, wapperde wat met z'n handjes en kon geen woord uitbrengen.....rende naar mama voor een snelle knuffel waarna ik aan de beurt was. jup, ik heb 'm gemist die kleine aap

En de eerste knuffel van Joep was de fijnste ooit! Kleine jongetjes worden veel te snel groot.....

Donderdag 4/8 of nou ja eigenlijk is het al vrijdag....

Hèhè eindelijk kan ik dit blog gaan posten.
3 weken lang is het gelukt om m'n ouders te laten geloven dat ik nog in Thailand zat. Verzinsels over PADI's die ik zou gaan halen op Koh Tao, foto's versturen die ik weken geleden al heb gemaakt en nachtelijke berichtjes zijn niet meer nodig. Missie geslaagd; paps en mams aangenaam? verrast vanmiddag op Schiphol. Familie Knoester weer compleet!

Lieve mensen ik ga m'n bedje in.
Mijn reis is ten einde, of nou deze reis, maar dit is zeker niet mijn laatste blog!

Tot snel ♡

Geschreven door Nadine.geniet