Ja, hier is hij dan! Mijn eerste blog. (Wie had dat gedacht, ik niet!). Ik heb nu al zoveel meegemaakt en ik wil het graag met jullie delen. Iris gaat soms ook wat schrijven. Ze is vandaag alleen te moe. Het is nog maar de 3e dag... (Voor wie Iris niet kent. Iris is mijn 'beste' vriendin. Wij zitten beide op de Pabo in ons laatste jaar. Wij lopen onze eindstage samen in Paramaribo.)

Voor vertrek heb ik mijn koffer thuis nog duizend keer moeten wegen, omdat hij telkens toch nog iets te zwaar bleek. Na uiteindelijk te hebben besloten welke overbodige spullen thuis te laten, ben ik samen met mijn uitzwaai-comité in de auto naar Schiphol gestapt. Daar stond de tante van Iris (stewardess op onze vlucht) met een mega grote koffer om alle schoolspullen die wij hadden gekocht voor onze stagescholen in te doen. De basisscholen in Suriname hebben weinig materiaal. Dus voor onze lessen hebben wij nu papier, potloden, gummetjes etc.
Na het inchecken van de koffers bij de Priority-lane (dankjewel Anja) zijn wij met het afscheidscomité nog even gezellig koffie gaan drinken.
Na heel veel kussen, knuffels en zwaaien, konden we door de douane. In het vliegtuig kreeg ik gelijk een keycard om. Ik mocht namelijk tijdens het opstijgen in de cockpit zitten. Ik heb uitleg gekregen over alle knopjes en heb na het opstijgen in de cockpit gezellig thee gedronken met de piloten. Het was ondanks de bewolkte dag een hele gave ervaring. Ik mocht meeluisteren met alle communicatie. Het is een gigantisch ingewikkeld systeem zo'n vliegtuig. Ik vind het knap, maar zo vonden de piloten lesgeven aan een groep van dertig kinderen knap.
Daarna moest ik terug om Iris te zoeken in het vliegtuig. Die zat ondertussen op een andere plek. We hadden drie stoelen. Iris zat daar dolgelukkig met haar KLM sokken en goodiebag van de businessclass. Onderweg kregen wij naast al het 'normale' eten ook nog extra (vega)maaltijden, champagne en een broodje kroket. Aan het einde kregen wij ook nog een tasje mee met wijn en Belgische chocolade.
Tijdens het landen mocht Iris in de cockpit, waar zij een prachtige kijk had op het Surinaamse landschap. Gelukkig zat ik naast het raam en kon ik Suriname van boven goed bekijken. Wat een prachtig land. Zoveel groen. Alle bomen lijken van boven één grote broccoli. Maar ja, Suriname bestaat dan ook voor 80% uit jungle.

Na een prachtige spectaculaire landing, stapten wij het vliegtuig uit waar de warmte als één grote klap in ons gezicht kwam. Toen het visum was gecontroleerd, we kennis hadden gemaakt met de eerste Surinaamse jongeman, die graag de aandacht wilde van ons Nederlandse meiden, en alle bagage was verzameld, liepen wij het vliegveld uit richting de taxi's. Altijd een geruststelling als je tussen de mensenmassa iemand met een bordje ziet met "M. Visser en I. Barnhard" erop. Een vriendelijke man begeleidde ons naar de taxi. In de taxi heb ik mijn ogen uitgekeken. Wat een groen land, prachtige huizen, maar ook vervallen huizen en overal loslopende honden. Op de autoweg liepen allerlei mensen. Terwijl wij daar met honderd langs kwamen gereden. Onze taxichauffeur hield ook van extra hard rijden. Wanneer hij kon inhalen deed hij dat. Andere auto's bedachten ook wel eens op hetzelfde moment te gaan inhalen. Waardoor het wel eens gevaarlijke situaties gaf. Ik was blij toen ik veilig bij ons huis was.

Toen alle koffers en tassen uit de taxi waren, kwam de huisbaas ons begroeten. Een hele vriendelijke Nederlandse vrouw. Zij is ook ooit stagiaire geweest in Suriname. Zij vond het zo leuk dat zij haar man en kinderen hier mee naar toe heeft genomen. Ze heeft haar eigen zwemschool en daarnaast verhuurt zij dit huis. Ze had Surinaamse biertjes koud gezet voor ons met bananenchips (heel lekker). Ze had ook al een ontbijt voor ons geregeld voor de volgende ochtend. Wat hebben we een prachtig huis. Het zwembad is groot. Het huisje is nog mooier dan ik dacht. Wij hebben al onze koffers uitgepakt en zijn toen heerlijk gaan slapen!

Geschreven door Maaikeiriss.travels