Wat is Suriname mooi en wat heb ik drie maanden genoten. Wat heb ik de afgelopen weken nog beleefd in dit prachtige land?
Ten eerste mijn trip naar Braamspunt samen met de moeder van Iris. Zij mocht meevliegen met de tante van Iris, en kon daarom 72 uur in Suriname zijn.
Wij gingen op zoek naar de zeeschildpadden die hun eieren komen leggen op het strand in deze tijd van het jaar. We zijn daarom met de boot de Surinamerivier afgevaren richting de Atlantische Oceaan. Onderweg hebben wij ook de roze dolfijnen gespot. Op het strand van de Atlantische oceaan hebben we roti gegeten en een fotoshoot gehouden terwijl de zon onder ging. Onze gids wist precies hoe hij de beste foto's kon maken, maar daarvoor moesten wij wel allemaal ons haar los doen. Daarna zijn wij de zeeschildpadden gaan zoeken. We hadden gehoord dat dit lang kon duren en dat we misschien wel moesten wachten tot 2 uur 's nachts. Gelukkig verliep het bij ons anders. Om half 8 hadden wij al 2 schildpadden gespot die het strand op kwamen. De schildpadden vonden het echter nog iets te licht, dus besloten de beesten helaas terug de zee in te gaan. Rond half 10 kwam er een zeeschildpad aan land die zich ging nestelen. De plek die deze zeeschildpad had uitgekozen bleek niet de beste en hij besloot na drie kwartier een ander plekje te gaan zoeken. Voordat een schildpad zijn nieuwe nest heeft gegraven, ben je wel een uur verder. We besloten verder te lopen en later terug te komen. Dit was een goede beslissing, want toen zagen we de leatherback schildpad aan land komen. Dit is de grootste soort zeeschildpad die er bestaat. Ze kunnen wel 2 meter worden. Deze was ongeveer net zolang als ik 1,77 m.
We hebben deze schildpad eieren zien leggen. Ik kan het niet echt omschrijven, maar het is heel bijzonder om mee te maken. Wat een werk om eerst een kuil te graven en daarna is het net een soort ballenbak waar allemaal pingpongballen in worden gegooid. Er worden wel 80 tot 200 eieren gelegd. Helaas komen er uiteindelijk maar weinig eieren uit. En van de eieren die uitkomen zijn de zeeschildpadjes vaak niet verzekerd van een lang leven. Ze worden opgegeten door roofvogels. Ook worden de nesten door stropers leeggehaald. De eieren zijn een delicatesse in Frans-Guyana. Nadat de schildpadden hun eieren hebben gelegd, graven ze hun nest helemaal dicht.
En daarna maken ze 2 meter naast hun nest een 'nep' nest. Een schildpad is vanaf het moment dat hij uit de zee komt totdat hij weer terug de zee in keert, zeker wel 2 uur bezig. Wat een werk. Het was prachtig om te zien. We zijn teruggelopen naar de boot. Onderweg zagen we nog wel 10 zeeschildpadden: 1 leatherback en 9 soepschildpadden of green ocean turtle (een wat kleiner soort). We hebben nog 2 soepschildpadden eieren zien liggen. Een avond om nooit te vergeten. Mooi ook om dit moment samen met de moeder van Iris te delen en met onze overenthousiaste gids. Die nog blijer was dan wij om de tweede leatherback schildpad van dit seizoen te zien

Afgelopen paasweekend ben ik met Iris en onze twee beste vriendinnetjes uit Suriname naar het binnenland gegaan. Het was een reis van ongeveer 9 uur. Eerst 4 uur in de bus en daarna 5 uur in de boot. Mega lang he? Het gekke is dat ik een treinreis van Alkmaar naar Utrecht langer vindt duren dan dit. Het is heerlijk om met de ramen open in de bus te zitten, met de warme wind in je gezicht en in je haren. We genoten van het het uitzicht en zongen mee met de Surinaamse muziek. En dan krijg je na zo'n busrit nog een prachtige boottrip als cadeautje. Tijdens de binnenland-trip hebben we 3 nachten in een hangmat geslapen. Ik moet zeggen dat ik er nu aan gewend ben. Ondanks dat ik wist dat op een niet zo'n grote afstand van ons hangmatten-kamp een slang hing en ons hangmattenkamp naast de vogelspinboom stond, heb ik 3 nachten heerlijk geslapen. Ik zorgde er wel telkens voor dat ik heel moe was. Gelukkig was dat goed te doen met ons programma. We hebben eten klaargemaakt en gedanst met de inheemse bevolking. We hebben watersporten gedaan in de Surinaamse rivier, waaronder waterskiën. Dat moet ik nog wel even wat beter oefenen voordat ik hier over naar huis kan schrijven en we hebben de Ananasberg beklommen. Het beklimmen van deze berg was een heel avontuur. Het laatste stuk was heel glad door de regen en je kon bijna niet omhoog klimmen, laat staan weer veilig naar beneden dalen. Het is ons toch gelukt. Ook werden wij onderweg verrast door het geluid van een Jaguar. Onze gids schrok en riep: 'rennen!' Dus iedereen draaide zich om. Ik ook natuurlijk en ik greep mij vast aan een boom vol met doorns.... Daarna bleek het geen Jaguar te zijn, maar de gids van een andere groep die een grap wilde uithalen met zijn eigen groep. Wij hadden die ander groep onderweg ingehaald. Deze gids heeft goed op zijn kop gekregen van onze gids. Het was ondanks dat ik deze blog type met nog wat doorns in mijn hand een trip om nooit meer te vergeten. Bijzonder om te zien hoe de mensen daar leven midden in het tropisch regenwoud en wat een prachtige natuur.

Mijn stage, waarvoor ik uiteindelijk hier ben gekomen, heb ik afgerond. Er was een mooi afscheid en lieve woorden van leerlingen en leerkrachten. Wanneer ik straks zelf voor de klas sta in Nederland, neem ik alles wat ik daar heb gezien bewust en misschien deels onbewust mee. Ik heb veel geleerd van de kinderen in mijn klas, van mijn mentor en andere leerkrachten waarmee ik heb kunnen praten. Wat een gemotiveerde kinderen en wat leven sommige kinderen in bijzondere situaties. De omgang van mijn mentor met de kinderen en ook het lesgeven met weinig materialen hebben mij geïnspireerd. De kinderen hebben gevraagd of ik niet tot augustus kon blijven. Ook vroeg een meisje of ik zou huilen als ik wegging? En ze zei er gelijk achteraan: 'Ik ga wel huilen hoor juffrouw'. Op mijn laatste stagedag hebben ze een cadeau gegeven. Een Surinaams houtblok waar ik mijn sleutels aan kan hangen. Ik ben blij dat zij mijn ideeën en de lessen hebben gewaardeerd. Ik heb hier met heel veel plezier stage gelopen.

Terwijl ik dit schrijf is het 07:30. Vanochtend was ik om 06:30 al wakker. Dit kwam door het geluid van de geliefde haan van de achterburen. (Iris en ik hebben een paar keer op het punt gestaan om dan toch maar iets over onze schutting te gooien zodat het kraaien zou stoppen...maar we hebben ons kunnen inhouden. ;) ) Het regent op dit moment en het is bewolkt. Ook dit is Suriname. Het regenseizoen is begonnen. De straten staan helemaal vol met water, taxi's komen ons liever niet voor de deur ophalen. Dit is mijn laatste dag in Suriname, gek om alles voor de laatste keer te doen. Morgen vliegen we terug naar Nederland. Straks fietsen we nog één keer door de stad, zwaaien we nog één keer terug naar alle Surinaamse mannen, eten we nog één keer bij ons lievelingsrestaurant. En dan gaan we voor de laatste keer naar onze sportschool en kijken we samen nog een filmpje, praten we nog even na over alles wat we hebben meegemaakt. Daarna gaan we slapen op de iets te harde matras met uitstekende veren met op de achtergrond het geluid van onze waakhonden. Ik ben blij dat ik terug ga. Blij om iedereen weer te zien, maar ik weet zeker dat ik het land Suriname en zijn inwoners ga missen. Ik ben blij dat ik veel heb opgeschreven in deze blog. Zo ga ik het zeker niet vergeten. Bedankt voor al jullie lieve reacties (zo kreeg ik nog meer zin om weer een nieuwe blog te schrijven). Ga ik ooit terug naar Suriname? Ik zeg nooit nooit, maar nu ga ik eerst de Pabo afronden en met mijn master beginnen. En er zijn nog genoeg plekken op de wereld waar ik ook graag een keer heen zou willen. Misschien kom ik terug als ik 60+ ben, maar ik hoop ooit terug te kunnen komen!

Geschreven door Maaikeiriss.travels