Hello daar zijn we weer!

Iedere keer blijft dat begin moeilijk. Waar moet ik beginnen?

Wat is er gebeurd, waar is de tijd gebleven? De eerste 2 maanden van dit jaar zijn alweer zo goed als om. De dagen hier in St Kilda worden al korter, de ‘winter’ is in aantocht…Ik weet het, bij jullie is het de afgelopen tijd al koud en donker, maar ik merk dat ik er echt geen zin in heb. De zon gaat al rond half 8 onder en vorige week hebben we een paar koude dagen gehad. Al zweet ik vandaag het huis weer uit met 34 graden…(Melbourne staat bekend om het onvoorspelbare weer.)
Er zijn momenten dat ik terug naar huis verlang, heel even naar m’n vertrouwde leventje in Nederland. Beelden van mezelf op m’n fietsje om een kopje thee te gaan drinken bij een van m’n lieve vriendinnetjes of wandelend met onze Dolly over het strand… Beide in een t-shirt met een glimlach op m’n gezicht. Juist ja….ik maak dingen graag mooier dan dat ze zijn.

Het laatste blog schreef ik op woensdagavond, de volgende dag moest ik vroeg op voor een 2-daagse Great Ocean Road- trip. Het was weer een super gave trip! 2 dagen vol mooie uitzichten, leuke nieuwe mensen, iets minder leuke Chinezen (dingetje cultuur-verschil denk ik…lees: boeren, te laat komen, niet willen afwassen, door de tourgids heen praten) , chillen met je neus tegen de busruit #vindikleuk, kangoeroes, koala’s en jawel…..lekker eten!!! Wat een fijn leven heb ik toch! Ik moet eerlijk toegeven dat slapen in een hostel met 5 andere op de kamer wel weer een beetje tegenviel. Dat gaat wel weer wennen worden straks met Marthe op de oostkust! Gelukkig hebben we een paar keer een privé kamer, voordeel van het werken voor een reisbureau!.

Vorige week dinsdag heb ik Lisanna weg gebracht naar het vliegveld, 3 weken terug naar Nederland. Al 2 jaar is ze niet terug geweest, kan me er geen voorstelling van maken.
Daar ging ik dan, voor het eerst de snelweg op! Het was wel even wennen, vrachtwagens die rechts en links inhalen, ik word er altijd een beetje claustrofobisch van… De heenweg ging best soepel, binnen een uur stonden we op het vliegveld. wel zagen we onderweg een grote, grijze rookpluim…ach ja een brandje, kan gebeuren. De terug weg begon al goed, dingetje # 1 Tom Tom die niet wilde opladen en het dus niet deed, goed begin is het halve werk… dingetje # 2 binnen 5 minuten stond ik in de file, 1,5 uur en 500 meter verder kon ik eindelijk een afslag nemen en ben ik een winkelcentrum ingevlucht voor een kopje koffie(?!). Er bleek een klein vliegtuigje met 5 passagiers te zijn neergestort in een nabijgelegen winkelcentrum. Dan heel even sta je weer met beide benen op de grond hoe abrupt het leven afgelopen zou kunnen zijn. 1 klein foutje, een motor die er mee stopt en het is gebeurd. Blij dat ik in de file stond en niet in dat vliegtuig of winkelcentrum. Dingetje # 3 file nummer 2…3,5 uur later dan gepland was ik eindelijk thuis. Niet veel later kwam mijn nieuwe huisgenoot bepakt en bezakt aan, Lisanne…Lisanna eruit, Lisanne erin. Sinds afgelopen vrijdag hebben we er ook nog een 3de mannelijke huisgenoot bij. Het is even wennen, 3 mensen in een net te klein huis. Vooral het iets wat onrustige slapen en praten van onze nieuwe vriend zorgt voor wat wallen onder ogen…

Ken je dat zo’n dag dat het gewoon niet loopt? Zo’n dag die al begint met wakker worden van iemand anders veel te vroege wekker en dat de eigenaar van die wekker gewoon doorslaapt…. Zo’n dag waarop je ’s ochtends een pak havermout openmaakt en dat de zak doorscheurt waardoor de halve keukenvloer bezaaid is met havermout, of zo’n dag dat je bananenpannenkoeken(met havermout!) staat te bakken en je even met de binnenkant van je pols aan het randje van die fijne hete pan voelt hoe heet die pan is…..o en zo’n dag waarop het Nespresso apparaat ervoor heeft gekozen om moeilijk te gaan doen. Nadat je net naar de supermarkt bent gelopen om nieuwe melk te halen gezien de melk die er nog was voor dat kopje koffie door iemand anders is opgedronken de avond daarvoor…(Ik hoor jullie denken; ‘ Nadine en koffie? Ja Nadine en koffie!’ In Australie en zeker in Melbourne moet je eigenlijk wel koffie drinken. Potverdikkie nooit geweten dat dat zulk fijn spul is….) Vrijdag 24 februari 2017 was niet mijn dag.

Gelukkig is het vandaag alweer dinsdag, heb ik de afgelopen 2 nachten heerlijk (op de bank in de woonkamer, geen pratende-draaiende-kamernoot ) geslapen en staat er fijne muziek op.

Een paar dagen geleden heb ik m’n planning voor dit jaar afgemaakt….ja ik weet het een beetje reiziger moet niet teveel plannen. Conclusie: ik ben geen echte reiziger. Ik hou ervan om te weten waar ik aan toe ben. Na de 6 weken reizen met Marthe, heb ik nog ruim 12,5 week om te werken, ik ben op dit moment een beetje om me heen aan het kijken of ik al wat kan regelen om daarna nog 2 maanden om als rijk mens in Azië te kunnen leven. Gezien het goedkoper is om eerst naar Bali en dan naar Thailand te vliegen (ipv rechtstreek naar Thailand) ben ik genoodzaakt om ook op Bali nog even vakantie te gaan vieren! #zwaarleven

Als iemand nog tips heeft vaan Bali/Thailand hoor ik dat graag!!

*The Hardest Part of Travelling that No One Talks About by Kellie Donnelley https://london2cape.com/adventure-travel/the-hardest-part-of-travelling/

Soms heel even ( echt maar heel even) ben ik bang dat het de verkeerde keuze is geweest om te gaan reizen. Soms ben ik even ( echt maar heel even mams )bang dat ik me straks thuis niet meer ‘thuis’ ga voelen. Dat ik thuis weer heel snel verander in de ‘oude’ ik. Op advies van een heel lief vriendinnetje ben ik begonnen schrijven aan mezelf, om mezelf eraan te helpen herinneren hoe je hier denkt en wat ik hier allemaal heb geleerd.

Het brein is een gek iets. Ik heb stukjes ideeën en plannen die als losse puzzelstukjes door m’n hoofd heen zweven maar nog lang geen volledige puzzel zijn. Heel soms heb ik een eureka gevoel, dan heel even denk ik dat ik ‘het’ heb gevonden, dat ik het begrijp. Net op het moment dat het tastbaar lijkt te worden ontsnapt het uit m’n vingers. Ik voel me soms net Harry Potter met z’n gouden Snaai….Als er dan zo’n stukje plan/idee voorbij komt vliegen beloof ik mezelf altijd om dat stukje heel goed op te slaan en weet ik zeker dat ik het niet ga vergeten. Meestal realiseer ik me niet veel later dat ik iets niet moest vergeten maar heb ik geen flauw idee wat. Ik probeer mezelf aan te leren om bij zo’n moment een korte notitie te maken in m’n telefoon of op m’n laptop. Wie weet vind ik ooit alle stukjes van mijn levenspuzzel.

Potver wat een lang stuk, surry hurrr…..

Geschreven door Nadine.geniet