Vandaag is het zondag 10 februari. Ik schrijf dit verslag terwijl ik in de schaduw van het tuinhuisje zit. Ik heb vandaag heerlijk met Iris in de zon gelegen in de tuin en gezwommen in ons zwembadje. Morgen is onze eerste stagedag. Afgelopen twee weken hebben wij een soort vakantie gehad. We zouden eigenlijk de eerste week al met de stage beginnen, alleen we hadden nog geen toestemming van het bestuur. Je moet eerst bij de hoogste personen langs voordat je jouw klas en mentor mag ontmoeten. Het bestuur was alleen moeilijk te bereiken. Uiteindelijk zijn we met 10 pabo-studenten tegelijk langs gegaan. We kregen informatie over de stagescholen. Zijn er bijvoorbeeld kledingeisen? Ik kreeg te horen dat mijn hemdje niet netjes genoeg was. Schouders moeten bedekt en een rok tot maximaal 5 centimeter boven de knie. Als je een broek aan doet, mag het shirt niet in je broek. Ook mag je geen strakke jeans aan en geen printjes op je kleding en broek. Slippers kunnen ook niet, alleen dichte schoenen. Na de ontmoeting met het bestuur zijn wij naar de vreemdelingendienst gegaan. We hadden nog een stempel op ons visum nodig. Wij gingen naar binnen en kregen toen te horen dat wij ons vliegticket wel uit hadden moeten printen. Aan de overkant van de straat in een ander gebouw hebben we ons ticket toen even geprint. Daarna liepen wij weer terug naar dezelfde mevrouw van de vreemdelingendienst. Wij stonden bij haar voor het loket (ze had de stempel al in haar hand) toen twee mannen door het gebouw schreeuwde: 'Dames, jullie zijn ongekleed!'. Wij mochten niet langer blijven en moesten het gebouw verlaten. Je mocht ook bij de vreemdelingendienst niet gekleed in een rokje en hemdje en met slippers naar binnen. Laat dat nu net de outfit van Iris en Maaike zijn geweest (het was tenslotte ook 32 graden, niet heel gek dan toch?). Voor de volgende keer gaan wij bedekter gekleed terug om een stempel te halen.
De dag daarna was het Chinees nieuwjaar een internationale feestdag waarop alles gesloten is en niemand werkt. De dag daarna heb ik kennisgemaakt met de directrice van mijn school. Zij vroeg mij of ik geen tattoos en piercings had, deze zouden dan bedekt moeten worden. Verder vroeg ik haar of het mogelijk was om in groep 7 stage te lopen. Dat werd ter plekke geregeld zonder dat ik mijn mentor had gezien. Morgen ontmoet ik om half 8 mijn mentor en om kwart voor 8 komen de kinderen. De leerkrachten dragen een schooluniform, die ik binnenkort ook laat maken.
Iris en ik hebben verder de stad en het land beter leren kennen. We zijn naar de dierentuin gefietst. Helaas klopt de kaart van google maps hier niet altijd. Op onze bestemming aangekomen met onze fietsen was er geen Zoo te bekennen. Alleen een doodlopende weg. Gelukkig kwamen wij een man in een auto tegen die ons zoekend zag rond kijken. Hij stapte uit zijn auto en heeft de weg voor ons helemaal uitgetekend. Omdat hij zijn auto midden op de weg had stilgezet, vroegen voorbij rijdende auto's of het wel goed ging. (De mensen in Suriname zijn heel behulpzaam en geduldig. Wanneer je iets laat vallen tijdens het fietsen, rapen ze het voor je op. Wanneer je de weg niet weet, leggen ze het geduldig uit of gaan ze zelfs met je mee. Wanneer je fietst en je moet oversteken, laten ze je altijd voor gaan. Ze geven met hun lichten aan dat je kan gaan. Het grappige is dan wel weer dat zebrapaden hier voor geen centimeter werken. Aan de rand van het zebrapad kan je uren wachten, voordat ze je een keertje voor laten gaan.) Toen de man de plattegrond af had, wij hem hadden bedankt en hij weer in de auto was gestapt, vroeg deze aardige meneer van rond de 40 nog even of hij mijn nummer misschien mocht hebben om ook een keer met mij naar de dierentuin te gaan. Ik heb vriendelijk bedankt en gezegd dat ik één keer naar de Surinaamse dierentuin wel genoeg vond. Toen zijn Iris en ik met behulp van de prachtige, handgetekende kaart verder gefietst. Eenmaal aangekomen bij de dierentuin, waren wij ook binnen een uur weer uit de dierentuin. Het was leuk om te zien, maar totaal niet te vergelijken met een Nederlandse dierentuin. Er waren weinig dieren en veel lege hokken. Het was wel leuk om te zien welke dieren hier in dit land leven. Sommige kom ik liever niet tegen in het wild, maar daar gaan we maar niet vanuit. Ook zijn wij naar een Surinaams zwembad geweest genaamd ZIN. Daar hebben wij met vier Surinaamse jongens gevolleybald in het water. Erg gezellig was dat! Zij wilden ook graag 'een foto schieten' met ons. Ik zei dat ik dat niet zo nodig vond en heb aangeboden een leuke foto van de jongens te maken. Daar namen ze gelukkig genoegen mee. De rest van de dag filmden de jongens zichzelf, terwijl zij aan het dansen waren. Dit was een grappig gezicht!
Iris en ik zijn ook nog een dagje naar White Beach geweest. Hier is het zand opgespoten en heb je een klein voetenbadje met gaas om de dieren uit de Surinaamse rivier op afstand te houden. Wel werden we achter nagezeten door chinezen die stiekem foto's gingen maken van ons in bikini.
Donderdag zijn Iris en ik voor het eerst uit geweest met onze vier huisgenootjes. Hele leuke meiden die ook op hetzelfde terrein in een appartement wonen. Zij volgen ook de Pabo. Donderdag gaan wij met hen op trip: de Fredberg beklimmen. Het uitgaan is hier heel anders dan in Nederland. De Surinaamse jongens kunnen heel goed dansen. Zij doen 'dance battles' tegen elkaar. Indrukwekkend om te zien! Iris en ik gaan oefenen en over een paar weken gaan wij de strijd aan met de Surinaamse jongens.
Gisteren hebben we een 'meet & greet' gehad met alle stagiaires hier in Paramaribo. We gingen naar Overbridge: een plek waar je kon zwemmen, volleyballen en er werd voor ons gebarbecued. Het was leuk om zoveel mensen te ontmoeten. We hadden aan het eind van de dag ongelofelijk veel spierpijn van het fanatieke volleyballen. Vandaag hebben we heerlijk niks gedaan. Na al deze avonturen gaat morgen het werkelijke doel van ons verblijf pas echt beginnen: stage.

Nu ga ik lekker uit eten met Iris! (Dat is hier goedkoper dan wanneer je in Nederland zelf boodschappen doet en kookt voor twee personen.) Dus wij gaan regelmatig uiteten. Wel is het zo dat wanneer je uiteten gaat je er nooit vanuit kan gaan dat wat op de kaart staat er ook daadwerkelijk is. De helft van de kaart is soms maar aanwezig (maakt het kiezen voor mij gelukkig wat makkelijker ;-)).

P.s. Een paar dagen geleden toen Iris en ik voor het tuinhuisje thee aan het drinken waren en het donker was vloog er een witte uil over. Hij keek ons even aan. Wat een bijzonder moment!

P.p.s Wij hebben een sportabonnement bij onze huisbaas. Drie keer in de week gaan wij naar aquafit of naar de sportschool. Samen met de Surinamers staan wij te springen met de airco aan of in het verkoelende water!

Geschreven door Maaikeiriss.travels