Vanmorgen 8.30 uur ontbijt. Maar restaurant was gesloten. Dan maar eerst een stempel halen bij het Gemeentehuis. Maar de hoteleigenaar had zich vergist. Vandaag ook nog dicht. Terug voor het ontbijt, de andere gasten kwamen ook beneden en het restaurant ging open. Het gaat wel allemaal met de "spaanse" slag. En wij maar denken dat de Fransen er hun pet naar gooien.
9.15 uur gaan we echt op pad. Het is erg kil buiten, 1 graad.
We verlaten San Bartholomé via een betonnen weg, die afdaalt naar de rivier. Langs huizen met ommuurde tuinen om uiteindelijk bij de tennisbaan het weiland in te gaan. In dit weiland lopen veel Runderen, alles door elkaar. Wanneer we de laatste boerderij hebben gehad, stopt de betonnen weg en gaat verder als een karrespoor.
De Koeien kijken ons na, nieuwsgierig als ze zijn. En wij,....het is beetje "kijken bij de boer", maar toch anders.
We komen bij een klein dorpje, El Herradón de Pinares. Het pad wordt weer verhard en volgt door het dorp de Rio Gaznate. Het is maar een smal watertje, maar we kunnen wel via een brug oversteken. De straten zijn smal, éénrichtingsverkeer. Aan het eind van het dorp een infobord met daarop meerdere Camino wandelingen. Wij moet de Santiago hebben. De andere vier gaan andere kanten op en worden gemarkeerd met kleurpaaltjes, wij met de gele pijl.
We worden gelijk weer op de proef gesteld. Klimmend omhoog, over een keienpad, door een weiland. Ook hier Runderen, die hun sporen achterlaten. Uitkijken waar je loopt.
We bereiken de geasfalteerde weg, deze volgen we tot de markering ons weer een weiland instuurt. Het pad wordt moeilijker begaanbaar en we besluiten om naar de geasfalteerde weg te gaan. Ja, dat is snel gedacht, maar het land gaat steil omhoog en er is omheining. De tassen gaan af en erover. Wij volgen minder snel, we "klunen" over prikkeldraad en daarna de vangrail. Het moet niet gekker worden.
Het geasfalteerde loopt allemaal makkelijker en de weg gaat bergopwaarts. Het verkeer wat passeert is minimaal, tweede Paasdag toch een extra vrije dag.
We zien beneden ons de Camino, het voetpad. Drassig door de regen en de Runderen die erdoor lopen. De wind blaast koud vanaf de besneeuwde bergtoppen. We klimmen omhoog. Uiteindelijk komt de Camino toch uit op de weg, die we verder moeten volgen tot de Top. Het hoogste punt voor ons van Camino Levante, 1315 meter hoog, Puerto de El Boquerón.
Door al deze inspanningen zijn we toe aan eten en drinken. Maar zo op de open vlakte en met de harde wind, wil je graag een beetje beschutting. Eerst een stuk afdaling wandelen en dan na een bocht en minder wind, vinden we een plekje. Al hoewel de kou blijft.
We besluiten verder over de geasfalteerde weg af te dalen. Geen moeilijke drassige stukken meer, de schoenen blijven droog. Zeker 24 Vale Gieren zweven boven een weiland. Zien ze prooi? Als geen van de Gieren naar de prooi toegaat vliegen ze allemaal weer omhoog. Bange wezens.
De uitzichten zijn schitterend, besneeuwde bergtoppen, groene heuvels met grote rotsblokken, af en toe een boom en grazende Runderen.
Enkele Toerfietsers hebben hun trainingsrondje omhoog op de berg, krachttraining.
Bij een afgraving wordt volop gewerkt, niets geen vrije dag. Alle machines zijn bezet en de vrachtwagens rijden af en aan.
We passeren een Golfbaan, daarbij een Zwembad, Hotel en Hostal.
Wagen we het door te lopen? Het is nog 5 kilometer, tenminste.....
We besluiten door te gaan, over een landweg vol met plassen. Het is zigzaggend van berm naar andere berm. Maar we houden droge voeten.
17.00 uur komen we bij Avila. We vinden snel een Hostel. Binnen de ommuurde stad, midden in het oude centrum.
Kamer met sanitair en bad.

Vandaag 28,5 kilometer. Begonnen met 1 graad, maximaal 9 graden.

Vogels: Klapekster, Patrijs, Kraai, Ekster, Torenvalk, Rode Wouw, Europese Kanarie, Putter, Kneu en Ooievaar.

Bloemen: Waterranonkel

Geschreven door Levante